Naar aanleiding van Trump’s statement dat Jeruzalem de hoofdstad van Israël is, waarmee hij zoals gewoonlijk bezig is niet te verenigen of te verbinden maar te verdelen en te laten escaleren, deze week mijn blog-gedicht: Als een poes in Jeruzalem, dat ik schreef in augustus 2010 toen ik enige tijd in Jeruzalem verbleef en daar 5 katten moest verzorgen:

Als een poes in Jeruzalem

Als een poes in Jeruzalem
zou ik willen zijn
schuilend voor de hitte
in een beschaduwde tuin
lui uitgestrekt
ogen geloken
genietend van het moment

Alsof geen strijd om die ene God
of gewoon om dat ene stukje grond
waarop je ligt

Als een poes in Jeruzalem
zou ik willen zijn
zonder gekwetste trots
of slachtoffer-schap
dat je generaties lang
met je mee moet dragen
maar alleen dat van je àfblazen

Een haal naar die ander
of een hoge rug
maar altijd weer die weg terug
naar het vergeten wat geweest is

Eten, drinken
wat gedoseerde aandacht
is alles wat je vraagt
terwijl je dat bedelaar-schap
koninklijk draagt
juist daarom zo geliefd bent

Ook onder jullie:
gevestigden en buitenstaanders
want de ene mag in mijn bed slapen
en aan mijn kraan sabbelen
en naar de ander mag ik trappen
als ie te brutaal doet
met zijn aanspraken
op een plek in mijn domein

Waar mijn heersen altijd tijdelijk zal zijn
en dat weet jij indringer
en je wacht op je kans

Omgekeerd is mijn beschermelinge
bang voor die brutale zwerfkat
die haar opwacht
en zoveel sterker is
geen huis en haard kent
maar de wetten van de straat

Toch liggen ze zelfs zonder halsbandje met naam
en identiteit, geen muur die hen scheidt
tesaam soezend in de tuin
hun paradijs
genietend van deze sabbath
hier en nu
in dit voor òns
zo moeizame bestaan.