De ideale grootouder

De ideale grootouder is:
Onvermoeibaar
Verwacht niets maar geeft des te meer
Velt geen oordelen (als het huis een rotzooi is, zeg er niks van, als je kleinkinderen teveel verwend worden, houd alsjeblieft je mond…)
Doet niet moeilijk
Gaat nooit in tegen de ouders
Heeft een fijn eigen leven waarin zij of hij prima functioneert maar staat altijd klaar op afroep
Is uiterst betrouwbaar
Zegt onmiddellijk vrienden of vriendinnen af als de plicht van het grootouderschap roept
Dringt zich niet op
Is dienstbaar
Is lief en gewild bij de kleinkinderen maar schuwt liefdesconcurrentie met de ouders
Is bekwaam en handelt adequaat maar zal zich er nooit op voorstaan
Verlangt nooit een tegenprestatie of wat extra aandacht
Respecteert het zeer drukke bestaan van de ouders/eigen kinderen
Accepteert iedere vorm van moderne communicatie (whatsapp, sms, Tinybeans) ook al kost dat de privacy en  past zich daar technisch op aan (nieuwe telefoon, computercursus ed)
Zal nooit aandringen op persoonlijk contact, een belletje of een diepergaand gesprek
Is mild, vriendelijk en optimistisch
Is handig en verstandig
Blijft op de achtergrond maar leeft ook mee
Heeft het eeuwige leven.

U begrijpt al: daar voldoe ik niet aan.
Ik heb met vallen en opstaan een autonome levensstijl en visie ontwikkeld, waarin vooral het persoonlijk contact , het leren en begrijpen van mezelf en anderen centraal staat en ik heb eindelijk wat meer geleerd over wat mijn grenzen zijn.
Het bewustzijn dat het leven nu geleefd moet worden omdat het zo voorbij kan zijn, maar ook dat je nu nog de kans hebt om van je eigen geschiedenis te leren, dat je fouten uit het verleden als ouder misschien nu nog recht kunt trekken met elkaar, het zijn allemaal hobbels op de weg van en naar het grootouderschap. Daar is immers geen TIJD voor.

Bovendien ben ik alleen
Goede grootouders, zo valt me vaak op, zijn samen
Ze delen vreugde en smart
Dat is anders dan toen ze nog ouders waren en misschien vast zaten aan rolpatronen als de man buitens- en de vrouw binnenshuis
Maar rolpatronen blijven
Oma doet snel even de was en de vaat erbij en bereidt de maaltijd  voor als ze moe van het werk komen
Opa doet een hoognodig klusje: repareert wat kleinzoon heeft gemold, zet een hekje zodat kleindochter niet van de trap af rolt. Je kunt zo gek niet denken of opa kan het

Eigenlijk zijn het helden
Oma omdat ze zo lief is, iedereen altijd begrijpt en het huis schoon en opgeruimd houdt
Opa omdat hij ongelukken voorkomt
Veiligheid, samen geven ze de kinderen en kleinkinderen een gevoel van veiligheid. De chaos van het moderne veeleisende leven, zij zijn het tegenwicht
Zij zorgen voor de stabiele basis die per definitie ontbreekt in de hectiek en jawel ze verlangen er niets voor terug behalve misschien dat ze geluk en vooral zin mogen ontlenen
aan hun nieuwe levenstaak
Gelukkig voor mijn kinderen hebben ze schoonouders die allemaal nog bij elkaar zijn, zich volledig inzetten, niets vragen, handig en verstandig zijn, adequaat inspringen op iedere behoefte en elkaar hebben dus niet teveel van de kids verwachten
Het eeuwige leven, daar lijkt het wel wat op.
Dat heb ik niet. De tijd lijkt juist weer te dringen. Misschien kan ik nu dan zonder schuldgevoel en jaloezie (onderschat die emotie niet!) een eigen leven beginnen (roman schrijven, verre reizen maken etc) in de geruststellende overtuiging dat voor mijn kinderen en hun nageslacht wordt gezorgd.

2 reacties op “De ideale grootouder

  1. De ideale grootouder bestaat niet, Joyce. Volgens mij dan.
    Ik herken het geworstel met je eigen leven en dat van je kinderen. Waar liggen de grenzen en volgens wie?
    Ik wens je in ieder geval tevredenheid, in welke vorm dan ook!

Laat een antwoord achter aan Joyce Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *