Dokter Ted

Het is eind juni 2020 en het lijkt erop of we de Corona-crisis achter ons hebben gelaten, zeker het tweede deel van het woord.
Corona blijft voorlopig bij ons, is de verwachting maar aan alles kun je merken dat het zogenaamde ‘oude normaal’ zich weer opdringt. Ik merk het niet alleen aan het straatbeeld of in de supermarkt maar ik merk het ook aan mezelf, de ‘ontwijk-stress’ waar ik de eerste maanden zo’n last van had (ieder ander mens en ook kind was een potentiële besmettingshaard) is langzaam geweken.
Het is een proces, dat wel.
Er zijn eerste keren.

Zoals de eerste keer dat mijn zoon me zijn nuljarige in mijn armen duwde. Deze zoon in kwestie was erg streng geweest, maar nu vond hij het kennelijk toch tijd dat ik als oma even aan mijn trekken kwam.
Ik schrok er bijna van, zo natuurlijk was dat gebaar!
Of de eerste keer dat ik weer redelijk normaal met mijn andere twee kleinkinderen op het strand een zandkasteel bouwde, de eerste keer dat ik weer een kopje koffie dronk in mijn stamcafé om de hoek of de keer dat ik voor het eerst weer ging eten bij lieve vrienden. De eerste keer dat ik weer een museum bezocht, de eerste keer dat ik weer in een auto, wel mondkapje op, met een oude vriend naar onze geboorteplaats Den Haag reed om naar Beelden aan Zee te gaan en daar met prachtig weer aan het strand te zitten lunchen.
Al die eerste keren doen je beseffen hoezeer je het hebt gemist, dat café, die fysieke aanwezigheid van vrienden, dat ontspannen samen zijn, die kleinkinderen die je weer aan mag raken.

Je merkt het ook aan het nieuws. Opeens is er aandacht voor ander nieuws dan Corona. We maken ons nu, nadat de dood van George Floyd veel had losgemaakt, druk over onze vaderlandse geschiedenis, zijn bezig de canon te herschrijven, Drees eruit Anton de Kom erin.
Soms denk ik dat nu pas de woede loskomt, niet alleen van jarenlang gediscrimineer maar van het gedwongen binnenzitten.
We vinden weer wat, zoals dat dat gedoe over Corona waanzin was, want het was toch gewoon een griepje, de (ontwerp) Corona-wet moet van tafel (overigens terecht denk ik), de Grondwet moet gewijzigd, het strafbaar stellen van verkrachting moet worden opgerekt tot consent, zonder consent verkrachting…
Er wordt weer geëist en aan de kaak gesteld en men hoort weer kritische geluiden.
Dat alles betekent dat we uit de roes van de angst komen. Een goede zaak natuurlijk.
We herinneren ons dat we een democratische rechtsstaat waren voordat Corona toesloeg .

Voor mij is de grootste schok in deze tijd van uit het virus klimmen dat ik opeens (maandag 29 juni) bij Tijd voor Max dokter Ted niet meer zag!
Dit programma was voor mij in Corona-tijd een ankerpunt en dokter Ted mijn houvast.
Iedere dag keek ik om 17.10 uur trouw naar wat er dit keer weer was te melden over het virus.
De gezellige hapjes die altijd werden bereid tussendoor maakten plaats voor serieuze feedback op vragen van kijkers.
Dokter Ted wist altijd met zijn rustgevende stem een prettig gezag uit te stralen.
Soms kwam er een statistiekje aan te pas maar in tegenstelling tot de uitleg van Van Dissel had dokter Ted het gemoedelijke en toegankelijke wat ik, ik spreek even voor mezelf, nou net nodig had.

Eén keer heeft dokter Ted me nog wel een slapeloze nacht bezorgd. Want ik was net voor de eerste keer op mijn E-bike naar het centrum van Amsterdam gefietst, wat toch nog drukker was dan ik gedacht had. Ik had keurig afstand gehouden dat wil zeggen ten opzichte van mijn rechter- of linkerflank en had daar al erg veel moeite mee gehad, maar nu hoorde ik opeens dokter Ted zeggen dat de virusdeeltjes naar achteren konden overspringen, dus tussen de voorganger en jouzelf moest toch zeker wel 4 meter zitten!!!
Angstige uren.
En wat het zoveel erger maakte is dat je 14 dagen moest wachten voor je zeker wist of je toch niet wat had opgedaan op die tocht. Mijn oudste zoon stelde me enige dagen later gerust. Mam, ik fiets heel veel en heb een Duits onderzoek gezien, waaruit blijkt dat in de buitenlucht het allemaal zoveel kwaad niet kan. En toen moest Maurice de Hond met zijn visie op Corona nog komen!
Nu dus opeens zonder dokter Ted. Was hij wel uitgezwaaid eigenlijk, vroeg ik me af.
Hadden Sybrand en Martine wel een bloemetje overhandigd namens al die verontruste 70 plussers die zoveel aan zijn goede raadgevingen en vriendelijke rots in de branding houding hadden gehad?
Net zoals Irma in haar rol als doventolk een nationale heldinnen-status had verworven zo had dokter Ted toch minstens een standbeeld verdiend.
Zet hem in de plaats van Jan Pietersz Coen of een andere foute afgeserveerde held, dan dien je twee doelen: je eert met hem al diegenen in de zorg die zich zo hebben ingezet en je laat zien hoe belangrijk het is dat juist ouderen, die geïsoleerd werden in Corona-tijd een stevige dokter Ted nodig hadden, die hen een steuntje in de rug gaf!!!

Nawoord. Gelukkig, beste lezers, was vandaag dinsdag 30 juni dokter Ted weer te zien bij Tijd voor Max met een nuttige bespreking van wat er eventueel aan varkensgriep op ons afkomt en werd ook uitdrukkelijk aandacht besteed aan zijn inbreng sinds 12 maart: maar liefst 56 keer.
Hij werd daarvoor hartelijk bedankt en Martine van Os vertolkte de gevoelens van de kijkers toen ze zei dat hij zo’n geruststellende invloed had gehad!

Eén reactie op “Dokter Ted

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *