Gewoon doen

In mijn vorige blog heb ik de boeman of de bedreigde witte man centraal gesteld.
Zowel ter rechterzijde (jong rechts) als van de kant van het CDA kwamen geluiden dat alle boosheid en frustratie in deze tijd van “gewone” burgers, te maken zou hebben met de vrijheid en gelijkheid die in de jaren zestig over ons allen werd uitgestort.

Daar moeten we van af en we moeten weer terug naar de oude gemeenschapsverbanden waarin er nog gezag was (van de man) en hiërarchie, trots en nationaal gevoel.

Deze week stond in het teken van het verschil, het verschil tussen arm en rijk wel te verstaan.
Bij Buitenhof gaf Gijs Scholten van Aschat, acteur en voorzitter van de Akademie van Kunsten aan dat degene die nu bij een gerenommeerd orkest de eerste viool speelt er bij moet klussen, wil hij of zij rondkomen.

En in Het Parool bleek wethouder Kajsa Ollongren (D66) van Amsterdam machteloos te staan ten opzichte van topsalarissen zoals bij GVB, Schiphol, Afvalenergiebedrijf en  Alliander (ontslagpremie voor afgetreden topman Peter Molengraaf a € 517.000).

Gaan we met deze verschillen Amerika achterna?

In de Opzij nr 9 konden we een interview lezen met Melinda Gates die als vrouw van de rijkste man ter wereld vooral “gewoon” wil doen.
Ze hebben een vermogen van 89 miljard dollar en zijn vooral bezig met goed te doen in de wereld met hun Bill and Melinda Gates Foundation.

“Als je naar de rijkdom van de Gates kijkt, dan zou je misschien verwachten dat Melinda vooral druk zou zijn met het uitkiezen van dure Hermès-tassen of met het verzamelen van kunstwerken van impressionisten (haar man en zij hebben een aantal werken), maar in plaats daarvan wijdt ze haar leven aan het redden van levens. Het afgelopen decennium is ze de hele wereld over gereisd en heeft ze gesproken met prostituees met HIV, heeft zich ingespannen om ziektes zoals polio en tuberculose uit te roeien en om onderzoeken naar nieuwe geneesmiddelen, zoals een vaginale zalf die infecties kan voorkomen, te financieren.”
Kortom een buitengewoon sympathieke vrouw die (toevallig) nogal wat geld heeft en zich nuttig maakt voor de wereld en met name vrouwen.

Niks mis mee…?
Melinda blijkt gefixeerd te zijn op normaal zijn in een hele abnormale wereld… Wat daarmee wordt bedoeld is waarschijnlijk een wereld die niet bestaat uit exorbitant rijken maar voor het merendeel uit armen en/of mensen die moeten vluchten voor oorlogen, geweld, natuurrampen etc en zo bleek bij Zembla hun nier (on)vrijwillig afstaan om hun overtocht naar het “rijke” Europa te kunnen betalen dan wel eten en drinken voor hun gezin.

Met moeite geeft ze toe dat het “nogal ongemakkelijk kan zijn om een huis te hebben met een waarde van honderd miljoen dollar”. “Je wilt niet dat er vrienden bij je langskomen alleen omdat je een zwembad hebt”, aldus Melinda.
Ze hebben ook een regel dat er geen foto’s mogen worden gemaakt in het huis. “Het is hun persoonlijke en besloten ruimte.”
Ze kookt zelf niet, ze is er vreselijk slecht in, dus hebben ze een kok en ze gaan ook luxer op vakantie dan anderen, maar dat is gedeeltelijk om privacy redenen.
Tot slot raadt ze iedereen (met heel veel geld) aan, mee te doen aan The giving pledge.
Dit houdt in dat de allerrijksten van Amerika beloven om meestal na hun overlijden de helft van hun vermogen (meer dan een miljard dollar) weg te geven aan het goede doel.
Dat zou ook in Nederland, dat zo’n initiatief nog niet kent, kunnen worden nagevolgd denkt de interviewster.
(Het CBS berekende onlangs dat 1,4 procent miljonairshuishoudens in Nederland 44 procent van het totale vermogen bezit. Daarbij is de eigen woning buiten beschouwing gelaten. De hoogste 10 procent inkomen krijgt in dit land 27 procent van het totale inkomen, de hoogste 10 procent vermogenden bezit 79 procent van het totale vermogen).

Komt het u bekend voor?
Charitas, jazeker. Ook in Nederland zeer populair bij vooral de christenen die hier de macht veelal in handen hadden tot aan de introductie van het recht op bijstand door Klompé, let wel RECHT in 1965, waarmee de verzorgingsstaat een feit was.
Het lijkt erop dat zij die zich zo afzetten tegen de vloedgolf van vrijheid en gelijkheid die ons sinds de jaren zestig heeft overspoeld, terug willen naar de charitas. Dat wil zeggen niet naar daadwerkelijke implementatie van de regels betreffende het maximale  te verdienen inkomen en verhoging van de verplichte progressieve belasting voor topinkomens, waarbij democratische processen van besluitvorming bepalen waar dat geld aan gaat worden besteed.
Maar het recht van vooral de rijken om hun geld zo te verdelen als zij dat wensen, liefst ook nog anoniem en daar dan vervolgens een goed gevoel over te hebben.

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *