Deze blog richt ik aan allen die in deze tijd een enthousiasme tonen voor een revival van het “foute” verleden ter lering en vermaak.
Dat laatste voeg ik uitdrukkelijk toe omdat vermaak natuurlijk altijd een onderdeel is van wat een  culturele manifestatie zoals een expositie beoogt. Timo de Rijk, directeur van het Stedelijk Museum in Den Bosch gaat het er als redelijk verse directeur er natuurlijk om zoveel mogelijk mensen naar zijn museum te trekken en dat doet hij niet zoals hij zelf zegt door exposities waarin “softe” design te zien is (van vrouwen en homo’s), maar door juist de andere, de zwarte kant van design te laten zien.
Zijn eigen propaganda ten aanzien van de op handen zijnde expositie over Nazi-propaganda is in elk geval zeer geslaagd te noemen. Mijn felicitaties! Hij heeft de aandacht absoluut opgeëist van alle media.
Hetzelfde geldt voor het recente tot rijksmonument verklaren van de muur van Mussert, door onze D66-minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap mevrouw van Engelshoven. 30 gerenommeerde historici en en het NIOD hebben zich er tegenaan bemoeid en vonden het een doodzonde als dit “cultureel” erfgoed door de campinghouder zou worden verwijderd.
Wij als publiek kregen te pas en te onpas Mussert, al orerend met een groot picknickend publiek te zien en zelfs Juliana die enthousiast op het terrein een kampje voor padvinders opende. Femke Halsema liet ons in Buitenhof nog weten dat zoiets wellicht sommige groepen zou kunnen kwetsen maar dat dat natuurlijk nooit een reden mocht zijn om cultureel erfgoed te verdonkeremanen. Ze bedoelde uitdrukkelijk niet dat ze om die reden vóór zwarte piet was, of vond dat standbeelden van “foute” helden uit onze geschiedenis, die zich aan slavernij hadden bezondigd, moesten blijven staan.
De vraag wat nu eigenlijk onder ons cultureel erfgoed moet worden verstaan begint nijpend te worden. Oké geen uitsluitend opgewekte canon van Hollandse helden om ons nationaliteitsgevoel en onze trots op te krikken, maar een expositie over het slavernij-verleden en ons Hollandse aandeel en nu dus ook een muur en museum van Mussert met een waarschuwend bordje erbij.

In de Volkskrant van 2 maart jl. las ik een stukje over een Hitler-klok die mag blijven beieren in een Duits dorp ondanks verzet vanuit de Joodse gemeenschap en uit linkse politieke kringen. De in 1934 gegoten klok draagt de inscriptie “Alles voor het Vaderland – Adolf Hitler”. Daaronder  prijkt een groot hakenkruis.
Met tien tegen drie stemmen besloot de gemeenteraad van het zo’n achthonderd inwoners tellende dorpje de klok in de Jacobskerk te behouden als “stimulans voor verzoening en gedenkteken tegen geweld en onrecht”. Burgemeester Welker die voorstander van het besluit was lichtte toe: “Als ik het luiden van de klok hoor, hoor ik ook de mensen die in deze tijd (onder de nazi’s) geleden hebben”.
Mijn vraag aan de heer Welker maar ook aan al die Nederlandse enthousiaste voorstanders voor de revival van ons foute verleden is: Wat zou een joodse inwoner van dit dorpje horen als hij de klok hoort luiden? Of een nazaat van een verzetsman, een communist, een homoseksueel? Of gewoon iemand die bang is dat de geschiedenis zich zou kunnen herhalen?
Maar ook: wat hoort een neonazi als hij die klok hoort? Maar ook iemand die behoefte heeft om weer trots te kunnen zijn op ZIJN Duitsland? Die af wil van al die schuldgevoelens en Hitler toch eigenlijk best een doortastende vent vindt?
Wat horen al diegenen in Europa zoals vader Le Pen, Orban, de leiders van de Oostenrijkse FPÖ of de Poolse PIS als ze die klok horen luiden in dat kleine Duitse dorpje?
We hebben dit weekend de Italiaanse verkiezingen. Volgens Pfeiffer willen de Italianen verandering, dondert niet welke,  Italianen wantrouwen nu eenmaal politici. Inmiddels weten we dat de sterrenbeweging en de extreem rechtse Lega partij gewonnen hebben.
De ster van de vijf sterrenpartij is  de 31 jarige Luigi di Maio, zoon van een Mussolini aanhanger.
Hij wordt ook wel een “gesjeesde”student genoemd.
Wat hoort hij eigenlijk als hij die klok hoort?