In memoriam Dushi

Maandag 6 juli is bij Dierenkliniek IJburg ingeslapen mijn lieve schapendoes Dushi op de leeftijd van 16 jaar en 3 maanden. Geboren in Mierlo bij het gezin Egberts op 9 mei 2002 uit een Hollandse moeder en een Deense vader heeft Dushi (wat in het Antilliaans schatje betekent), die eerst bij geboorte de naam Bibi kreeg, haar leven doorgebracht respectievelijk in Leiden op de Hogerbeetsstraat 2 jaar, vervolgens in Amsterdam op de Derde Helmersstraat en tenslotte op IJburg, de Erich Salomonstraat.
Voordat we Dushi kregen of liever namen ging er wel het een en ander aan vooraf.
Zoon Misha wilde het liefst voor zijn 16e verjaardag een brommer, maar dat vond zijn vader te gevaarlijk en als tweede grote wens had hij een hond maar ook daar had zijn vader aanvankelijk bezwaar tegen. Het duurde even voor we in het gezin er aan toe waren maar toen de relatie tussen de ouders dwz mij en mijn toenmalige echtgenoot ging stranden zagen we in dat een hond voor de  twee kinderen die nog thuis waren goed zou zijn.
Na een vergeefse tocht naar een asiel in Almere, gaf ik ons op aan de Vereniging Schapendoezen. Tegen de tijd dat het idee van een hond was ingezakt en andere zaken onze aandacht opeisten, werden we opeens gebeld door de Vereniging dat er een pup voor ons klaar stond!
We togen met het hele gezin richting Mierlo nabij Eindhoven en troffen daar een nestje aan met allerliefste pupjes. De laatste die nog niet weg was lag er wel erg stilletjes bij, bijna helemaal wit met een zwart/wit kopje. Schattig dat wel maar ik vroeg me even af of ze misschien wat mankeerde.
Er was  toen overigens geen sprake meer van dat we terug konden komen op onze schreden. De kinderen vielen meteen als een blok voor dat kleine hoopje daar in de mand.
Na 8 weken haalden we Bibi op, die al snel werd omgedoopt tot Dushi.
Ze was omgetoverd tot een vrolijke, best brutale en heel energieke jonge kleine schapendoes.
We wisten niet wat we zagen. Ook toen al was duidelijk dat ze een loopje had waar beroepsdanseressen jaloers op konden zijn.
Dush was echt een knuffeldier, maar moest ook in de gaten worden gehouden zo bleek alras.
Een half jaartje na haar entree in het gezin presteerde ze het bijv om een chocolade piet, die op de eettafel lag (en dus dacht ik voor haar onbereikbaar), goed verpakt in cellofaan, helemaal soldaat te maken zonder aantasting van de verpakking.
Levensgevaarlijk, zei mijn zus, de dierenkenner, maar Dushi overleefde het en zou nog veel chocolade en andere lekkernijen in cellofaan of plastic tot zich nemen zonder dat er dan ook maar een stukje plastic in haar maag terecht kwam en ze ook schijnbaar geen last kreeg van haar darmen.
Als oude dame slaagde ze er 14 jaar later in om de best lekkere (en ook dure!) pillen van de dierenarts tegen artrose die goed verpakt zaten in een kartonnen doos en verstopt in een tas van Deen, te voorschijn te halen en achter elkaar op te vreten. De gang lag vol met stukjes karton. Ik was doodsbang dat ze eraan onderdoor zou gaan maar Dush heeft niet één keer gekotst nav deze actie. Overigens viel qua toegenomen lenigheid ook niet veel van de inname van zoveel anti-artrose pillen te merken.

Zonder dat ze het wist heeft Dushi, nadat de kinderen uit huis waren gegaan en ik als gescheiden vrouw verhuisd was naar een souterrain op de Derde Helmersstraat, een cruciale rol gespeeld bij het hondenbeleid van het stadsdeel Zuid, waar het Vondelpark onder viel.
Ik heb een maatschappelijk zeer actief leven geleid, mij oa ingezet voor de vrouwenbeweging en mensenrechten maar mijn succesvolste actie betrof toch de samen met anderen opgerichte Vereniging Hondenbezitters Vondelpark.
Al tijdens een van mijn eerste wandelingen in dat park waarbij ik genoot van de zon, de mensen, het feit dat ik nu in mijn altijd al geliefde Amsterdam woonde, kwam ik Lidia tegen, een stoere stevige dame mèt bokser die me meteen aanklampte.
Wist ik dat er binnenkort geen sprake meer zou zijn van de mogelijkheid van loslopen voor de hondjes? Ze keek vol medelijden naar mijn lieve hondje en mompelde: ach wat jammer voor die lieve schat!
Nu was ik speciaal in de buurt van het Vondelpark gaan wonen omdat mijn zoon die zo graag een hond had gewild mij er op opmerkzaam had gemaakt dat de hondjes in het Vondelpark los mochten lopen.
Op Marktplaats had ik op een zondag een souterrainachtige woning gezien op de Derde Helmersstraat,  dus vlakbij het zo geliefde hondenpark, die voor mij betaalbaar leek en zonder makelaar had ik me in een uitzonderlijk avontuur gestort. Later bleek nl dat er  daar in het souterrain sprake was van aardig wat optrekkend vocht. Dat alles om mijn lieve Dushi een heerlijk bestaan te bezorgen.
En nu zou dus het einde naderen van een dartel avontuur voor deze energieke jonge hond die het heerlijk vond achter balletjes aan te rennen.
Tegen Lidia zei ik dat ik jurist was, bijna gepensioneerd, tijd had en me best wou inzetten voor zo’n belangrijke zaak.
De Dierenbescherming kwam eraan te pas in de persoon van Heleen en september 2005 togen we met honderden hondenbezitters naar het stadsdeelkantoor waar Joep Blaas van D66 als wethouder zijn anti-honden beleid verdedigde.
We hebben wat afgevochten Lidia en Heleen en ik en ook anderen maar de Vereniging kwam er, we werden actief in de voorlichting over het opruimen van hondenpoep aan onze leden en wisten uiteindelijk gedaan te krijgen dat het hondenveld niet werd afgesloten voor het hondenpubliek.
Dush bleef lekker loslopen en genoot daar zichtbaar van evenals haar baasje. Mijn vriendschap met een andere bezitster van een schapendoes bloeide op onder het wandelen en mijn wereld kreeg er een “honden”-dimensie bij.
Alras bleek dat honden vielen binnen de politieke voorkeur van vooral rechts, terwijl ik mijn leven lang juist een voorkeur voor links had gehad. Diervriendelijkheid blijkt te kunnen worden opgesplitst in soorten. Groen Links bijv moet weinig van honden hebben, de VVD daarentegen is er dol op.
Bij sommige godsdiensten hebben ze een voorkeur voor bepaalde dieren en anderen zijn dan taboe. Moslims zijn niet erg dol op varkens en honden maar daar zijn bijv vogels en katten weer meer in trek, terwijl Joden ook niet bepaald varken-georiënteerd zijn maar je daar wel  weer vaak honden aantreft. Anderen stoppen honden in de pot. Enfin zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Het algemene beeld dat er sprake is van of diervriendelijk of dier-vijandig klopt dus niet.
Ik bevond me dus nu opeens in het hondenkamp waar je overigens ook enge honden en enge baasjes aantreft. Ook viel me op hoeveel emoties het onderwerp hond teweeg kan brengen bij mensen. De hond-vriendelijken kunnen bijzonder agressief worden als de anti-hondenlobby kennelijk de hond zowel uit het straatbeeld als uit het park wil hebben.
Ze gaan dan letterlijk met de ander op de vuist merkte ik.

Terug naar Dushi. De lieve schat heeft hier niets van gemerkt gelukkig.
Maar het feit dat ze zo oud is geworden heeft denk ik wel te maken met een leven dat dartel en vol vrijheid en vrolijkheid kon zijn.
Mensen noch honden houden van een leiband, ze worden er doorgaans agressief van juist ook tegen soortgenoten. Terwijl het Vondelpark dus dankzij de Vereniging hond-vriendelijk bleef en de hondjes los mochten blijven lopen behalve op de kinderspeelweides, werd in de omgeving de sfeer hier en daar juist wat grimmiger. Een poging van Jeanette Kalb en mij om op het WG-terrein een honden-losloop-route te creëeren stuitte op woedende reacties.
Onze eigen sigarenboer op de Eerste Constantijn Huygensstraat schakelde schijnbaar moeiteloos over van een pro-hondenbeleid op een alleenheerschappij van een kat toen de hond-vriendelijke eigenaresse de winkel aan haar zoon overdeed en zo kan ik nog even doorgaan.
Wonderlijk heb ik altijd gevonden dat je als hondenbezitter zowat werd gecriminaliseerd als je je in de openbare ruimte begaf met een hond. Tegelijkertijd had ik elke dag met Dushi de ervaring dat er altijd wel kinderen, oude mensen, daklozen, psychisch gestoorden dan wel anderen waren die als hoogste goed zagen om mijn hond te aaien.
Hoeveel van die mensen heb ik en vooral Dush niet een fantastische dag bezorgd als ze haar lieve kop konden betasten!

Waar ik wel eerst moeite mee had is dat ze mij steeds in de gaten hield. Interessant is dat dat waken en mij in de gaten houden twee gezichten had, nl die van een soort beschermengel, die naar me toe kwam en mijn hand likte als ik het zichtbaar moeilijk had met het leven en de mensen om mij heen, maar ook die van een soort big brother die ik niet kon ontlopen.
Als ik op mijn bank zat en een boek las en op keek, keek ik in de deels door haar bedekte zwarte ogen van mijn hond, die zich zo voor mijn openslaande deuren had genesteld dat ze het beste zicht op me had.
De dag voor haar dood had ik weer diezelfde ervaring, ik op de bank en zij liggend onder mijn tv, met haar kop mijn kant uit. Alleen zagen die oude ogen van haar niet veel meer denk ik nu.
Zo’n 6 jaar geleden had ze het opeens moeilijk rond 12 uur ’s nachts. Ze bleek volgens de dierenarts spondylose te hebben, een soort artrose voor honden in haar rug, zodat de wervels aan elkaar vast gingen groeien.  Geschrokken ging ik eerst op de medische tour met pijnstillers en ander voer maar alras besloot ik tot een koerswending na consultatie van mijn hondenvriendinnen. Het voer van Hill’s bleef ik geven, maar ik vulde het aan met zalm een paar keer per week. Vette vis bleek een toverformule.
Ik had bij de visboer al gemerkt dat ze dol was op vis en nu gaf ik het haar dus systematisch als medicijn vanwege de omega 3 en de omega 6.
Ook hiervan weet ik niet precies wat het effect was maar dat ze opknapte was een feit en haar mooie danseressen-loopje bleef ze houden.

Dushi wisselde zeker éénmaal per jaar van gedaante.
Ze  werd nl om de 5 à 6 maanden getrimd en kwam dan als een slank dennetje met een bijna poedel-achtig voorkomen uit de behandeling. Afhankelijk van het aantal klitten wist trimster Josée haar wel of geen schapendoes-uiterlijk meer te geven. Soms kwam ze er met een spitse snuit uit en dan excuseerde Josée zich en vertelde dat er rond haar bek teveel klitten hadden gezeten. Dush liet zich niet graag kammen zoveel was wel duidelijk.
Hoe ze er ook uitzag: wollig, breed en een beetje schaap of juist dun, kalig een beetje poedel ze was altijd mooi. Sommigen zoals vriend Jan hielden meer van haar slanke versie, ik eigenlijk stiekem meer van dat schaap-uiterlijk waarin je zo heerlijk weg kon duiken.
In 2013 werd mijn eerste kleinkind geboren en ging Dush al snel mee naar Broek in Waterland waar ik 4 jaar iedere week een dag als oppasoma functioneerde.
Bloem, zo heet mijn kleindochter, groeide op die manier met een hond op.
Dushi heeft ook nog een verhuizing meegemaakt van de Derde Helmersstraat naar IJburg en gaf geen krimp. Ze lag op een gegeven moment uitgestrekt naast een vuilniszak in een totaal lege kamer rustig te liggen.
Haar verhouding met mijn vriend Jan, die voor ons beide 12 jaar lang grillig verliep was fantastisch. Ze holde met hem in het Amsterdamse Bos en genoot daar volop van. Ook dat heeft aan haar fitheid en gezondheid bijgedragen.
Soms als het weer eens uitging tussen ons zag ik haar treurig kijken en in haar ogen las ik dan steevast een verwijt.

Een jaar geleden in april kreeg ze voor het eerst wat wij mensen een Tia noemen, ze verloor haar evenwicht en tolde rond, at en dronk niet meer en ik dacht dat het einde in zicht was.
Hoe bijzonder dat ze het daarna nog een jaar en drie maanden heeft volgehouden.
Weliswaar ook wisselend en op het laatst wat incontinent omdat ze in huis begon te poepen, maar haar goede humeur bleef en haar staart bleef omhoog gaan!
Gelukkig hebben Jan en ik haar samen naar haar einde kunnen begeleiden.
Twee dagen voordat we van haar afscheid namen was ze bij Jan in Monnickendam en kreeg weer een soort aanval van epilepsie. Kotsen, hijgen, omvallen, niet meer eten en drinken, Jan dacht dat ze doodging.
Gelukkig heeft hij haar zondagochtend om half 7 nog kunnen brengen naar mij op IJburg en heb ik de hele zondag nog in alle rust met haar doorgebracht.
Maar maandag moesten we toch met de dierenarts constateren dat gezien de staat van haar hart en algehele gezondheidstoestand het beter was als ze wat we dan noemen zou inslapen.
Mijn moeders woorden indachtig dat we humaner omgaan met honden dan met mensen waar het euthanasie betreft, heb ik, hoe moeilijk ook, de knoop doorgehakt.
Dushi is in mijn armen gestorven op maandagochtend 6 augustus.
Hoeveel heb ik en hoeveel hebben diegenen die haar kort of lang leerden kennen van haar genoten.
Een bijzonder en bijzonder lieve hond is heengegaan en laat letterlijk een lege plek achter.

4 reacties op “In memoriam Dushi

  1. Lieve Dushi,
    Rust zacht.
    En onze aller dank voor alle keren dat je je voorzitterpootjes hebt gezet in het Vondelpark om mee te helpen het park als een fijn losloopgebied te kunnen blijven gebruiken voor de hondjes die na jou komen. Je laat je pootje achter lieverd.
    Lidia van Oostveen
    bestuur Vereniging Hondenbezitters Vondelpark

  2. Ach lieve Dushi,
    Wat heb je een heerlijke tijd bij en met Joyce gehad en wat treurig dat er altijd een eind aan het leven komt.
    Wij leerden elkaar kennen in mei 2004. Het was in de wachtkamer bij de dierenarts waar jij met jouw witte wollige vacht en mijn labradoorteefje met haar zwarte korte haren ter sterilisatie onder het mes zouden gaan. Jullie honden snuffelden nieuwsgierig wat aan elkaar terwijl wij baasjes gelaten wachtten op de dingen die komen gingen… Toen de arts de naam Hes afriep, stonden zowel Joyce als ik op, bizar moment. Maar ja, onze namen lijken dan ook wel heel erg op elkaar. Jullie mochten met de dierenarts mee en wij bleven wat bedremmeld achter. Samen zijn Joyce en ik toen de kroeg ingegaan en hebben, als zeer bezorgde ouders, elkaar proberen op te peppen met grootse verhalen en vele liters koffie.
    Het was het begin van een fijne Vondelparkperiode voor zowel de honden als de baasjes. Jij en Joyce, Phoebe en ik, tal van andere bezoekersters; wij hebben daar vele genoeglijke kilometers afgelegd. Fijn dat jij er was. Wij zullen nog vaak aan je denken.
    judith hesp

  3. Een leven in vogelvlucht met veel inkijkjes in de gedeelde tijd met Joyce. Een dartel en verzorgd bestaan is Duschi ten deel gevallen . Joyce sterkte in die lege momenten dat je haar echt mist. Ik kende haar als en vrolijke maar bijzonder eigenzinnige hond die zich in het Vondelpark graag in de modder begaf om water te drinken of te rollen en dan lekker vies door bleef dribbelen. San gene.
    Ik zal haar ook een beetje missen.
    Jacqueline G

  4. Ach Joyce, wat lees ik dit laat… Maar ook nu kan ik nog met je meeleven. Wat een verdriet is dat, hè? Ondanks het fijne leven dat jullie elkaar hebben bezorgd, doet het toch een beetje pijn.
    Liefs, Maaike

Laat een antwoord achter aan Jacqueline Gerretsen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *