Afgelopen woensdagnacht, van 18 op 19 juli 2018 was een zwarte nacht voor al diegenen die Israël als democratie en relatieve* rechtsstaat in het Midden Oosten nog een hart toedragen. Ik zeg hier uitdrukkelijk niet warm hart want dat hoeft niet.
Er kan van een hart sprake zijn wanneer je zoals ik met mijn achtergrond begrijpt hoe het zo is gekomen dat: ten eerste Israël bestaat en ten tweede: dat joden hopen dat ze in een eigen land ten minste veilig zijn voor vervolging, genocide en vormen van vernedering en vernietsing.** Warm hoeft dat hart dus niet te zijn want daarvoor is steeds minder reden.
Israël toont zich steeds meer een natie-staat die, om met Stef Blok, onze minister van Buitenlandse Zaken te spreken, niet meer in multi-culturaliteit gelooft en niet meer gelooft dat mensen van verschillende achtergronden en godsdiensten vreedzaam kunnen samenleven.
Ik ben opgegroeid met de idée-fixe dat Israël een land zonder volk is voor een volk zonder land. Dat dat een idée-fixe was is pas veel later tot mij doorgedrongen. Het was ook een wishfullthinking van mensen zoals mijn moeder die ternauwernood de kampen hadden overleefd. Ze wilden gewoon ergens in geloven. Al was het zoals we nu zouden zeggen “nepnieuws”.
Israël was niet een ‘eigen’ land en is het nog steeds niet, net zo min als Amerika een ‘eigen’ land was of Nieuw Zeeland. Nederland is alleen een ‘eigen’ land geworden omdat we hier land veroverden op het water, dus niet op mensen, die daarvoor verjaagd en/of vermoord moesten worden.
Kolonisten die zich nu op de bijbel beroepen om te legitimeren dat ze recht hebben op de Judea en Samaria, de grond van de Westelijke Jordaanoever, leven in een verleden van een paar duizend jaar terug van mensen met wie ze nauwelijks meer enige verwantschap hebben.
Nu met het aannemen van de wet waarbij Israël officieel een Joodse staat wordt genoemd, Arabisch niet langer een gelijkwaardige tweede taal is, en het uitbreiden van joodse nederzettingen op illegaal bezet Palestijns gebied een kwestie is van ‘nationaal’ belang, heeft Israël iedere illusie de grond in geboord.
Zie Basic Law art 7A: “The State views the development of Jewish settlement as a national value and will act to encourage and promote its establishment and consolidation”.
Kennelijk is er dus behoefte om dievenpraktijken met wetten te legitimeren en dan kom ik op het briljante boek van Avraham Burg: De Holocaust is voorbij, waarin hij een vergelijking maakt tussen het Israël van nu en de tijd dat Hitler in Duitsland aan de macht kwam.
Er zijn een aantal overeenkomsten. Zo voelden de Duitsers zich slachtoffer en vernederd na het Verdrag van Versailles en maakte zich een gevoel van hen meester dat de hele wereld tegen hen was. Maar Burg wijst ook op een ideologische overeenkomst.
Hij maakt wat betreft het jodendom in het boek een onderscheid tussen aanhangers van Korach in de Torah en Mozes en Aaron en hun aanhangers. Korach en zijn aanhangers hingen het zij-allen-zijn-heiligen-judaïsme aan, wat impliceert dat je geen eigen verantwoordelijkheid hebt als mens, maar automatisch heilig bent als je tot een bepaald volk of ras behoort. Burg zelf stelt dat hij evenals Mozes gelooft in een heiligheid die betekent dat je voortdurend kritisch op jezelf moet zijn en zelfbeheersing moet tonen, het zgn ‘tikkoen-geloof’, dat wil zeggen het geloof dat de wereld en jij als mens in die wereld beter gemaakt kan worden. Het gaat om een gelijke liefde voor God, je naaste en de bij jou wonende vreemdeling.
De Wehrmachtsoldaat droeg een riem met een gesp waarop stond: Gott mit uns. Duitse soldaten trokken ten strijde met God strak op hun buik, aldus Burg. Evenals Korach claimden de nazi’s automatische heiligheid. Beide waren van mening dat mensen zonder moreel onderscheidingsvermogen een uitverkoren volk kunnen zijn, geboren om het heersende ras te zijn (pag 226).***
‘Mijn judaïsme daarentegen is een voortdurende strijd tegen racisme, religieuze arrogantie en zelfbenoemde afgezanten van God die geloven dat God altijd aan hun en uitsluitend hun zijde staat,’ aldus Burg.
Eén ding is zeker: sinds de moord op Rabin, die verovering van grond nog zag als middel om via onderhandelingen tot vrede te komen, door een Korach-aanhanger, heeft het Korach-jodendom het gewonnen van het ‘tikkoen’-jodendom.
In dat licht moeten we de huidige wet zien. En als Netanyahu, zijn macht ontlenend aan deze rechtse orthodoxen, de ECHTE joodse staat uitroept, die nodig zou zijn omdat ‘iedereen tegen ons is’, dan sluit hij aan bij wat Burg opmerkt in zijn boek: ‘Een staat die leeft met het zwaard in de hand en zijn doden vereert zal in een voortdurende noodtoestand verkeren, omdat iedereen een nazi of een Arabier is, omdat iedereen ons haat, omdat de hele wereld tegen ons is’.
Netanyahu heeft zich publiekelijk tot het zwaard gekeerd en als hij de joodse staat uitroept bedoelt hij dat al diegenen die ‘tikkoen’-joden zijn daar niet meer in thuis horen.
Noten:
* Met relatieve bedoel ik hier dat er in Israël twee soorten recht bestaan nl het recht van Israëli’s en van mensen die in de bezette gebieden wonen
** Zie mijn artikel “Over de vernietsing” in Een Ander Joods Geluid, Uitgeverij Contact 2003
*** Zie ook pag 201 van Burg over de uitroeiing van de Herero aan de begin van de 20e eeuw tussen 1904 en 1908, de eerste genocide. ‘De uitroeiing van de Herero was één van de rode draden die door de parameters van het kolonialisme liep. Veel Europeanen en Noord-Amerikanen geloofden toen in het sociaal-darwinisme, volgens welke opvatting ‘minderwaardige rassen’ behoorden uit te sterven’.