Lieve lezers,

Dit zal de laatste blog zijn van dit jaar en graag wil ik de gelegenheid aangrijpen om de lezer van mijn blog(s) hele goede feestdagen te wensen, een mooi uiteinde en een goed begin van het nieuwe jaar 2020!!!

Er gebeurt heel veel dezer dagen in en om ons.
Zelf had ik dezer dagen en weken last van het syndroom: ‘pardon, ik ben er ook nog’.  Daar heb ik mijn leven lang al last van. Toen ik dertig was, was er een therapeut die me indringend vroeg: “Joyce, wat wil jij eigenlijk?” En ik had meteen de neiging om achter me te kijken.
Hoezo had ik iets te willen dan?
Op mijn 73ste zit ik in een cursus “The Artist’s Way”, naar een boek van Julia Cameron met bijzonder aardige en zeer capabele vrouwen van verschillende leeftijden en ons aller vraag is: Mag ik er zijn met mijn gevoelens, kwetsbaarheden, onzekerheden, met mijn imperfectie? Mag ik ruimte innemen, grenzen stellen, voor mezelf kiezen? Vragen of anderen misschien rekening met me willen houden?

Kortom zoveel is er niet veranderd in mijn leven zou je zeggen.
Maar als ik het op een hoger plan trek zou dat niet de onderliggende vraag kunnen zijn van de mens in een tijd van globalisering, vermarkting en robotisering?
Horen en lezen we niet voortdurend dat de tijd van die imperfecte, kwetsbare, vragende mens, die toch nog zo graag iets te willen zou willen hebben, voorbij is? Geloven we eigenlijk nog wel in onszelf nu God dood is en allang bewezen is dat de computer efficiënter is, ons kan verslaan op vrijwel alle punten, zelfs gevoelens kan hebben, boeken kan schrijven en creatief zijn?

Er is nu weer een geneticus, George Church, die overigens zelf lijdt aan dyslexie, narcolepsie en last heeft van een hoog cholesterolgehalte en wiens  onderzoek gefinancierd wordt door de Jeffrey Epstein Foundation (weet u nog?), die bedacht heeft dat er een digiD8 moet komen. Gebruikers staan dan wat wangslijm af, hun dna wordt getest op 120 ernstig overdraagbare ziektes en ook al blijven de resultaten geheim, ze zullen onzichtbaar worden ingevoegd bij het profiel van degene die op de internetsite de liefde van zijn leven zoekt.
Preventief noemt hij deze vorm van eugenetica.
Je eerste afspraakje wordt gecoverd door de wetenschap dat deze man of vrouw met wie je koffie drinkt, in elk geval goede genen heeft.
Kan je dus nageslacht mee maken zonder een ‘vlekje’.

De perfecte mens of met andere woorden de Ubermensch, dat idee werd niet alleen door de nazi’s aangehangen en in praktijk gebracht. Francis Galton stelde al in 1860 op basis van zijn observaties voor om huwelijken tussen hoogbegaafde mannen en vrouwen te arrangeren om een ‘geslaagd’ mensenras te creëren.
Van 1907-1963 werden in de VS meer dan 64.000 mensen gedwongen gesteriliseerd en dat voorbeeld werd door Hitler gretig overgenomen, naar eigen zeggen.
In 10 jaar tijd werden door de nazi’s 400.000 entartete menschen (ontaarde mensen) gedwongen onvruchtbaar gemaakt. Maar ook in andere landen was er sprake van dit soort praktijken. In Japan bv werden kleurenblinden gesteriliseerd omdat ze beschouwd werden als excentriekelingen van wie nageslacht ongewenst was. In Zwitserland werden vrouwen die seksueel te actief waren gesteriliseerd,  in Finland werd in 1935 vrouwen met ongewenste erfelijke aanleg verboden te trouwen tenzij er sprake was van vrijwillige sterilisatie en in het vriendelijke Denemarken was er in 1912 sprake van de sterilisatie van doofstommen, zwakzinnigen en mensen met andere afwijkingen onder de absolute stelling dat de bevolking van binnenuit zou worden bedreigd door een toenemende aanwas van genetisch ongeschikt of mislukt erfelijk materiaal.

Maar zul je denken, zo’n datingsite kan toch geen kwaad, je wordt toch niet gedwongen?
Vroeger ging het nog om de vraag: heeft die jongen een goede achternaam of bij een gearrangeerd huwelijk, komt hij uit een fatsoenlijke familie.
Is de dna-variant niet een variatie op het thema van de ‘goede’ partij?

Ik denk dat het dieper gaat. Ik denk dat het gebrek aan geloof in de imperfecte mens dieper gaat. We vertrouwen onszelf niet meer.
Het Antropoceen staat voor het tijdperk waarin de mens het ‘verkloot’ heeft. Niet alleen is hij imperfect en wordt hij voorbijgestreefd door algoritmen maar ook verbruikt hij teveel .

Zijn bestaan alleen al is een gevaar voor het voortbestaan van moeder aarde!
Wie geen poep in zijn ogen heeft ziet dat de mens als gelukzoeker een te grote footprint heeft en de mens als sukkel het aflegt in een ratrace tegeneen meedogenloze vermarkting. (Zie de film: Sorry we missed you.)

Hoe zit het met ieders zelfvertrouwen niet alleen dat van mij?
Hoe komt het dat zoveel groepen kwaad zijn? De boeren, de bouwers, de zorgverleners, de onderwijzers, de agenten…
Ze lopen te hoop tegen een overheid maar hoe zit het met hun eigen zelfvertrouwen? Geloven ze nog in zichzelf? Geloven ze nog dat ze er mogen zijn? Hebben ze niet het gevoel dat er constant over hen heen wordt gelopen? Dat ze mee moeten draaien in een onmenselijk systeem dat niet het hunne  is, waar ze zich als mens niet langer in herkennen?

Is er niet in onze tijd sprake van een machteloze roep van de mens, van de imperfecte, van de sterfelijke, kwetsbare mens: Hallo, daar, ik ben er ook nog?
Mag ik er alsjeblieft ook nog zijn van jullie? Willen jullie alsjeblieft met mij rekening houden?

En om dit blog af te sluiten raad ik de lezer aan om het boek: De zin van het leven van Fokke Obbema te lezen, waaruit één ding duidelijk wordt: juist de kwetsbaarheden en onzekerheden van de mens bieden hem of haar een kans, nl een kans op verbinding, de verbinding met de ander namelijk.