Lastpakken opgelet!

Stel, je woont in een land waar het mogelijk is dat een buurman, die vindt dat jij alleenstaande vrijgezel, hinderlijk gedrag vertoont omdat je teveel naar zijn vrouw kijkt, een brief naar de lokale burgemeester stuurt, waarin hij aandringt op een onderzoek naar jou omdat je met je hinderlijke gedrag de agressie van anderen oproept.
De burgemeester is bevriend met een familielid van de buurman en vraagt de Officier van Justitie zo’n onderzoek te starten. De Officier doet onderzoek en vindt een rijontzegging van 10 jaar terug wegens eenmalig overmatig alcoholgebruik, wil de burgemeester niet teleurstellen en legt de zaak voor aan de rechter, die eveneens beide functionarissen niet teleur wil stellen en stelt dat er moet worden ingegrepen.
Dan kan jij oa in je dagelijks leven te maken krijgen met: beperking van de bewegingsvrijheid, beperking van het recht op ontvangen van bezoek, beperkingen in het gebruik van communicatiemiddelen en andere ingrepen in je vrijheid.

In datzelfde land is er nog een verdergaand middel, nl de mogelijkheid om als een persoon van wie is vastgesteld dat hij of zij aan het dementeren is, onder een regiem van onvrijwillige zorg te stellen dus zonder een beslissing van de rechter.  Als hij of zij zich namelijk verzet tegen de zorg, hoe goed bedoeld ook, kan zo’n onvrijwillig regiem in werking treden. Dan bepalen zorgverleners welke onvrijwillige zorg nodig is en voor hoelang en dat voor max 6 maanden.
Dus: je verzetten tegen de zorg en hinderlijk gedrag blijken in dat ‘fictieve’ land dus criteria om dwang te gaan toepassen, let wel in de eigen omgeving. Iemand wordt niet met gillende sirenes afgevoerd naar een inrichting maar zijn of haar huis wordt die inrichting, waar de dwang wordt toegepast en waar je dus weinig meer hebt te vertellen.

Stel dat dat land Nederland is…

Vanaf 1 januari 2020 vervangen de Wet verplichte ggz (Wvvg) en de Wet Zorg en Dwang (Wzd), de Wet BOPZ, waarbij mensen die een gevaar voor zichzelf of de omgeving vormen (onder dwang) kunnen worden opgenomen in een instelling.
Volgens de Nederlandse Vereniging van Psychiaters is dat veel te vroeg.
De Vereniging heeft behoorlijk wat bedenkingen tegen de wet en de wetten die in combinatie worden ingevoerd met ook de Wet Forensische Psychiatrie (WFP)
In de Volkskrant van 12 november is dat kort na te lezen (stuk van Maud Efting)
Het accent zou zijn verschoven van behandeling van de patiënt naar beveiliging van de samenleving. Een bezwaar is ook dat degenen die in de Wet Zorg en Dwang worden genoemd, vooral dementerenden, niet te maken hebben met een rechterlijke beslissing maar in principe zonder zo’n besluit aan dwang kunnen  worden onderworpen wanneer  degene die het betreft zich tegen de zorg verzet.

Zo’n problematiek geeft mij altijd weer aanleiding om te vervallen in reminiscenties.
Want psychiatrie heeft me altijd geïntrigeerd, sowieso het onderwerp ‘afwijkend’ gedrag.
Ik ben geboren en getogen in een omgeving waarin een zogenaamde koningin Emma rondfietste en op de hoek van onze gracht steevast een persoon zeer luid liederen zong.
Gekkigheid kortom hoorde eigenlijk bij de omgeving. Daar was je niet bang voor.
Later woonde ik altijd in de buurt van ‘gekkenhuizen’, heb zelfs als raadslid nog in de Commissie Endegeest gezeten en heb wel eens gedacht dat de toenmalige directeur ‘gekker’ was dan degenen die er zaten.
Als aanhanger van Louk Hulsman die het strafrecht wilde afschaffen hield ik me ook bezig met afwijkend gedrag en anti-psychiatrie. We wilden indertijd iedereen graag uit de inrichtingen hebben.
Nou, we mogen tevreden zijn want de kans om nog te worden opgenomen is sinds flinke bezuinigingen behoorlijk afgenomen. Net als met de verzorgingshuizen heeft ideologie – ingegeven door de behoefte aan kostenreductie – ervoor gezorgd dat kwetsbare ouderen dan wel psychisch beknelden het ‘zelf maar moesten uitzoeken’.
Deze privatisering van de zorg (ook op dagopvang werd bezuinigd) ging gepaard met meer overlast in het publieke domein door zgn ‘verwarde personen’ en dat willen we niet.
Dus…
Het is allemaal wel kort door de bocht wat ik hier stel maar kan het zijn dat beveiliging (van de openbare ruimte) gevolgd door toepassing van dwang in de privésfeer,  hier hand in hand gaat met vermarkting en een neo-liberale ideologie?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *