Monoloog van een hond

Mag ik me even voorstellen: mijn naam: Dushi, dat betekent schatje. Mijn bazin vindt dat die naam bij me hoort en als ze dat zegt dan zal dat wel zo zijn.

Mensen hebben een hele weg nodig om zichzelf te vinden, ik ben gewoon mezelf en heb daar nooit moeite voor gedaan.
Ik wil vandaag graag aan jullie vertellen wat ik nou niet begrijp van mensen en misschien kunnen jullie me dan vertellen hoe het zit.
Mensen denken dat ze slim zijn, slimmer dan honden, maar ze ruiken niks, voelen niet aan wanneer er wat staat te gebeuren. Wij wel.
Als mijn baasje bezoek krijgt sta ik al een kwartier in de houding.
Ik zie gewoon aan haar dat ze bezoek krijgt omdat ik al haar signalen opvang.
Maar mensen vangen geen signalen op.
Ze kunnen zich slecht orienteren, hebben brillen en gehoorapparaten nodig en zien dan nog niks.

Ik hoor mijn vrouwtje de laatste tijd aldoor over een kredietcrisis.
Ik begrijp niet waar ze het over heeft, maar het is iets ergs.
Wat mensen, zelfs de knapste koppen niet hebben zien aankomen.
Ze hebben boekenkasten vol met allerlei geleerde verhalen, maar als er dingen gebeuren begrijpen ze nog niet hoe het kan.
Ik denk dat ze gewoon slecht om zich heen kijken.
Wij honden doen dat wel.
Wij staan overal bij stil, ruiken nu eens dit dan weer dat, duizenden geuren en luchtjes, ook geuren en luchtjes die mensen vies vinden.
Ik loop achter een lekker luchtje aan, dat doen mensen ook wel, maar zij lopen achter van alles aan, statussymbolen, de laatste trend, macht en invloed, belangrijke mensen.
Ik daarentegen mijd grote honden, ik loop liever een straatje om, je weet maar nooit.
Gek misschien maar ik vertrouw mijn soortgenoten nooit helemaal, ze kunnen opeens zo hyper doen, dan lijken ze net mensen, laten hun macht en hun tanden zien.

Maar goed ik had het over de omgeving.
Ik woon hier op de Derde Helmersstraat samen met mijn baasje en heb het erg naar mijn zin doorgaans.
Ik kan lekker los lopen in het Vondelpark dat dichtbij is en ’s avonds lopen we altijd nog even een ommetje op het Wg terrein. Daar ben ik dan aangelijnd, maar er lopen ook wel honden los.
Wat ik nou niet begrijp is hoe het kan dat ik dag in dag uit door mensen wordt geaaid tot vervelens toe, laatst nog in de tram door een mevrouw die maar niet van me af kon blijven, en maar zeggen dat ik zo’n mooie, lieve hond ben en dat er dan toch steeds meer borden komen met een rode rand en mij in het midden.
Zo’n bord zag mijn baasje laatst opeens op de deur van café Westers, waar ze altijd graag kwam, ik mag er nu dus niet meer komen.
Waarom?

Ik houd me altijd keurig aan de regels, verdwijn onder de tafel en van mij hebben ze geen last.
Waarom word ik dan gepakt? En mijn baasje dus ook?
Omdat andere honden zo vervelend zijn?
Maar dat is toch oneerlijk?
Wat kan ik eraan doen als andere honden zich niet gedragen?
Of is het gewoon omdat ze , de mensen, dwz degenen die van de mensen de macht in handen hebben ons als soort weg willen hebben, uit hun stad uit hun omgeving?
En waarom? Omdat we op straat poepen? Nou dat ruimt mijn baasje keurig op hoor en als ze dat niet doet krijgt ze een bekeuring toch?
En poezen dan? Poepen die niet soms? Waarom worden wij zo gediscrimineerd en gaan poezen steeds vrijuit? Hun poep schijnt nog veel schadelijker te zijn.
Nee ik begrijp er echt niks van.

Ook zoiets, kinderen.
Als ik kinderen zie heb ik de neiging even opzij te gaan, want ze willen altijd iets van me. Kinderen zijn dol op me.
Hun ouders roepen al enthousiast: kijk, hondje, waf waf en vragen dan of ik geaaid mag worden?
Nou zegt mijn baasje dan: dat mag wel maar niet van achter hoor want dat vindt ze vervelend liever aan de voorkant.
Maar ja kinderen willen natuurlijk vaak wat niet mag.
Enfin, ik laat het altijd goedig toe, maar wat is mijn loon? Dat ik in het Vondelpark aan de lijn moet? Omdat ik zo gevaarlijk ben en alle kinderen bang voor me zijn?
Nou mooi niet zeg.
Maar ik zie ook geen honden waar kinderen echt bang voor hoeven zijn, zoals die enge bullterriers, alleen maar Labradors. Lieve beesten maar alleen een beetje hyper.
Weet je op een gegeven moment dacht ik: wij honden zijn gewoon de scapegoats, geen schapendoezen maar zondebokken.

Er gaat van alles mis hier in de grote stad, ik heb er geen verstand van maar ik hoor mijn vrouwtje erover: de metrolijn waardoor de stad verzakt, allerlei doden in de chaos van het verkeer, vlak om de hoek op de Eerste Constantijn Huygensstraat, mijn baasje had er nog voor gewaarschuwd dat het wel eens mis kon lopen en ja hoor, een meisje zomaar overreden door een vrachtwagen, maar wie krijgen de schuld, wij.
Het is hier in Oud West alsof er maar 1 echt probleem is en dat ben ik, ja echt hoor, moet je maar eens naar een raadsvergadering gaan.
En dat was vroeger toch heel anders hier.
Er woonden toen allemaal honden met hun baasjes, was heel gewoon, alles liep door elkaar honden , poezen, ouders, kinderen.
Dat was nog eens een leuke tijd. Alles kon toen.

En nu? Weet je wat ik gek vind: we gingen laatst de tram in lijn 1 en toen mocht een jonge moeder met kind er niet in , omdat er al een kind in een buggy was in de tram. Nou ja zeg! Mensen vinden Amsterdam zo’n fijne stad omdat alles er kan, zo vrij zo gemeleerd, en vervolgens betrekken ze er een duur huis en gaan anderen dicteren dat ze geen honden meer mogen hebben of geen lawaai meer mogen maken en niet meer mogen voetballen of voor hun huis hangen. Maar ja misschien zeur ik wat, ik word ook een dagje ouder, ben nu 6 enhalf dat is alweer midden veertig voor een mens

Maar goed een heel ander punt:
Mijn vrouwtje had een vriend, is nu uit, dat begrijp ik ook niet.
Zo aardig voor mij, gaf me altijd een lekker stukje worst, jogde met me in het Amsterdamse bos, echt een hondenliefhebber en maakt zij het uit.
Begrijpen jullie dat.
Nou houd ik even mijn mond, misschien kunnen jullie me vertellen wat je vindt van wat ik gezegd heb.