Jan Terlouw heeft het boekenweek-essay geschreven: Natuurlijk.
Daarin analyseert hij hoe we omgaan met de natuur, de risico’s daarvan en doet hij oplossingen aan de hand.
Hij stelt dat fossiele brandstoffen eigenlijk een product zijn van de zon-vroeger. Het heeft miljoenen jaren geduurd ze aan te maken en wij verbruiken ze nu in rap tempo.
Beter voor het milieu is gebruikmaken van de zon-nu. Gebruikmaken van de zon-nu doe je bv door zonnepanelen.
Levert de zon-nu genoeg voor het dagelijks gebruik?
Jazeker, zegt Terlouw, in overvloed. De zon straalt in een uur een hoeveelheid energie naar de aarde waar de hele mensheid een jaar genoeg aan zou hebben.
Wat betreft milieuschade blijken mensen en hun consumptiegedrag met name in de geïndustrialiseerde landen het grootste probleem te zijn. Hun persoonlijke biologische footprint is veel te groot. Ze laten de aarde slechter achter dan toen ze kwamen.
Hij noemt als voorbeeld dat één Amerikaan erbij qua footprint gelijk is aan negen mensen uit India. Hij houdt ons daarmee een spiegel voor. Maar hij is erg optimistisch ten aanzien van de mogelijkheden tot gedragsverandering. We zijn technisch zover met onze digitalisering en robotisering, waarom zou het dan niet mogelijk zijn om zonne-energie sneller, meer en functioneler aan te wenden aldus Terlouw.
Vliegen moet veel duurder worden evenals voor het milieu belastende materialen als plastic.

Mijn conclusie is dat volgens dit model alleen de rijken zich nog milieuvervuiling kunnen permitteren. Op wereldschaal is dit nu al het geval maar binnen welvarende landen zal geld dan steeds meer de toegangspoort tot CO2 gebruik zijn.
Terlouw stelt dat we onze leefstijl kunnen behouden als we de groei van de economie niet langer centraal stellen of de belangen van het kapitaal.
Maar ik ben toch bang dat deze éminence grise ons vanuit zijn prachtige landgoed een worst voorhoudt.
De vraag bv hoe je mensen ertoe kunt bewegen minder te vliegen betekent dat ze afscheid moeten nemen van de gewenning om even een weekendje Barcelona te doen voor de gezelligheid, grote afstanden af te leggen voor het werk of familiebezoek en in het algemeen afstanden niet langer als onoverbrugbaar te zien maar behorend bij het leven van een moderne globalist.
Nu al blijkt dat de meeste gemeenten energie-neutraal willen zijn maar stuiten op onwillige burgers die geen windmolens in hun achtertuin willen of de voorkeur geven aan weilanden boven zonneweides (met zonnepanelen).
Het is zo simpel, zegt Terlouw, maar dat het in de praktijk niet zo simpel is blijkt wel uit het feit dat de Club van Rome al in 1972 waarschuwde. We hadden dus al 50 jaar de tijd om maatregelen te nemen. En je kunt je ook afvragen wat hij als minister van Economische Zaken in 1981 of als Commissaris van de Koningin in Gelderland in de jaren negentig of als kamerlid zowel van de Tweede Kamer als later van de Eerste Kamer daadwerkelijk heeft gedaan met betrekking tot het onderwerp. Hij was ook secretaris-generaal van de Conferentie van Europese Transportministers. Had hij daar de kwestie wellicht kunnen aanroeren dat kosten van transport van met name ons voedsel niet de werkelijke milieukosten weergeven?
Ik heb het in elk geval geen journalist aan hem horen vragen.
We hebben hersens die op de korte termijn zijn ingesteld aldus Terlouw maar volgens neurowetenschapper Sitskoorn zijn er ook frontale kwabben. Daarmee kunnen we op de langere termijn denken en leren van fouten uit ons verleden.
Die kunnen we inschakelen.
Voorlopig  zie ik alleen dat politieke leiders met een buitengewoon korte termijnvisie aan de winnende hand zijn.