Overleven in het OV

Gister, maandag 27 juli, was mijn eerste tocht naar Utrecht naar het gezin van mijn middelste zoon. Hij had papadag en vond het leuk als ik langskwam.
Midden in de Corona-tijd had hij me verboden dit waagstuk te ondernemen, maar nu kon het wel weer…
Ik ben een echte OV-er, geen auto, kan niet rijden en dacht altijd dat ik als mooi side effect daarmee de natuur een handje hielp.
In deze tijd van virus-gekte heb ik er natuurlijk wel spijt van dat ik nooit een rijbewijs heb gehaald, zodat ik me nu de vrijheid had kunnen permitteren om in een ‘share now’ al of niet met vriendin de boer op te gaan zoals veel van mijn vrienden en kennissen zich tijdens de crisis onbelemmerd en beschermd waanden in hun ijzeren karos.

De tram heb ik al een paar keer geprobeerd. Tram 26 richting Centraal Station is altijd behoorlijk vol zeker tijdens het spitsuur, maar daar vind ik toch nog wel een plekje.
Nu ging ik, kortste route, met bus 66 naar Bijlmer Arena en vandaar met de trein naar Utrecht. Een kennis had me aangeraden voor deze keer eerste klas te boeken op mijn persoonlijke kortingskaart. Zat je lekker rustig!
Bus 66 is een volle bus altijd, dat wist ik, maar wat ik niet wist is dat zeker 3 zitplaatsen achter de chauffeur zijn afgeplakt. De chauffeur wordt geacht niemand meer te zien of te spreken en zit dus achter glas, plus vóór drie afgeplakte stoelen.
Dat betekent oa dat de bus een stuk minder zitplaatsen heeft. Die voorste stoelen bleven nog wel eens onbezet maar waren strategisch gezien niet gek voor een 70-plusser om op neer te strijken. Nee dus!
Maar het betekent ook dat bv een jongeman die iets wou vragen aan de chauffeur zijn mondkapje afdeed en keihard naast me begon te schreeuwen. Ik schrok me dood, dacht dat ik een veilig plekje had gevonden. Nee dus!
De chauffeur hield de spanning erin maar na een aanhoudend gebrul meldde hij dat hij het niet verstond… Makkelijk zat.

Maar het kan allemaal nog gekker.
Op de terugweg nog in Utrecht zat ik in een bus, met schuin tegenover mij een jongedame met een mondkapje bungelend aan haar nek.
Verder was ze de hele tocht gericht op haar mobiel en keek niet op of om. Dat kenmerkte haar hele houding trouwens.
Ik vroeg me af zal ik er iets van zeggen…
Maar ja ik ben ook een slappeling zoals de meesten, dus liet ik het maar zo.
Toch, toen we bij het Utrechtse station waren aangekomen, vatte ik moed en op weg naar de uitgang sprak ik haar alsnog aan. U moet wel uw kapje opzetten in de bus hoor! De chauffeur zit zover weg die kan daar niet op toezien en meneer Rutte en De Jonge zeggen ons voortdurend net als meneer Grapperhaus dat we zelf de verantwoordelijkheid moeten nemen.
Daar had deze jongedame geen boodschap aan. Nog sterker, ze werd woedend en hoestte me met opzet keihard in mijn gezicht!!!
Nu stond ik een eindje van haar af gelukkig en had een super stevig Amsterdammertje over mijn mond en neus getrokken al de hele reis dus echt bang werd ik niet, maar strafrechtelijk zou je dit waarachtig een poging tot doodslag kunnen noemen, zeker als mevrouw de dag ervoor nog flink gefeest had met haar medejongeren!!!

Ik was vooral stomverbaasd.
Had nog de neiging haar na te roepen: ik heb het allemaal op film en zet het op Facebook, wat niet zo was, maar ze was al nergens meer te zien.
Van de Bijlmer naar IJburg was de bus inderdaad weer veel te vol.
Ik was gaan zitten op een plek waar in het oude normaal 4 mensen konden zitten maar had heel aso twee zitplaatsen in beslag genomen met mijn spulletjes.
Kwestie van overleven dus… Zodat andere mensen moesten gaan staan op minder dan anderhalve meter afstand en dacht nog even aan mijn super-assertieve vriendin die als ze ging wandelen een stok van anderhalve meter bij zich had die ze een ander voorhield als die persoon te dichtbij kwam.
Ging ik haar achterna??? Was dit het begin van het einde van in elk geval mijn beschaving???
Waarom geen camera in de bus die als mensen te dicht op elkaar staan of geen mondkapje over hun neus en mond trekken door de chauffeur hier op worden gewezen??? Ter voorkoming van escalatie tussen de reizigers onderling en waarom niet gewoon stilhouden als die persoon weigert te gehoorzamen… en zeggen dat hij of zij de bus uit kan of dat de politie wordt gebeld?
Waarom geen langere bussen als je echt wilt dat mensen afstand houden?

Hoe serieus nemen de beslissers, GVB en overheid eigenlijk de maatregelen die ons wel worden opgelegd?

2 reacties op “Overleven in het OV

  1. Lieve Joyce, wat een akelige reactie. Ik heb al van meer vrienden dergelijke verhalen gehoord. Zelf ook een paar keer iets gezegd en een mildere maar wel bitse reactie gekregen. Maar ik vind ook dat de overheid buitengewoon onhandige tegenstrijdige signalen geeft: het is niet wetenschappelijk bewezen dat mondkapjes helpen, maar je moet ze wel dragen in het OV. Die Van Dissel lijkt mij een enorme stijfkopigge betweter!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *