De Veiligheidsraad werd met de oprichting van de Verenigde Naties op 26 juni 1945 ingesteld.
De Raad kwam voor het eerst bij elkaar op 17 januari 1946 en kreeg verregaande bevoegdheden om oorlogen te voorkomen en in te grijpen in gewapende conflicten binnen en tussen landen. De Veiligheidsraad kreeg als oorspronkelijk mandaat de primaire verantwoordelijkheid voor het handhaven van de internationale vrede en veiligheid.
De Veiligheidsraad mag elk (dreigend) geschil onderzoeken en maatregelen voorstellen en opleggen; onder dit laatste vallen ook het instellen van sancties en het gebruik van militair geweld.

Het is een voortzetting van de Volkerenbond, een intergoevernementele organisatie die op 25 januari 1919 werd opgericht om door middel van een supranationale organisatie een einde aan alle oorlogen te maken. In zijn grootste vorm kende de Volkenbond 58 aangesloten landen als leden.
Ze bestaat uit vijftien leden, waaronder vijf permanente leden: China, Engeland, Frankrijk, Rusland en de Verenigde Staten van Amerika. De tien overige leden worden telkens voor een periode van twee jaar gekozen door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties.

Er is sprake van een vetorecht. Besluiten over inhoudelijke zaken vereisen negen stemmende leden en de afwezigheid van een van de vijf permanente leden…

Tja en dan is Rusland nu voorzitter van deze Veiligheidsraad.
Het terroristische land dat ongemotiveerd een autonoom land binnenvalt en daar verwoestingen aanricht onder de burgerbevolking is dus voorzitter nu van deze Raad waarvan de taak is oorlogen te voorkomen en vrede en veiligheid te garanderen!

Een normaal mens, lees simpele ziel, zoals uw blogschrijver kan dit niet volgen…
Waarom lopen Frankrijk, de VS en Engeland niet gewoon weg uit de vergadering of laten weten dat ze zo niet kunnen functioneren?
Ik heb er niets over gehoord…
China is een ander verhaal zoals we weten..
Als een supranationaal orgaan er alleen nog maar is om een terroristische staat te legitimeren, hup weg ermee!!! Opheffen die handel!
Geef gewoon toe dat deze internationale rechtsorde in zijn tegendeel verkeert!
En nodig vervangen moet worden door een tribunaal dat oorlogsmisdaden en genocide berecht.

We stappen even van de grenzen af en nemen een nieuw onderwerp dat erg in is vandaag de dag. De verhouding tussen mens en dier. Hoewel het natuurlijk ook daarbij om grenzen gaat. Want wat is precies de grens tussen mens en dier en is die er wel? Een mens is immers ook een dier en het is in deze tijd weer heel populair om daarop te wijzen.
Het antropoceen heeft zijn langste tijd gehad.

Nog sterker: de mens als zodanig is geen middelpunt van het universum meer zelfs  geen beschermde diersoort. Natuurlijk zijn er diverse mensenrechtenverdragen, maar het lijkt erop of we de bescherming van dieren althans van sommigen prioriteit verlenen.
Neem de vluchteling.
In de gemeente Heumen ( ik denk hierbij onmiddellijk weer aan wethouder Hekking, glansrol van Kooten en de gemeente Juinen) zouden 800 plaatsen kunnen worden gecreëerd voor vluchtelingen.
Het plan was in een ver gevorderd stadium toen bleek dat op de plek waar de behuizing moest worden gerealiseerd zich dassen bevonden. De das is een beschermde diersoort en de Stichting Das en Boom beijvert zich al jaren voor die bescherming.
Gevreesd werd voor een gerechtelijke procedure.

Nou nou dacht ik meteen de mens, dat wil zeggen de ‘vreemde’ mens of de Ander die bij Levinas nog de uitverkoren ander was, die ons confronteert met ons ware zelf, wordt hier duidelijk van zijn voetstuk gehaald, wat zeg ik is een wegwerpartikel geworden en maakt plaats voor die ‘schattige’ das, die een burcht bewoont en dat is natuurlijk best koninklijk.

Populair is het overigens de laatste tijd om in alle soorten media te waarschuwen voor de grote stroom vluchtelingen die op ons afkomt en de bijbehorende kosten.
Terwijl de wolf nog mede dankzij BBB deel uitmaakt van het publieke discours is de plaats van de das als beschermd verzekerd als we de Stichting Das en Boom mogen geloven.

Maar met een blik op de Wet natuurbescherming uit 2017 blijkt die beschermde positie van de das nogal mee te vallen en kan zeker wijken voor dwingende redenen van openbaar belang. Naar mijn mening is dat het beschermen van vluchtelingen die oorlog en geweld zijn ontvlucht in een steeds gevaarlijker wereld.
Overigens is ook in Heumen een project wel goedgekeurd waarvan twee dassen het slachtoffer zouden worden, maar die worden nu verplaatst.
De zorg voor verplaatsing van dassen lijkt in ons land groter dan de zorg voor vluchtelingen die constant worden verplaatst.

In het Parool van zaterdag j.l vinden we onder de kop: Amsterdamse asielopvang bereikt grens, een tendentieus artikel waarbij de Groen Links wethouder Groot Wassink wordt geciteerd: “In Amsterdam zit ook een grens aan het aantal mensen dat we  kunnen opvangen”. Deze wethouder heeft een tweede boot waar 1200 mensen op kunnen verblijven geweigerd. Er was al een boot met 1400 asielzoekers….
Hij krijgt veel te weinig geld per asielzoeker van het Rijk en dat kan de hoofdstad niet meer ophoesten!
In het artikel wordt verwezen naar gemeenten die Eric van der Burg nul op zijn rekest geven waar het noodopvanglocaties betreft en ja hoor daar zien we Heumen opduiken!

Maar de gemeente Heumen waarin Groen Links ook deel uitmaakt van het dagelijks bestuur heeft toch gekozen voor de vluchtelingen, blijkt bij navraag.
Alleen de provincie Gelderland moet nog wel ontheffing verlenen voor het plan..
Misschien dat zowel het Parool als Groot Wassink zich deze  nadere berichtgeving kunnen aantrekken .
Laat Amsterdam oppassen dat ze niet de  (kapitaalkrachtige) expads en toeristen alle ruimte biedt en vluchtelingen behandelt als een onbeschermde diersoort!

Iets meer dan een week na het overlijden van Wim de Bie heeft de Raad van State in een tussenuitspraak de zogenaamde afkapgrens van 25 kilometer bevestigd.
Voor elk project dat stikstof veroorzaakt moeten de stikstofgevolgen tot op een afstand van 25 kilometer berekend worden. Of dat nu de aanleg of verbreding van een weg is of de oprichting of uitbreiding van een veehouderij.

Wat heeft het overlijden van Wim de Bie met de afkapgrens te maken?
Vooral melancholie wat mij betreft.
Wat had het duo er een prachtige persiflage van kunnen maken!!!

Ik citeer hier uit de website van de Raad van State: Elk rekenmodel heeft een grens waarbuiten het geen wetenschappelijk betrouwbare uitspraken meer kan doen. Dat wil zeggen dat daarbuiten te onzeker is of de berekening nog overeenkomt met de werkelijkheid.
Dit betekent niet, gaat het stuk verder door dat stikstof die buiten de grens van 25 kilometer op beschermd natuurgebied terecht komt, niet relevant is. Die stikstofneerslag maakt deel uit van de totale stikstofneerslag in Nederland en is niet meer toe te rekenen aan het individuele project.

Jacobse en van Es hadden hier wel pap van gelust!
Zeker als je er ook nog eens zowel het taalgebruik als het toegepaste rekenmodel bij gebruikt.
Er is inmiddels een levendige handel ontstaan zowel in stikstofberekeningen als stikstofrechten. Zo kun je op internet een advertentie vinden van Nitrogen Vision: Een stikstofberekening nodig voor uw plan of project? Bij Nitrogen Vision bent u aan het juiste adres! NitrogenVision is een specialist in het maken van stikstofberekeningen en het verlenen van stikstofadvies.
En bij advisering op maat: Stikstofproblematiek bij uw project en stikstofadvies nodig? moet u mogelijk intern of extern salderen? Nitrogen Vision kan uw project op het aspect stikstof onderzoeken en u voorzien van een strategie om de stikstofproblematiek bij uw project te tackelen.

Denkt u ook terug aan Jacobse en van Es?
Ziet u ze al langs gaan bij de eerste de beste goedgelovige?
Met een verhaal over wat voor soort activiteiten die persoon en zijn familie erop na houdt?

Even een scène: Ze bellen aan bij een boerderijtje vlak bij een natuurgebied.
Een gepensioneerde dame doet open.
Jacobse: “Goedendag mevrouw, wij zijn van  het stikstofadviesbureau J en van Es en mogen wij u vragen wat u zoal doet overdag en s avonds ?
Als dan de dame in kwestie aangeeft dat ze wat kippen houden en een paar geiten en dat ze altijd een gezellig haardvuurtje aan doen s avonds als het al wat koeler wordt….
Jacobse: Heeft u al een stikstofberekening gemaakt? Een KDW tje
Mevrouw: Een stikstofberekening? KDW tje?
Jacobse: Ja mevrouw, de kritische depositie waarde… En U moet wel rekening houden met de afkapgrens, he?
Dus als ik hoor wat U en uw man zo allemaal doet, tja dan zit U toch echt vast aan een stikstofadvies! En daar zijn wij van hè van Es?
Van Es: Eh, ja, natuurlijk…..
Jacobse: De vraag is  of U valt binnen het Aeriusmodel…Mag ik anders Uw houtkachel even zien?
Mevrouw aarzelt…. Eh tja als U erop staat…..
Jacobse ziet kachel… Mevrouw, dat is inderdaad behoorlijk aan de grens als het er al niet overheen is….Maar wij kunnen heel makkelijk een stikstof deposito berekening voor U maken, he van Es?
Van Es: Ja, eh dat wil zeggen…
Jacobse: Wij hebben altijd onze computer met model bij ons….. Dus als U ons even 5 minuten geeft, zo gepiept!
Mevrouw: Ik wacht liever even tot mijn man thuis is, die is daar beter van op de hoogte denk ik…
Jacobse: Mevrouw, wij hebben niet zoveel tijd, he, we zijn erg gewild juist omdat we zo snel een  stikstofdepositoberekening hebben van Natura 2000 dus als U me nu even laat…
Jacobse pakt er een laptop bij en begint toetsen aan te slaan….
Van Es: Mevrouw, mijn compagnon is nogal bedreven in….
Jacobse: Mevrouw, ik heb het hoor! U zit net over de waarde maar geen punt hoor. U kunt bij ons stikstofrechten kopen, heel voordelig ook…..
U mag kiezen: Wilt U intern of extern salderen?
Mevrouw in grote twijfel: Nou doe dan maar extern….
Jacobse: Dat wordt dan tweehonderd euro inclusief btw… Dan krijgt U van mij een kwitantie.
Hij geeft mevrouw een onduidelijk velletje mee. Dag mevrouw!
Van Es: Dag mevrouw!

Natuurlijk heb ik niet hun brille, dus bij voorbaat excuses voor de door mij bedachte scène…
Ach wat mis ik ze!!!!

“Het nieuwe borstkankermedicijn Trodely wordt niet opgenomen in het basispakket omdat de gezondheidswinst niet in verhouding staat tot de hoge prijs”. Dat heeft minister Ernst Kuipers 28 maart j.l besloten. “Er moet een grens worden getrokken” zegt de woordvoerder. “We moeten keuzes maken. Elke zorg-euro kan maar één keer worden uitgegeven” *.

Welke grens wordt hier getrokken?
En zou de heer Kuipers bij een middel tegen prostaatkanker dezelfde grens hebben getrokken?
We weten het niet, het blijft natuurlijk gokken want hij zal ongetwijfeld ontkennen dat de genderfactor iets met zijn besluit van doen heeft.
Volgens hem staat de prijs die de farmaceut vraagt nl bijna 69.000 per patiënt niet in verhouding tot de gezondheidswinst.  Die zou bestaan in een aantal maanden levensverlenging.
Het gebeurt zelden, aldus het artikel in NRC (zie noot) dat een bewezen werkend medicijn niet vergoed wordt vanuit de basisverzekering. Zo kwamen de medicijnen tegen taaislijmziekte uiteindelijk toch na nieuwe onderhandelingen in het basispakket.
Nu is er een Nederlands Zorginstituut dat in de zomer van afgelopen jaar nog adviseerde om het medicijn onder condities wel in het basispakket op te nemen.

Ik moest even denken aan het besluit van deze minister om de hartcentra voor kinderen te concentreren in Rotterdam en Groningen met nadelige effecten voor Utrecht en het LUMC, waar mijn dochter nog op achtentwintig en een halve week ter wereld was gekomen.
Leiden vreesde dat als deze specialisatie hen zou worden ontnomen hun kindergeneeskunde op de tocht kwam te staan.
De Nationale Zorg Autoriteit had nog anders geadviseerd.

Ook het onderzoek naar long covid bij kinderen en jongeren wil maar niet echt van de grond komen. Kuipers ziet meer in Europees onderzoek.
Dat laatste brengt namelijk geld binnen en het nationale onderzoek kost wat.

Kortom samenvattend: Kuipers trekt grenzen.
Bij (jonge) vrouwen en kinderen valt me op.
Tja, de man die nooit nee zei tegen welk praatprogramma ook toen hij nog geen minister was, kan uitstekend nee zeggen kennelijk.
Centralisatie, concentratie en effciciëncy en kennelijk ook: de macht terugpakken waar die met opzet was verschoven naar marktpartijen. Daar is deze minister van.

Kim Bakker, 29 maart j.l NRC

Il y a des frontières, oftewel er zijn grenzen, was één van de vele motto’s van mijn moeder, waar ik mee ben opgegroeid. Overigens was zijzelf iemand die steevast slaande ruzie kreeg met mijn dominante vader als hij weer eens over haar grenzen heen ging en het nogal eens moest bekopen met gewelddadig gedrag.
Ik dacht er weer aan toen ik vanochtend de column van Stine Jensen aantrof in NRC onder de titel: grensoverschrijding zit ingebakken in manwording.
Ze beschrijft erin dat vrouwen vanouds de taak hadden om de grens te bewaken, die mannen uit een soort spel trachten te overschrijden. Als je als vrouw te happig was, was je al gauw een slet en als je het te nadrukkelijk deed had je al gauw ‘haar op je tanden’. (Dat laatste is mijn interpretatie).
Althans dat was het meest verschrikkelijke dat je als vrouw kon overkomen, zo begreep ik al vroeg in mijn jeugd, als je ‘haar op je tanden had’, oftewel karakter had, krachtig was en vol zelfvertrouwen.

In deze blogs ga ik het onderwerp grenzen verkennen, want één ding is zeker : we zijn er erg mee bezig!
Natuurlijk de aanhangers van de  Me Too beweging, die zich heel sterk bezig houden met grensoverschrijdend gedrag vooral in de zin van seksueel gedrag van mannen,  maar inmiddels ook in de zin van hardvochtig leiderschap van vrouwen en mannen.
Maar wat te denken van nationalisten die vrezen voor omvolking als we ‘teveel’  (niet westerse)volkeren onze grens laten overschrijden? Inmiddels hoef je trouwens in Europa niet extreem rechts te zijn om aan te dringen op grensbewaking, optrekken van muren en deals met onduidelijke landen die de opvang in de regio moeten regelen uit angst voor grensoverschrijding.

Dan hebben we natuurlijk nog een ander fenomeen in de zin van grensoverschrijdend gedrag namelijk Poetin en de zijnen, die vinden dat  Rusland terug moet naar  het voormalig keizerrijk en de grenzen van de landen die hen omringen niet als zodanig erkennen.

Grensverleggend

Interessant wordt het mijns inziens als we grensoverschrijdend vergelijken met grensverleggend.
Dat klinkt meteen best positief!
Mijn kleinzoon van 5 verlegt regelmatig zijn grens  soms heel feitelijk om te kijken of ik reageer en doe ik dat niet of niet adequaat dan gaat hij een stapje verder om zo mìjn grens op te rekken…
Is het misschien niet kenmerkend voor de mens in zijn algemeenheid dat we grenzen voortdurend verleggen?
Zaten we met onze kennis nog in de Middeleeuwen als we dat niet hadden gedaan en nog doen?
Er kan dus uit diezelfde kleinzoon van 5 een soort Poetin groeien maar ook een Einstein, een  Jeroen Rietbergen of een ‘innemende’ en empathische vriend en echtgenoot met een beetje goede opvoeding en begeleiding…
Zoals wij mensen nu in een atoomoorlog terecht kunnen komen of de keuze hebben ons gedrag aan te passen aan de behoeftes van de planeet waarop we ons bevinden en de kennis en kunde ontwikkelen om op een aan de natuur aangepaste wijze ons met elkaar wel te bevinden…..

In mijn volgende blogs ga ik dat subtiele onderscheid tussen grensverleggend en grensoverschrijdend nader onderzoeken. (En wie weet komen we ook toe aan het onderscheid tussen grensbepalend en grensbewakend…..)

Overigens leuk als u als lezer wilt reageren en zelf aangeven wat voor u/je het verschil is…

Onder deze titel schrijft de Groene een essayprijs uit gewijd aan Anil Ramdas, wiens gelijknamige biografie in mei verschijnt.

Vandaag, de dag van de provinciale staten- en waterschapsverkiezingen is bij uitstek geschikt om over die vraag na te denken.

In wat voor land leef ik eigenlijk?
Het land van Farmer Defense Force, Thierry Baudet of Geert  Wilders met hun (gevaarlijke) kretologie?
Het land van Extinction Rebellion of Grootouders voor het klimaat die zich terecht buitengewoon veel zorgen maken over de (on)leefbare toekomst voor hun kinderen en kleinkinderen?

Het land waarin de eerste de beste idioot een journalist, kinderboekenschrijver, bestuurder en politicus ongestraft met de dood kan bedreigen als hem of haar iets niet zint?
Of het land waarvan de hoofdstad inmiddels vrije media een schuilplek biedt die Poetin’s Rusland en het Iran van de Ayatollahs ontvluchten?

Het land waarin alle onvrede over bestuurlijk onvermogen een uitweg vindt in een (boze) boerenburgerbeweging, in verhalen over wat er allemaal mis is, in protesten en vuistdikke rapporten met als titel: Ongekend……….
Of het land waar het nog steeds zeker in verhouding tot de rest van de wereld goed toeven is voor het grootste deel van de bevolking, die na de Coronatijd vindt dat ze een extra vliegvakantie naar een zonnig land toch echt wel verdiend hebben?

Het land dat één van de rijkste ter wereld is en toch beweert dat het een minimale vluchtelingenstroom van 0,21 procent niet aankan
Maar ook een land dat in een mum van tijd en zonder veel gedoe 50.000 Oekraiense vluchtelingen opnam.

Het land waarin vrouwen nog steeds minder verdienen dan mannen en deeltijdprinsesjes worden genoemd terwijl hun onbetaalde arbeid als het zou worden verzilverd staat voor 215 miljard NBP.
Maar ook het land waar de minister van Defensie een vrouw is evenals de voorzitter van de belangrijkste ondernemersorganisatie.

Is dit een land van tegenstellingen tussen arm en rijk, stad en platteland, hoogopgeleiden en laagopgeleiden, tussen jongeren en boomers oftewel ouderen die het nog wel goed hebben?
Of is het een land waar misstanden worden uitvergroot, de schuld bij de ander, de elite, de overheid wordt gezocht voor het feit dat we al te lang op te grote voet leven, teveel gewend zijn aan overconsumptie en  ruimtebeslag en moeite hebben met delen en in de spiegel kijken?

Zie mijn vorige blog waarop hier nu een dichterlijke variatie volgt:

Het is haar droom
om recht te spreken
maar heeft zij recht van spreken?

Wel als ze hier woont
in dit land
niet volgens de Taliban

De tijd is aangebroken
dat we denken aan haar en haar ‘illegale’ klasgenoten
het is nu echt tijd
voor internationale vrouwensolidariteit!!!!

Het is alweer bijna 8 maart, tijd voor internationale vrouwensolidariteit!
Even een terugblik: Op 8 maart 1908 vond in New York een grote staking van vrouwen plaats. Zo’n 15.000 textielarbeidsters protesteerden tegen de slechte arbeidsomstandigheden en formuleerden hun eis voor ‘Brood en Rozen’. (Wikipedia). In 1910 stelde de Duitse socialiste Clara Zetkin tijdens de Internationale (socialistische) Vrouwenconferentie in Kopenhagen voor om 8 maart uit te roepen tot Internationale Vrouwendag. In 1978 werd de internationale Vrouwendag door de Verenigde Naties erkend.
Ook in Nederland vieren we 8 maart. Dit keer stond het vooral in het teken van de vrijheid voor vrouwen (en mannen) om hun eigen leven, seksuele geaardheid en gender vorm te geven en daarbij niet te worden beperkt door intimidatie, geweld of grensoverschrijdend gedrag.

Terwijl ik in de stoet meeliep en de vele borden aan mij voorbij liet trekken viel me één bord, meer een laken, op met de tekst: I am not free while any person is unfree even when their shackles are very different from my own.

Mijn gedachten gingen terug naar de indrukwekkende serie van Thomas Erdbrink: Onze man bij de Taliban.
Hij liet zien dat wat in  twintig jaar aanwezigheid in Afghanistan was opgebouwd namelijk dat meisjes en vrouwen konden leren, studeren en werken, ook bij belangrijke instituties, achter elkaar werd afgebroken.
Vrouwen werden ‘uitgewist’ zoals één van hen krachtig verwoordde.
Het deed me denken aan de maatregelen tegen joden uit 40-45…. Doel: hun aanwezigheid en zichtbaarheid in de publieke ruimte, instituties, opleiding en werk tot een uiterst minimum te beperken met een maximum aan stigmatisering waaronder kledingvoorschriften.

Op zijn zoektocht naar veranderingen onder de Taliban kwam hij bij een illegale meisjesklas , waarin meisjes zaten van boven de twaalf, die volgens de Taliban niet naar school mochten. Ook daar naar toe gaan was gevaarlijk, hun ouders vreesden voor hun leven.
Ik was geschokt: een meisje van vijftien zette haar leven en dat van haar ouders in de waagschaal als ze naar school ging om zoiets als een scheikunde les te volgen!
En dat terwijl in 2005 voor een wervingsactie van de Nederlandse luchtmacht (als voorbereiding op de jarenlange missie in Uruzgan)  nog in een video werd aangegeven: ‘Er is waarschijnlijk geen land ter wereld waar meisjes zo blij zijn dat ze naar school kunnen als Afghanistan want jarenlang was dat verboden door de Taliban’.
En dat terwijl Georg Bush nog in aanwezigheid van vrouwenactivisten de Afghan Women and Children Relief Act tekende en in The Report on the Taliban’s War against Women werd benadrukt dat de Amerikaanse oorlog tegen het terrorisme ten dele een oorlog was voor vrouwen en kinderen…..

Tja, als we dan zo nodig opeens moesten vertrekken in de slipstream van Amerikanen die overhaast het land verlieten, laten wij dan in elk geval hier in dit land met al zijn mogelijkheden de klas van Thomas redden en die meisjes hier laten leren en studeren voor rechter en voor psycholoog, zoals ze zelf hun dromen verwoordden.
En wat is er mooier dan om die actie te beginnen op internationale Vrouwendag!!!!!

“Zullen we op het eind een theocratie hebben? Nee! Het geloof bindt ons samen, de wetenschap maakt ons vrij. De onvervulde theocratische ambities van onze geestelijken zullen we daarom in het geheel niet laten opkomen. Wij zullen hen in hun tempels weten vast te houden…………..” (Jodenstaat pg 109)
“Ieder is in zijn geloof of ongeloof even vrij en onbegrensd als in zijn nationaliteit. En als het zo uitkomt dat er mensen van een ander geloof of een andere nationaliteit onder ons wonen, dan zullen wij ervoor zorgen dat zij een fatsoenlijke bescherming en rechtsgelijkheid genieten”. (Jodenstaat pg 110)

Met deze opvattingen van de ideologische grondlegger van de Israëlische staat heeft de regering van Netanyahu nu, zo lijkt het, definitief afgerekend.
Zo ziet Sheila Wijnberg, oa vertegenwoordiger van de lhbtiq+ gemeenschap aldaar Israël verworden tot religieus reservaat en merkt op dat met het aantreden van dit extreem rechtse kabinet de grootste vijanden van Israël niet de Palestijnen zijn maar de joden zelf.
Ze voorziet een grote uitloop van intellectuelen en bedrijven uit Israël en een ineenstorten van de economie als deze regering zijn plannen doorzet.
In de Groene van 22- 2, waarin Wijnberg aan het woord komt, schetst Simone Korkus wat de nieuwe maatregelen die de regering van Netanyahu wil doorvoeren, betekenen: het zijn er zeven waaronder de mogelijkheid om met een normale meerderheid in de Knesset een uitspraak van de Hoge Raad te overrulen, het afschaffen van het redelijkheidsbeginsel bij de toetsing van regeringsbesluiten en de volledige controle over de benoeming van alle rechters in het land. Zij geeft haar stuk niet voor niets de titel: In Israël dreigt het einde van de democratie.

Gister 25 februari was er behalve de februaristakingsherdenking in Amsterdam en de herdenking van een jaar oorlog in de Oekraïne een kleine oploop met Israëlische vlaggen in Den Haag vóór de Israëlische ambassade. Ik was daarbij doordat ik toevallig een aankondiging had gezien.
Terwijl bij alle bijzondere gelegenheden zoals herdenkingen de ambassadeur uit Israël niet is weg te denken, was het daar op de Johan de Wittlaan bij no 5 opvallend stil, geen ambassadepersoneel te zien!

Ik heb er bij gebrek aan veel betogers (uit de hoek van de joodse gemeenschap in dit land), die overigens wel in Israël zèlf nu iedere dag in grote getale de straat op gaan, mijn gedicht maar voorgedragen:

Idealen verzanden

Het thuis
vertoont ruis en scheuren
in het behang
fanaten vullen de gaten

Achtergelaten platen
waarschuwen: instortingsgevaar!

De angst voor de ander
wordt angst voor elkaar
waar, o waar
is de hoop op vrede gebleven?

Mannen die vrouwen wegstoppen
achter hekken
zich verzetten tegen ‘ruim denken’
en tegenspraak
beroepen zich op de Tenach
terwijl ze de aanval openen
op de rechterlijke macht

Hoe kan dat???

Terwijl in de ghetto’s
de joodse spirit niet verdween
het optimisme ondanks alles houvast gaf
verschijnt nu officieel de haat
op het machtstoneel
en breekt de hoop en de spirit
tot de grond toe af.

In mijn vorige blog schetste ik naar aanleiding van de projectie van een antisemitische verdachtmaking op het Anne Frankhuis het antwoord van  Theodor Herzl op het ‘joodse vraagstuk’ oftewel antisemitisme en wel een joods nationaal huis.
Dat joods nationaal huis is er gekomen in de gedaante van een joodse nationale staat Israël en als zodanig erkend door de VN maar dat heeft niet het einde betekend van antisemitisme. Er kwam een vorm van antisemitisme in de zin van anti- Israëlisch enthousiasme bij. Daarbij werden Israël ‘s problemen met Arabieren en (gevluchte)Palestijnen geëxporteerd naar joden in de diaspora voor wie eigen beveiliging steeds meer noodzakelijk werd.

Maar wat zat er nu eigenlijk precies achter dat idee van Herzl in zijn tijd? Was het een puur (rationele) oplossing voor een eeuwenoude haat tegen joden, het idee om het joodse volk te verkassen? Of was er nog een andere achterliggende gedachte?

In Theodor Herzl and the foundation of the Jewish State van Shlomo Avineri uit 2008 vind ik het antwoord.
Herzl heeft in 1984 het toneelstuk geschreven: The new Ghetto, zoals Avineri stelt “not one bounded by stone walls, but by a barricade built inside the Jewish soul”.
Op pg 79 ev schetst Avineri dat de hoofdpersoon in het stuk in de christelijke samenleving tegelijkertijd te maken krijgt met veel meer mogelijkheden op economisch en cultureel vlak als met vormen van verachting. Juist die merkwaardige mix heeft in joden een overweldigend verlangen tot stand gebracht om te excelleren en daarmee vernederingen ongedaan te maken. Avineri wijst er op dat dat thema veel voorkomt in wat Herzl geschreven heeft, zowel zijn fictie als non fictie*.
Joden zijn beschermd door de wet en worden niet meer vervolgd sinds de ’emancipatie’ die door Napoleon als eerste is ingezet maar in zekere zin zijn mèt de genoemde (onderhuidse) verachting de muren geïnternaliseerd (eigen vertaling)*.
In de New Ghetto voert Herzl in feite een pleidooi voor zelf emancipatie of auto emancipatie zoals twaalf jaar daarvoor Leo Pinsker had bepleit in zijn pamflet Auto-Emancipation.

Je zou dus kunnen zeggen dat Herzl zijn droom van zelf emancipatie oftewel dat je als jood (openlijk) jezelf kon zijn, je niet hoefde aan te passen aan een in wezen vijandige cultuur of jezelf te bewijzen als waardevol, gerealiseerd zag in een eigen nationaal huis, dat bovendien beschutting bood tegen fervent antisemitisme*.

Helaas kunnen we anno 2023 zeggen dat het ‘jezelf kunnen zijn’ als jood in Israël flinke scheuren vertoont en een verdeeld gezicht.
Dat maakt met name Gregg Carlstrom duidelijk in How long will Israel survive? The threat from within uit 2017 en is door Hannah Ahrendt in haar essays vlak na de Tweede Wereldoorlog en verzameld in  Het zionisme bij nader inzien uit 2005 op visionaire wijze voorspeld*.

• Misschien is dat het antwoord op de vraag die André Agsterribbe in zijn meest recente boek opwerpt hoe het komt dat Joden zo vaak Nobelprjjswinnaars waren, zie: André Agsterribbe: De Joodse bijdrage, Aspekt, 2022.
• In Herman Cohen: Jood in Palestina uit 1995 schetst hij dat ook in Nederland in de jaren 1933- 1939 het idee van veel joden was dat ‘openlijk voor je jood-zijn uitkomen het anti-semitisme bevorderde'(pg 23)
• Avineri pg 82: “It was not the trial of Dreyfus, but Herzl ‘s long analysis of the failure of emancipation and the rise of German and Austrian anti-Semitism that led him to his radical conclusions.
• Ahrendt had een ander doel voor ogen niet een nationale staat maar een joods cultureel centrum dat als inspiratie zou kunnen dienen voor alle joden in andere landen. Zie vrede of wapenstilstand in het Midden- Oosten? januari 1950. Zij vreesde zeer voor het uitlopen op een militaire dictatuur en het afhankelijk worden van financiële en andere steun van Amerikaanse joden.