Sinds ik op IJburg woon ben ik voor mijn vervoer naar Amsterdam CS en de stad afhankelijk van tram 26. Bus 66 is er ook nog. Die brengt je naar Bijlmer Arena, vanwaar je met de metro oa naar Amsterdam Centraal kan maar het is en blijft een omweg en de aansluitingen zijn niet altijd je dat.
Zo stond ik een keer, met de bus komend uit Amstelveen  in de verwachting dat ik ruimschoots de tijd had om over te stappen, ‘s avonds laat een half uur te wachten op de godvergeten halte Diemerknoop en zag 66 precies voor mijn neus wegrijden.

Tram 26, ik had gewaarschuwd kunnen zijn want ik hoorde echte IJburgers erover klagen. Maar ik wou daar niet aan, zo erg kon het toch niet zijn en zoveel narigheid had ik in die twee jaar zelf nog niet ondervonden. Dus ik maar roepen tegen iedereen die het wou horen dat het openbaar vervoer van en naar IJburg ideaal was.
Tot… gisteren, om precies te zijn.
’s Middags op weg naar mijn tafeltennis in de Schoolstraat bij de Overtoom werd ik al geconfronteerd met een verontrustend bericht op de elektronische trampaal: tram 26 staat even stil… Wat betekende dat? Forget it mensen, voorlopig rijden er geen trams , of binnen 5 minuten is het probleem verholpen?
Ik had nog niet lang daarvoor meegemaakt dat we bij de Bob Haarmslaan te horen kregen dat er problemen waren in de tunnel en dat we niet verder konden.
Hele stoeten mensen moesten zich behelpen met halve informatie en waagden zich over de snelweg richting bussen, die zich niet lieten zien.
Enfin, ik wachtte toch maar met als netto resultaat dat ik in plaats van een uur een half uur mee kon spelen. ‘OV-problemen’, mompelde ik maar naar mijn teamgenoten.

Op de terugweg  werd het aanzienlijk gekker.
Halverwege de brug die naar Steigereiland leidt, stond de tram plotseling stil.
Even later riep de bestuurster om dat we geen stroom hadden.
Ze voegde er wat machteloos aan toe dat zij er ook niets aan kon doen. Ze ging daar niet over. Misschien was ze bang dat één van de passagiers haar zou bedreigen en zeggen: ‘En nu rijden, anders…’

We stonden dus stil en wachtten op stroom. Dan kun je dus lang wachten zo bleek.
Tot mijn verbazing waren er opeens een heleboel mensen die met een gezicht dat uitdrukte dat ze wisten wat ze deden, naar voren liepen en uitstapten.
Het was inmiddels half tien ‘s avonds. Gelukkig lekker weer en nog niet erg donker, maar om te lopen was mijn bestemming veel te ver.

Daar was de stem van de bestuurster weer. We konden de tram uitstappen, nu nog. Daarna gingen de deuren onherroepelijk dicht vanwege iets met een accu. Dan zaten de overgebleven  gestrande reizigers dus gevangen in een dichte tram.
Enige zekerheid over hoelang die ongewilde gevangenschap kon duren kreeg je niet.
Ik werd er zweterig van. Wat moest ik doen? Uitstappen midden op de brug… Maar anders, ik ben toch al claustrofobisch…

Een jonge kordate vrouw tegenover me onderbrak mijn zorgelijke gedachten.
‘Zullen we samen een taxi nemen?’, vroeg ze vriendelijk. Ik nam haar reddende voorstel met beide handen aan. We verlieten het zinkende schip voorzover je hier van schip kunt spreken, volgden anderen naar beneden over een stuk asfalt en een grasveld langs de weg.
Ondertussen belde mijn engel een taxi en bij de halte Steigereiland stapten we in bij een aardige chauffeur die zelf in IJburg woonde en niet opkeek van ons verhaal.
Hij verdiende zijn brood met uitgevallen trams. ‘Ach, ja’ zei hij, ‘de leidingen hè. Als het een beetje warm wordt vallen ze uit.’ Dat kon dan nog wat worden deze zomer!
Hoe zouden ze dat in godsnaam doen als ook nog een Midden- en Strandeiland zou worden gerealiseerd? vroeg ik me af.

Ik besloot  toch wat vaker dan maar de omweg van bus 66 te nemen.
Dan kon je in elk geval niet uren vast komen te zitten als in de tunnel de stroom uitviel.