Sylvana Simons heeft de woede van de hele gemeenteraad van Amsterdam over zich heen gekregen vanwege haar aanval op de Amsterdamse politie.
Zij moet zich diep, diep schamen, heeft zich belachelijk gemaakt en zaait angst onder jongeren, aldus de kop van het artikel in Het Parool van vandaag, donderdag 14 februari van de hand van Michiel Couzy.
Zij durfde zich ongerust te maken over de gevoelens die de dood van een 31-jarige jongeman, die voor de Nederlandse Bank is doodgeschoten door de politie, te weeg heeft gebracht bij jonge mensen uit haar (gekleurde) achterban.
Nou ben ik niet gekleurd, ook niet erg jong, nl bijna 73 maar zonder dat ik nog kennis had genomen van de gevoelens van ongerustheid van de achterban van Simons heb ik de blog geschreven: Hulp bij zelfdoding, suicide by cop, van de vorige week.
Dus zo gek was dat nou ook weer niet.
Mag een politicus of -ca zich publiekelijk zorgen maken als in het centrum van Amsterdam een man met een speelgoedpistool zich voor de politie werpt en wordt “afgemaakt”?
Ja ik zeg hier dus niet neergeschoten, maar “afgemaakt”.
Als ik dat in de Raad van Amsterdam had gezegd was ik ongetwijfeld ook “afgemaakt”.
Toch wel raar dat vragen stellen en kritisch zijn over zo’n belangrijke en fundamentele aantasting van de rechtsorde, zoveel woede opwekt bij links en rechts.
Natuurlijk leven we mee met al die politiemensen die een gezin hebben en bang zijn voor hun leven als ze een verwarde of depressieve man met een (nep)pistool op zich af zien komen.
Maar moeten ze dan in paniek raken en 20 schoten afvuren of moeten ze als professionals reageren en precies datgene doen waar ze voor zijn opgeleid?
Namelijk herkennen van een psychisch probleem bij de man en herkennen van een nep-pistool, dat dus geen kogels kan afvuren en vervolgens eventueel de man “kalt stellen” zonder hem te doden of ernstig te verwonden.
Want daar gaat het dus om bij professionals.
Daar worden ze voor opgeleid.
Nu lijkt het erop, zeker door de brief van ene Joeri die erbij was bij het incident, dat politiemensen ook maar mensen zijn en dat onze zorg allereerst naar hen en hun trauma’s moet uitgaan.
Maar hoe zit het dan met de geschokte rechtsorde?
Dit begrip wordt meestal gebruikt in de zin dat de rechtsorde geschokt kan zijn door een zgn criminele daad en dan moet dus de dader bestraft worden, om zo de gevoelens van de samenleving tegemoet te komen en hun veiligheidsgevoel te beschermen.
Immers sinds aan de overheid het geweldsmonopolie is gemandateerd, hebben de burgers minder de neiging elkaar geweld aan te doen. Dat is het uitgangspunt.
Naarmate dat mandaat minder goed functioneert wordt de kans groter dat burgers eigenrichting plegen.
Als een depressieve man wordt “afgeschoten” door de politie kan dat omgekeerd burgers schokken in hun veiligheidsgevoel. De politie die ze vertrouwden als beschermer tegen gewelddadige acties, keert zich nu tegen een kwetsbare burger en kan zo iemand dus doden.
Indien burgers zichzelf identificeren met de neergeschoten kwetsbare burger kan het zomaar dat ze bang worden dat de politie geweld tegen hen gaat gebruiken ipv hen beschermt. Zo gek is dat dus niet.
Deze burgers zouden zich wellicht kunnen gaan bewapenen omdat ze de politie dan als risicofactor gaan zien. Zoiets lijkt me in Nederland nog niet aan de hand, maar dat moeten we hier natuurlijk ook niet krijgen.