Het is weer zover: Paastijd
Dat werd bij ons thuis altijd gevierd met onschuldige en seculiere chocolade paashazen en het zoeken naar met eigen hand geverfde eieren.
Maar er is natuurlijk ook de niet weg te denken christelijke en minder onschuldige variant.
Terwijl Kerstmis nog in het teken staat van de geboorte van nieuw leven in casu Jezus, wie kan daar wat tegen hebben, gaat het tijdens de Pasen over zijn gruwelijke einde aan het kruis.
Dat wordt bezongen in de veel geroemde Matthäus-Passion en sinds alweer een aantal jaren herbeleefd in het massale theatergebeuren The Passion, dat zich afspeelt op steeds een andere plek.
De kruisiging van de (let wel joodse) Jezus is een voor Joden precaire zaak want in het verhaal wordt hen die vreselijke dood al eeuwen in de schoenen geschoven.
Ik moet daarbij even denken aan een anekdote uit de tijd dat mijn dochter 10 was.
Ze zat op een openbare basisschool die met medeweten van de ouders had besloten godsdienstles aan het programma toe te voegen in het kader van de noodzakelijke algemene ontwikkeling. De les zou gaan over verschillende godsdiensten en indoctrinatie zou uit den boze zijn.
Na enige aarzeling, mijn vader had me altijd ingepeperd dat het ware antisemitisme van het christendom kwam en dat had alles te maken met de kruisiging van Jezus (denk even aan de zin uit de bijbel:”mijn bloed zal over u komen”) streek ik mijn hand over mijn hart . Een mens moet tenslotte ruimdenkend zijn.
Na de allereerste les kwam mijn dochter thuis met het verhaal dat volgens juffrouw Smid de hoge joden Jezus hadden vermoord.
Tja wat doe je dan als moeder? Ik wilde mijn kind niet van de les afhalen, dat zou voor haar te ingrijpend zijn, maar  vroeg haar of ze in de volgende les tegen de juf wou zeggen dat Jezus een jood was en dat de Romeinen hem  hadden gedood.
Dat was wel lastig voor haar maar ze kweet zich uitmuntend van haar taak en kwam na de volgende les trots vertellen dat ze was opgestaan en in de volle klas had verteld wat ik gezegd had.
Daar had juf Smid niet van terug gehad, begreep ik.

Dit jaar besloot ik eens naar  The Passion te kijken omdat het spektakel zich afspeelde in de Bijlmer.
Ik was ervan overtuigd dat dat een hele originele uitvoering zou zijn met een zwarte Jezus en een moslima met hoofddoek als Maria.
Wat een teleurstelling toen er een witte jongeman die zich slechts onderscheidde door een oortje – eigenlijk meer een gigantisch apparaat – in zijn oor en een slappe gelaatsuitdrukking voor Jezus door moest  gaan.
Erger werd het toen er werd ingezoomd op een overduidelijk zwarte Judas die, zo bleek al snel, van een afstand verderfelijke plannen zat te maken.
Hoe was dit mogelijk dacht ik nog, zo snel na  de in Dokkum volledig uit de hand gelopen Pieten-discussie.
En het bleef er niet bij: Maria liep er met een geblondeerd kapsel en een  glimmende jurk waarin haar tieten duidelijk uitkwamen, gelikt bij, terwijl de hoer met de enge ziekte die Jezus aanraakte , u raadt het al, zwart was!!
Die arme Noraly Beyer die alles aan elkaar moest praten, wat leefde ik met haar mee.
Enfin, ik kon nog wel live – dat wil zeggen digitaal – meelopen met de meute, maar nadat ik had geconstateerd dat tegen dit oude zwart/wit-sprookje dat al zoveel narigheid  voor een minderheid had opgeleverd, geen kruit gewassen was, heb ik de tv maar uitgezet.
De ongetwijfeld spectaculaire kruisiging missend, ik had nog wel kennisgenomen van het ronddelen door de bleke jongeman van stukjes tortilla als zijnde zijn vlees aan zijn zogenaamde vrienden (wie doet zoiets?), zapte ik van buiten hun schuld dakloze mannen die hier in dit land notabene geen dak boven hun hoofd konden vinden, naar zwarte vluchtelingen die dankzij Europa in mensonwaardige gevangenissen in Libië zitten en geen kant op kunnen.
Ook al hangen ze niet aan een kruis genoeg lijdende medemensen om daadwerkelijk com-passie mee te hebben.