Er zijn momenten in een mensenleven die je bijblijven en je weet dat ook op het moment dat ze zich voltrekken.
Natuurlijk is 11 september 2001 – de aanval op de Twin Towers – zo’n moment dat je bijblijft als je, zoals ik, dat zag gebeuren op TV.

Maar er was ook het moment dat ik op Schiermonnikoog zat en me hogelijk verbaasde over het feit dat Rudi Carrell door de Duitse omroep ARD, maar ook de ruggengraatloze houding van de regering Lubbers, in 1987 gedwongen was zijn excuses te maken aan het Iraanse volk.
Wat had hij gedaan, in vredesnaam?
Hij had een filmpje getoond waarin vrouwen damesonderbroekjes gooiden naar de Ayatollah Khomeini. Deze flauwe, wat platte grap naar mijn mening, zou met een fatwa zijn beloond, zoals Salman Rushdie dat twee jaar later zou ervaren, als hij niet zijn excuses zou maken.

Het einde dus van de vrijheid van meningsuiting was mijn gevoel toen. De heer Van den Broek, minister van Buitenlandse Zaken (CDA) had het zelfs bij Achter het Nieuws gedaan gekregen dat ze het bewuste fragment niet uitzonden, uit angst voor de wraak van Khomeini.
Het gaat hier om dezelfde minister van Buitenlandse Zaken die het presteerde om ergens gedurende zijn ambtsperiode mensenrechten in verband te brengen met links gedachtegoed.
Ook weer zo’n TV-moment dat ik niet gauw zou vergeten.
Naar mijn idee: Het einde van het gezag van de door de Holocaust geïnspireerde Universele Verklaring van de Rechten van de Mens.

Immers, als je de rechten die daaruit voortvloeien en die staan voor de waardigheid van ieder mens als links betitelt (Baudet zou zeggen: als cultuurmarxisme) dan kun je de Verdragen die daaruit voortvloeien zoals het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens of het Vluchtelingenverdrag ook meteen in de linkse prullenbak gooien.

Eind jaren tachtig gebeurde wat, althans ik, niet voor mogelijk hield: De grote rechtse afslag naar een criminalisering van voorbereidingshandelingen in het strafrecht, een algemene, eerst nog beperkte, identificatieplicht gevolgd door een Schengen informatiesysteem dat de privacy ernstig op de tocht zette. En natuurlijk later gevolgd door een Vreemdelingenrecht dat onder de bezielende leiding van Job Cohen, staatssecretaris van Justitie werd ‘omgevormd’ tot een door de Commissie Meijers* zeer bekritiseerde Vreemdelingenwet.

En dan nu opeens in de NRC een opinie van Aya Sabi* die stelt: “Het is niet langer mogelijk zich te verschuilen achter het ‘blanke’ canvas van het universalisme en het secularisme.
Die zijn een illusie”.

Het universalisme en secularisme in de ban gedaan als blank canvas.
Daar ga je met je Universele Verklaring! En alles wat daaruit voortvloeide. Blank canvas.
Wat heeft Sabi trouwens tegen canvas? Vaak gebruikt als schildersdoek…
En ongebleekt erg duurzaam 100 procent katoen.

Volgens haar is de Vitruvius-man van Leonarda da Vinci ook dood.
Dat heb ik moeten opzoeken.
Net als de uil van Minerva en de boreale wereld van Baudet.
De Vitruvius-man wordt algemeen gezien als symbool van het humanisme, met de mens als middelpunt van het heelal.
Die mens heeft afgedaan weten we inmiddels (Die mens wordt trouwens ook door Sabi en de haren gelijkgesteld met – witte – man).

Het antropoceen heeft zijn langste tijd gehad. En daarmee ook, ben ik als seculiere, atheïstische, heteroseksuele, witte, feministische, zeventigplus vrouw met een joodse achtergrond en een idealistische linkse inborst bang, het humanisme en het universalisme. Als we de mens niet langer centraal stellen, en dat heeft uiterst links en uiterst rechts gemeen, komen we terug bij moeder natuur.
Dat lijkt zo gek niet behalve wanneer moeder natuur zich vertoont als de verheerlijking van het beest in ons of dat nu zwart, wit, bruin, geel of groen ziet.

• De Commissie Meijers is een denktank van rechtswetenschappers op het gebied van Europees migratie- en strafrecht. Als voorzitter van de Coornhert Liga was ik er nog kortstondig lid van.
• Aya Sabi: ‘Woke is geen spook maar zaak van woord en wederwoord’, in Opinie NRC van dinsdag 19 oktober.