Zelfbeeld

Naar aanleiding van de rechter die vaststelde dat de man/vrouw-indeling achterhaald was, vroeg ik me af wat mijn zelfbeeld eigenlijk was.
Wat betreft gender: ik heb nooit een jongen willen zijn maar gedroeg me wel van jongs af aan heel jongensachtig. Was bijv altijd keeper bij het voetbal op het schoolplein en klom in bomen tot ik er op 8-jarige leeftijd uitviel en mijn wond in het ziekenhuis gehecht moest worden.
Sindsdien had ik hoogtevrees.
Op de leeftijd dat ik borsten kreeg zag ik met lede ogen dat ze veel te zwaar werden net als die van mijn moeder en zussen.
De strijd tegen oprukkend vet en dus ook tegen mezelf als pycnisch type was begonnen.
Eetproblemen dus. Overdag anorexia zouden we nu zeggen en ’s avonds boulimia. Jaja heel modern.
Op de middelbare school viel ik voor een docente en schreef lyrische gedichten over haar.
Mijn moeder vreesde dat ik lesbisch zou blijken te zijn.
Nog later verruilde ik het ene huwelijk (met een man) voor het andere en werd een ster in mono-seriële relaties.
Ook blonk ik uit in flexwerk en zogenaamde frictiewerkeloosheid (telkens weer een andere parttime baan met een tussenpoos) en was lang voor Tinder al te vinden op datingsites (happyvpro om mee te beginnen).
Kortom een mens van deze tijd, niet transgender, ook niet non-binair maar wel altijd zoekende, worstelend met mijn identiteit, met wat ik zelf zou willen, wat er van mij verwacht werd en met het leven als zodanig.
Maar hoe zie ik mezelf nu in deze tijd?
Ik zie mezelf nu vooral als 72-jarige met een eindig leven. Noch mijn borsten, noch mijn eventuele voorkeur voor mannen of vrouwen hinderen me nog. Ik ben al blij als ik gezond ben en mijn hersenen het nog doen.
Ik kan me met mijn kleinkind 3 voelen, dan is zij mijn mama, en met mijn geliefde 18 maar als ik er even niet aan denk word ik via allerlei websites wel aan mijn leeftijd herinnerd.
Kaartje voor een voorstelling? Iets bestellen bij bol.com? Klacht indienen bij welke instantie ook?
Graag even uw persoonlijke gegevens invullen. In de allereerste plaats: man/vrouw. Dat zal dan misschien nu gaan veranderen???
Het ergste vind ik nog: het verplicht invullen van mijn leeftijd. En als je dat niet wilt invullen, helaas dan geen kaartje, geaccepteerde klacht, boek… vult u maar in.
En je kan niemand er op aanspreken, hooguit het AL-goritme, dat God allang heeft vervangen.
Regelmatig heb ik de behoefte een andere leeftijd in te vullen zoals een vriendin van mij doet die kunstenaar is en zichzelf systematisch voor alle projecten waar ze aan mee wil doen uitgeeft voor zeker 10 jaar jonger omdat ze anders geen kans maakt.
Maar ik ben bang dat er dan in het rood een zin verschijnt: DIT IS FRAUDE. U BENT VAN 1946, DAT WETEN WE TOCH!
Soms trek ik me nog even op aan een Trump die als 70 plusser niet opgesloten wordt in een instelling voor bejaarde verwarde mannen maar de hele wereld op zijn kop zet en schrik aanjaagt. Of aan een Italiaanse bijna-minister van Financiën die met zijn 81e voor de uiterst jonge populisten niet echt te vervangen is!
Maar doorgaans voel ik dat ik heb afgedaan als trouwe kijker van Nieuwsuur, iemand die nog kranten leest, mensen persoonlijk opbelt om te vragen hoe het met ze gaat. Iemand ook die nog “geniet” van haar pensioen, op haar 65e verkregen!!! en zich tenslotte in haar handjes mag knijpen dat ze er nog zo goed vanaf is gekomen met de toen nog aanwezige verzorgingsarrangementen toen het niet meer zo goed met haar carrière ging en ze als te kritisch, denk ik nu, werd af-geserveerd.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *