Nog even over de vorige blog en het thema zeventigplussers en hun macht en onmacht: Sameh Shouky, de minister van Buitenlandse Zaken van Egypte die de Klimaatconferentie in Sharm-el- Sheikh voorzit, is………. 70 jaar!!

Dit keer ga ik het over ‘De goede vraag’, hebben.
Goede vragen zijn namelijk zeldzaam.
Eigenlijk gaat het in de wetenschap om de goede vragen.
Maar in deze tijd willen we antwoorden, oplossingen en wel nu!!!!!!!
En als je in de wetenschap stelt dat je een goede vraag op het spoor bent kan je financiering van je project wel vergeten.

Gek genoeg lijkt het of we naarmate we sneller oplossingen  willen, van anderen wel te verstaan, bv van bestuurders, politici, de overheid, de vragen alleen maar toenemen en de oplossingen steeds verder uit zicht raken.
Niet zo gek dat in dat niemandsland van hoge verwachtingen en  diepe teleurstellingen complottheorieën welig tieren.
Als de oplossingen niet bij die anderen kan worden gevonden dan maar een vijandbeeld!
Als ze niet voor ons zijn, zijn ze tegen ons, als ze ons niet kunnen helpen, moeten ze maar verdwijnen of voor tribunalen verschijnen!

Dat is interessant genoeg zo anders met God.
Als je in God gelooft (hoe je hem ook noemt) bid je om van alles en nog wat.
Als dat dan niet gebeurt, integendeel het ongeluk en de ellende je pad kruisen, ga je er niet met trekkers op uit om het Godshuis te ontheiligen of in brand te steken, maar schik je je in je lot.
Nog sterker je gaat denken dat je toch misschien iets verkeerds hebt gedaan, dat je dit lot verdiend hebt. Deze kwestie is zo oud als het boek Job en waarschijnlijk nog ouder.

In de blogs die volgen zal ik me bezig houden met ‘de goede vraag’.
Zo’n goede vraag kwam ik laatst tegen in een artikel in ik meen de Volkskrant over het klimaat, maar helaas kon ik het niet meer terugvinden maar het draaide om de kwestie:
Hoe is het eigenlijk mogelijk dat we begin jaren zeventig al op de hoogte waren via de Rapporten van de Club van Rome dat het fout zou gaan met ons klimaat en dat we toch 50 jaar na dato met de misère zitten….

Een begin van een antwoord vond ik bij Sander Schimmelpenninck in College Tour.
Deze jongeman van de leeftijd van mijn kinderen bezit twee miljoen aan vermogen, heeft voor zover ik dat begreep een privéjet en ergert zich onnoemelijk aan mensen die hem hypocriet noemen als hij de toenemende kloof tussen arm en rijk aan de orde stelt, evenals het klimaatprobleem en er ondertussen vrolijk op los vliegt.
In een column in de Volkskrant hekelde hij het oerdomme hypocrisieverwijt van domrechts, waar men liever iemand heeft die kwaadaardig is dan iemand die het goede probeert en daarbij onvermijdelijk inconsequent is…..
Wat voor goede probeerde Sander?
Hij ging voor een bedrijfsuitje een weekend naar Valencia met zijn collega’s.
Is dat het goede? Een weekend vliegen naar Valencia als bedrijfsuitje als je ook naar Vlieland had gekund of de Veluwe? Of gezellig fietsend langs de Vlaamse grens?

Wat doet deze Sander voor goeds? Hij schrijft columns in de Volkskrant waarmee hij aardig wat verdient en verbaast zich als hij voor een lezing of aanwezigheid ‘veel te veel’ geld krijgt.
Ik heb nog nooit veel te veel geld gekregen voor een lezing of een aanwezigheid, maar Sander kennelijk wel steeds. Hij gaf ook ruiterlijk toe dat hij per jaar zo’n 100.000 euro verdient.
Wat hij bepleit is duurdere vliegtickets (die hij makkelijk kan betalen) en meer belasting heffen op vermogen (waar hij geen pijn van ondervindt). Dit alles moet van de overheid komen natuurlijk. Hij zal niet al zijn geld wegschenken en in een tiny house gaan zitten mediteren.

Is dit een antwoord op deze vraag?
Een begin van denk ik. Iedereen, ikzelf niet uitgezonderd vond dat hij of zij maar één leven heeft en dat hij of zij daarvan moet genieten en zijn of haar dromen moet waarmaken en helaas betekende dat niet dat zijn of haar voetafdruk precies gelijk was of werd aan wat deze aarde kon verdragen of wat rechtvaardig was ten opzichte van hen die na hem of haar kwamen.
En voorzover zo’n leven van genietingen misschien immoreel is kun je altijd nog een boek schrijven over hoe nodig het is dat de overheid ingrijpt en iets doet aan de stikstofcrisis. (en daar dik geld mee verdienen)
Het bedrijfsuitje kortom moet leuk zijn en leuk is niet dichtbij maar veraf.
We hebben het in die vijftig jaar ver gezocht ook qua handel en productie. Hoe verder weg hoe beter (en ook goedkoper merkwaardig genoeg).
Dat maakte voor links en rechts niets uit: gevlogen moest er worden . Auto’s moesten worden aangeschaft, hoe mobieler hoe beter.
(Behalve natuurlijk als mensen van ver hetzelfde deden en onze kant op kwamen… Dat was nou ook weer de bedoeling niet.)

Vraag aan de lezer(es): Heeft u, heb je nog een relevante vraag?
Geef m door, graag zelfs!!!!!!!