Waarom zijn we toch zo depressief?

Volgens het Instituut Trimbos heeft ruim een kwart van de volwassen Nederlanders in het afgelopen jaar een psychische aandoening gehad. Dat zijn 3,3 miljoen mensen
12 jaar geleden ging het nog om één of de vijf volwassenen.
Depressie staat bovenaan in de top 5 van psychische èn lichamelijke aandoeningen met de hoogste verzuimkosten.
Nederland zou Nederland niet zijn als het niet(ook) over kosten ging zou ik denken.
In de Volkskrant van 1 december geeft het Instituut er ook een verklaring voor.
Zo is de ongelijkheid gegroeid, de prestatiedruk in het onderwijs is hoger geworden en de eigen verantwoordelijkheid is de afgelopen jaren groter geworden.
Als je niet slaagt in het leven, wordt dat vaker gezien als je eigen schuld, aldus Annemarie Luik van het Instituut.

Ik wil daar graag een vraag achteraan stellen. Hoe komt het dat volgens Trimbos gepensioneerden als enige groep een daling in het voorkomen van een psychische aandoening liet zien?
Immers juist op de leeftijd van 65 plus kun je je leven overzien en weet je dat je de verkeerde afslag hebt genomen, dat je de verkeerde keuzes hebt gemaakt en aangezien een hogere instantie sinds Nietzsche dood is verklaard kun je jezelf daarvan alleen de schuld geven. Ik zou zeggen een extra reden om de brui eraan te geven, de pijp aan Maarten, de stekker eruit te trekken etc… Mooi niet dus, begrijp ik.

De 18 tot 35 jarigen, dat is de groep waar we ons zorgen over moeten maken…
Instagram is dat de boosdoener?
Zembla had deze week een special over Instagram die er niet om loog.
Onder invloed van de ‘perfecte’ influencers krijgt één op de vijf tieners een slechter gevoel over zichzelf.
Vooral het uiterlijk blijkt een trigger en dan vooral voor het vrouwelijk deel.
Gepensioneerden hebben wat dat betreft hun ambities allang opgegeven om van hun lichaam de (door bewonderaars op sociale media) aanbeden tempel te maken en hun borsten, buik of billen te restylen.
Toch heeft Trimbos het niet over tieners maar over 18 plussers….
Corona schijnt ook het verschil niet te hebben gemaakt….

Hier komen we dus niet helemaal uit.
Even wat subjectieve hypotheses.
Zou het kunnen dat naarmate een land rijker is het volk meer van het leven verwacht en dus ook vaker teleurgesteld wordt?
Naarmate het leven maakbaarder wordt, de mens onzekerder over zichzelf wordt en of hij of zij het wel goed doet?
Naarmate de zgn Verdinglichung toeneemt, dat wil zeggen verzakelijking en materialisering en het product (geld) meer telt dan de inzet, de mens behoefte krijgt aan erkenning als mens? Wat misschien juist ook geldt voor de groep die verondersteld wordt volwassen te zijn?

Het ‘gezien’ willen worden is een kenmerk geworden van onze cultuur, letterlijk in de zin van zoveel mogelijk selfies maar ook in de zin van aanzien ( en dat dan ook weer letterlijk en figuurlijk) Triest eigenlijk, best dramatisch.
Wat dat betreft was ik als kind mijn tijd ver vooruit.
Van mij werd verwacht dat ik flink presteerde maar ik voelde me niet gezien.