Il y a des frontières, oftewel er zijn grenzen, was één van de vele motto’s van mijn moeder, waar ik mee ben opgegroeid. Overigens was zijzelf iemand die steevast slaande ruzie kreeg met mijn dominante vader als hij weer eens over haar grenzen heen ging en het nogal eens moest bekopen met gewelddadig gedrag.
Ik dacht er weer aan toen ik vanochtend de column van Stine Jensen aantrof in NRC onder de titel: grensoverschrijding zit ingebakken in manwording.
Ze beschrijft erin dat vrouwen vanouds de taak hadden om de grens te bewaken, die mannen uit een soort spel trachten te overschrijden. Als je als vrouw te happig was, was je al gauw een slet en als je het te nadrukkelijk deed had je al gauw ‘haar op je tanden’. (Dat laatste is mijn interpretatie).
Althans dat was het meest verschrikkelijke dat je als vrouw kon overkomen, zo begreep ik al vroeg in mijn jeugd, als je ‘haar op je tanden had’, oftewel karakter had, krachtig was en vol zelfvertrouwen.

In deze blogs ga ik het onderwerp grenzen verkennen, want één ding is zeker : we zijn er erg mee bezig!
Natuurlijk de aanhangers van de  Me Too beweging, die zich heel sterk bezig houden met grensoverschrijdend gedrag vooral in de zin van seksueel gedrag van mannen,  maar inmiddels ook in de zin van hardvochtig leiderschap van vrouwen en mannen.
Maar wat te denken van nationalisten die vrezen voor omvolking als we ‘teveel’  (niet westerse)volkeren onze grens laten overschrijden? Inmiddels hoef je trouwens in Europa niet extreem rechts te zijn om aan te dringen op grensbewaking, optrekken van muren en deals met onduidelijke landen die de opvang in de regio moeten regelen uit angst voor grensoverschrijding.

Dan hebben we natuurlijk nog een ander fenomeen in de zin van grensoverschrijdend gedrag namelijk Poetin en de zijnen, die vinden dat  Rusland terug moet naar  het voormalig keizerrijk en de grenzen van de landen die hen omringen niet als zodanig erkennen.

Grensverleggend

Interessant wordt het mijns inziens als we grensoverschrijdend vergelijken met grensverleggend.
Dat klinkt meteen best positief!
Mijn kleinzoon van 5 verlegt regelmatig zijn grens  soms heel feitelijk om te kijken of ik reageer en doe ik dat niet of niet adequaat dan gaat hij een stapje verder om zo mìjn grens op te rekken…
Is het misschien niet kenmerkend voor de mens in zijn algemeenheid dat we grenzen voortdurend verleggen?
Zaten we met onze kennis nog in de Middeleeuwen als we dat niet hadden gedaan en nog doen?
Er kan dus uit diezelfde kleinzoon van 5 een soort Poetin groeien maar ook een Einstein, een  Jeroen Rietbergen of een ‘innemende’ en empathische vriend en echtgenoot met een beetje goede opvoeding en begeleiding…
Zoals wij mensen nu in een atoomoorlog terecht kunnen komen of de keuze hebben ons gedrag aan te passen aan de behoeftes van de planeet waarop we ons bevinden en de kennis en kunde ontwikkelen om op een aan de natuur aangepaste wijze ons met elkaar wel te bevinden…..

In mijn volgende blogs ga ik dat subtiele onderscheid tussen grensverleggend en grensoverschrijdend nader onderzoeken. (En wie weet komen we ook toe aan het onderscheid tussen grensbepalend en grensbewakend…..)

Overigens leuk als u als lezer wilt reageren en zelf aangeven wat voor u/je het verschil is…