De titel van deze blog is voor mij vrij uitzonderlijk.
Ik ben altijd nogal kritisch op wat hier in dit land gebeurt, wat er misgaat en wat politiek en bestuur ervan bakken.
Naar aanleiding van de excuses van Rutte in het Nationaal Archief in Den Haag ten overstaan van de nazaten van het slavernijverleden, waaraan Nederland een niet gering aandeel had, moet me van het hart dat ik opeens zag waarin een klein land groot kan zijn.
Want welk staatshoofd van welk land presteert het om niet alleen excuses uit te spreken voor een beleid waaraan hij en zijn kabinet in elk geval geen enkel aandeel had (dit in tegenstelling tot al die zaken van Toeslagenaffaire tot en met het Groningse debacle), maar ook nog eens uitdrukkelijk zijn eigen persoonlijke groeiproces met het publiek te delen?

Hij was tot het inzicht gekomen na een worsteling in zichzelf.
Dat zie ik Macron, Scholz, maar ook een man als Biden (die onverhoopt en plotseling Afghanistan verliet met alle ellende van dien) nog niet doen.
Om maar niet te spreken  van enge leiders in de wereld die zich vandaag de dag schuldig maken aan het deporteren van mensen en het roven van hun kinderen, zoals Poetin uit Cherson, wat hij wellicht heeft afgekeken van nazi Duitsland die Poolse kinderen roofde om daar gebrainstormde Derde Rijkers van te maken.

Slavernij, het is van alle tijden, ook van onze tijd, waarin op grote schaal misbruik wordt gemaakt van mensen die in armoede leven en/of oorlogen ontvluchten om ze vervolgens uit te buiten en in bizarre omstandigheden te laten verkeren, rechteloos.
Dat waren we ons bewust toen onze voetballers richting Qatar gingen en er werd ook aandacht besteed aan de volstrekte uitbuiting van Nepalese werkers, maar veel consequenties had het niet.
Iedereen hield zich keurig aan de richtlijnen van de FiFa, althans wat het Nederlandse aandeel betreft.

Misschien is het misbruik maken van mensen die zich ‘vrijwillig’ begeven in dergelijke omstandigheden nog iets heel anders dan mensen roven met het pistool in de aanslag om ze vervolgens als vee te vervoeren en voor het dwz ‘ons ‘karretje te spannen.
Maar de achterliggende belangen zijn dezelfde namelijk: de ander als onwaardig behandelen ten behoeve van eigen voordeel.

Vlak voor ik naar de speech van Rutte keek, streamde ik nog een verslag op Human van gesprekken met Dirk de Wachter, die een ernstige vorm van kanker heeft maar niet heeft ingeleverd op zijn wijsheid.
Volgens hem is de beste wraak op een traumatisch bestaan waardigheid*.
Als je kijkt naar de doorwerking van een slavernijverleden maar ook van zoiets als een Holocaust is dat inderdaad een prachtig doel om na te streven.
Want net zoals Joden die de Holocaust overleefd hebben soms stuitten op onbegrip waar het hun kracht en waardigheid betreft juist omdat ze het overleefd hebben (wat je niet doodt maakt een mens sterker, Nietzsche) zo kan ik me voorstellen dat degenen die de slavernij overleefden onbegrip tegenkwamen en mensen die hen alleen als slachtoffer wensten te zien.

De nazaten van de tot slaaf gemaakten hebben naar mijn mening dan ook het recht om serieus te worden genomen in hun ervaringsdeskundigheid ten aanzien van een doorgegeven trauma.
Wat betekent en wat betekende dat voor hen in hun dagelijks leven? En is dat te vergelijken met andere doorgegeven trauma’s?
Over die vraag hoorde ik nergens iets …..terwijl hij me toch heel belangrijk lijkt.

*Zie bv : De zin van het bestaan van Victor Frankl  of De keuze van Edith Eger.