Op 18 juni jl sprak Sigrid Kaag het congres van D66 toe.
Ze sprak daar behartenswaardige woorden.
Zoals: ‘Koers houden vraagt om politieke moed, inzicht en bovenal samenwerking’.
‘Durf en doorzetten: dat is voor mij de kern van leiderschap.’
‘Niet genoegen nemen met ‘dat kan niet’. We hebben met de Deltawerken en de inpoldering bewezen dat we vooruit kunnen kijken. Iets te doen wat niemand voor mogelijk hield.’

Nu de asielproblematiek in Ter Apel inmiddels al weken absurde vormen aanneemt, niet vanwege de instroom maar vanwege bestuurlijk onvermogen, vraag ik me af waarom dezelfde mevrouw Kaag, die niet genoegen neemt met ‘dat kan niet’, achter een asieldeal gaat staan waarbij buitengewoon aanvechtbare oplossingen worden gekozen.
Het ‘pauzeren’ van gezinshereniging is zo’n, ook juridisch aanvechtbare, oplossing.
Iedereen weet dat het woningtekort gigantisch is.
En als je vervolgens het nareizen van het gezin laat afhangen van het beschikken over een woning weet je bij voorbaat dat van uitstel nog wel eens afstel zal kunnen komen.
In die zin is het voorstel op zijn minst onoprecht. Het eigenlijke doel is afhouden en tegenhouden. Dat moge duidelijk zijn.

Er is nog iets anders aan de hand hierbij.
Wat er volgens mij voor het eerst in de politieke geschiedenis van dit land gebeurt (maar misschien vergis ik me) is dat een oplossing voor een bepaald probleem wordt gekozen waarbij uitdrukkelijk wordt gesteld dat deze oplossing misschien juridisch niet houdbaar is maar dat merken we dan wel als de rechter erover oordeelt.
Met andere woorden: De rechter krijgt hier uitdrukkelijk en met zoveel woorden een ‘politieke’ functie. De regering of overheid heeft een probleem gecreëerd en blijkt niet in staat het op te lossen op een legale wijze, dus wijst ze de rechter aan als degene die dan maar moet beslissen of het genomen besluit legaal was.
Daaruit blijkt met zoveel woorden: politieke naast bestuurlijke onmacht!

Hoezo koers houden, hoezo durf, hoezo vertrouwen in ons eigen kunnen??
Ik heb altijd gedacht dat juist een partij als D66 geloofde in de democratische rechtsstaat.
Hoe kan het dan dat deze partij bewust meewerkt aan het om zeep helpen van politieke en bestuurlijke verantwoordelijkheid?
Angst voor verkiezingen? Ik kan me alleen dat voorstellen.