Deze week stond in het teken van ophef over de zogenaamde Nashville-verklaring. Zolang deze nog een Amerikaanse aangelegenheid was konden we hier in Nederland nog denken dat onze orthodoxe protestanten best wel openstonden voor wat in Nederland toch langzamerhand gemeengoed was geworden, een tolerante houding ten opzichte van iedereen die er een andere dan heteroseksuele geaardheid op nahield, en nog sterker daar ook naar leefde.
Bovendien komt dat politiek allemaal een stuk beter uit, want de christenen, ook de SGP, hebben we al enige tijd nodig als politieke steun in een tijd dat er geregeerd wordt met (te) krappe meerderheden.
Lodewijk Asscher vertoonde zich in 2013 razend enthousiast op een SGP-jongerendag waar hij de Oranje Bovenprijs kreeg uitgereikt voor zijn aanpak van vrouwenhandel en prostitutie.
Dat gaf te denken, vond ik toen al, maar Asscher kennelijk niet.
Enfin, nu dus deze verklaring die er geen doekjes omwindt.
Even een paar citaten:
“Het is inmiddels gemeengoed ervan uit te gaan dat het menselijk zelfverstaan als mannelijk en vrouwelijk geen deel vormt van Gods mooie plan, maar dat deze veeleer een uiting is van iemands eigen autonome voorkeur. Op deze wijze wordt de weg tot volle en blijvende vreugde middels Gods goede ontwerp voor Zijn schepselen vervangen door het pad van kortzichtige alternatieven die vroeg of laat het menselijk leven ruïneren en God onteren.”
“Ieders hart kent van nature een zondige gerichtheid en ieder mens kent zondige verlangens, die zich ook op seksueel gebied uiten. Strijden tegen de zonde betekent daarom altijd zelfverloochening. Zelfverloochening is een gave van Gods genade.”
“Het christenleven wordt hierin beleefd, dat onze identiteit niet ligt in onze seksualiteit, maar in onze verhouding tot Christus.”
“De volle overwinning over onze zondige oude natuur is weggelegd voor straks, als alle ware gelovigen eeuwig met Christus zullen zijn. Dan zijn zij met lichaam en ziel geheel aan Hem gewijd en zal Hij zijn alles en in allen.”

Samengevat: menselijk en dus ook persoonlijk zelfverstaan vanuit een humanistisch perspectief, waarbij autonomie het sleutelbegrip is en vorming van een eigen identiteit op basis van een eigen voorkeur is per definitie taboe en zal je leven ruïneren.
Zelfverloochening wordt als grote deugd gezien.
Identiteit heeft niet veel te maken met seksualiteit maar met je verhouding tot Christus.
En uiteindelijk moeten we gericht zijn, niet op het hiernumaals maar op het hiernamaals waar we één zullen zijn met Jezus Christus.

De grote angst voor het autonome individu dat zijn/haar leven zelf  ook seksueel vormgeeft en zich vrij voelt met oude tradities te breken zonder zich daarbij schuldig te voelen, het is niet iets wat je alleen bij orthodoxe protestanten tegenkomt.
De behoefte om heldere kaders te definiëren, mannelijk en vrouwelijk en niet te gaan schuiven daarmee richting een onduidelijk gender-begrip is evenals de behoefte om
duidelijke regels te stellen voor de omgang tussen de geslachten niet alleen een behoefte van orthodox protestanten.
Het lijkt erop of de tijd van de persoonlijke vrijheid die gepaard gaat met grondwettelijke bescherming alweer op zijn einde gaat lopen.
In een onzekere wereld waar het klimaat zijn tol gaat eisen en mensen door algoritmen en robots vervangen gaan worden, waar de eenzame weg van de individuele autonome mens ook duidelijk zijn tol vraagt, is er een grote neiging om het heil (weer) te gaan zoeken in oude zekerheden zoals godsdiensten, nationalisme en zelfs fascisme.
Misschien moeten we de oude indelingen links/rechts, religieus/atheïstisch, preciezen tegenover de rekkelijken, joods-christelijk versus islamitisch, nationalisten versus globalisten, heteroseksueel tegenover homoseksueel en transgender ed laten vallen.
Misschien moeten we een nieuwe indeling hanteren: bangeriken (angst voor straf, voor God, voor de ander) versus levensgenieters.*
Je kunt de laatsten ook lefgozers noemen natuurlijk, maar dan teken ik erbij aan, met Loesje, dat Lef het enkelwoord van Leven is.

• Levensgenieters zijn ook degenen die naar mijn mening het leven in het hiernumaals verantwoordelijk tegemoet treden. Juist omdat zij het niet van een hiernamaals moeten hebben.