Zwarte dag

Vandaag is de eerste dag van de nieuwe regering Netanyahu. Een corrupte premier die er alles aan doet om aan zijn vervolging te ontkomen heeft een regering samengesteld met onder meer een ‘crimineel’ die eerder werd veroordeeld voor het aanzetten tot racisme en het steunen van een terroristische organisatie en notabene minister van veiligheid wordt.
De religieuze kolonist Smotrich die voorstander is van het annexeren van de Westelijke Jordaanoever krijgt de leiding over het nederzettingenbeleid in de Palestijnse gebieden en over het ministerie van Financiën.
Het is zoiets als dat je hier Ridouan Taghi uit de zwaar beveiligde gevangenis haalt en minister van Justitie maakt in een regering met Gideon van Meijeren als premier en een homofobe SGP er..als minister van Binnenlandse Zaken.

We moeten het ergste vrezen.
Jordanië met welk land Israël tot nog toe redelijke betrekkingen had heeft al flink gewaarschuwd voor een confrontatie en het gaat erop lijken dat het land zowel de Amerikaanse joden als die in de Europese diaspora van zich vervreemdt.
De opgeleide elite trekt weg om maar eens één van de side effects te noemen.
Hier te lande heeft het altijd zo positieve Cidi al een kritische houding ingenomen en ik vrees het ergste voor een toenemend antisemitisme als deze regering zijn extreem rechtse opvattingen in de praktijk gaat brengen.

Hoe kon het zover komen?
Op 4 november 1995 doodde de orthodoxe student Yigal Amir de Israëlische minister- president Yitzhak Rabin tijdens een vredesmanifestatie in Tel Aviv. Op de honderden spandoeken toen stond: Vrede, ja. Geweld nee!
De wereld was geschokt maar wat die moord in feite betekende en wat we toen nog niet helder voor ogen hadden is dat het perspectief van de arbeiderspartij: vrede voor land achter de horizon zou verdwijnen en plaats zou gaan maken voor het orthodoxe: (bijbels) recht op land.
Wat deze Yigal Amir heeft bewerkstelligd is : een omslag in waarden in Israël, waarbij de conservatieve orthodoxe en intolerante houding de heersende werd en progressieve mensenrechten eerbiedende Israëli’s het steeds moeilijker kregen en zich moesten gaan verdedigen.
In het stuk in de Groene van 23 november j.l toont de Nederlandse en in Israël wonende journalist Simone Korkus overtuigend aan dat in Israël de journalistiek wordt bedreigd en dat de sfeer ingrijpend is veranderd sinds ze twintig jaar geleden in het gebied verslag deed.

Gemiste kans
En dan te bedenken wat er gebeurd zou zijn als Rabin nog wel in leven was gebleven.
In het buitengewoon verhelderende boek: Yitzak Rabin: Soldier, Leader, Statesman, heeft Itamar Rabinovitch een biografie van Rabin geschreven. Yale University Press 2017.
Wat deze biografie bijzonder maakt is dat hij een insider’s perspectief op Rabin’s  leven geeft. Rabinovitch werd in 1992 door Rabin, die voor de tweede maal premier werd aangewezen als hoofdonderhandelaar met Syrië. Tevens was hij ambassadeur in Washington ten tijde van het premierschap van Rabin.
Er liepen indertijd verschillende onderhandelingen zoals met koning Hussein van Jordanië en met Assad, de vader van de huidige over het teruggeven van de Golanhoogte in ruil voor vrede en erkening van Israël.
Volgens de auteur waren de Oslo akkoorden nodig om vrede te kunnen sluiten met Jordanië. In een you tube uitzending van 10 oktober 2016 stelt hij dat als Rabin niet vermoord was hij waarschijnlijk een deal met Syrië rond had kunnen krijgen. Dat had Syrië zo geopend naar Amerika en Israël en de westerse wereld dat de revolutie en de burgeroorlog niet hadden plaatsgevonden!
Het welhaast Griekse drama dat zich in de loop van Rabin’s leven ontrolde was dat hij de zesjarige oorlog als bevelhebber van het leger won en zo door de bezetting die mogelijk werd Israël uitbreidde. Die bezetting en uitbreiding waren het begin van de nederzettingen die hijzelf in 1970 een kanker noemde.
En die nederzettingen vormden het tehuis van geradicaliseerde gelovigen die land belangrijker vonden dan de staat Israël.
Die brachten uiteindelijk ook zijn moordenaar voort Yigal Amir maar ook  Netanyahu die in 2015 al beweerde dat Israël voor altijd een land zou zijn met het pistool in de achterzak.

 

 

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *