Welkom op de blog van Joyce Hes

Welkom iedereen die deze blog van mij leest. Ik moet bekennen dat dit de eerste blog van mijn 70 jarige leven is. Dus ik hoop dat het je/u goed bekomt!

Ik wil het in deze blog hebben over mijn nieuwe leven op IJburg.

Sinds half juni van dit jaar ben ik van de Derde Helmersstraat midden in Amsterdam verhuisd naar wat sommigen misschien zouden betitelen als de winderigste uithoek van Amsterdam.

Twee jaar terug had ik dat zelf wellicht niet voor mogelijk gehouden.

Inmiddels heb ik nog geen dag spijt gehad van mijn overstap.

Ik heb mijn donkere soutterrainwoning van 61 vierkante meter met zorgen over vocht en funderingkwesties verruild voor een licht en ruim appartement, senior proof, waarin ik opeens een slaapkamer, een werkkamer en een kinderkamer voor mijn kleinkind ter beschikking heb.

Aan de achterkant geen eigen tuin (zoals wel op de Derde Helmersstraat) maar uitzicht op de voetballende jeugd. Een zogenoemde “zwarte” school annex aan de voetbalkooi. Mijn vriend schrok zich een ongeluk toen hij het voor het eerst zag, ikzelf heb tot nog toe, in mijn loggia gezeten, uitsluitend plezier gehad van het enthousiasme van de kinderen die onafhankelijk van huidskleur en sekse zelfs zonder toezicht van hun ouders erin slagen uitsluitend plezier te hebben met elkaar!!

Wat mij betreft zou zoiets in de krant mogen, iedere dag opnieuw.

In dit IJburg, zo omringd door water woon ik vlakbij de jachthaven en op 10 minuten afstand van Blijburg dat zijn naam eer aan doet.

Het gevoel permanent op vakantie te zijn maakt zich al vanaf juni van mij meester, zeker als ik met mijn hond over het zand loop en zij zich er lekker in omrolt.

Wat een luxe, wat een voorrecht zo te wonen, de aanwezige energie te voelen, de kinderen te zien die stoepkrijten op de brede stoepen en op te merken dat iedereen, zwart, bruin, met of zonder hoofddoek met of zonder veel geld zich hier duidelijk vrij voelt en in zijn of haar element!

Wat een wonder op dit eiland, wat een wonder zonder gevaar voor eigen leven een straat over te steken en een woning te betreden met zulke hoge ramen die de wereld niet langer verkleinen tot een smalle door projectontwikkelaars veroverde straat.

Buren die mijn planten water geven heb ik nog niet ontdekt, dat moet gezegd, maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat nog komt.