De laatste tijd staat de politie sterk onder druk. Eigenlijk blijkt steeds duidelijker dat het vormen van een nationale politie niet zo’n goed idee was.
Er is bezuinigd op die geledingen van de politie die juist voor de mensen in wijken zo belangrijk zijn, er zijn veel interne problemen, het diversiteitsbeleid blijkt maar niet van de grond te komen, er is structurele discriminatie door de politie geconstateerd door een teamchef met veel ervaring binnen de organisatie en zedenzaken en verkrachtingen blijven veel te lang op de plank liggen (zie recent Nieuwsuur).
In de praktijk van haar functioneren krijgt de politie te maken met tanend gezag op straat en dat ligt waarschijnlijk niet alleen aan de politiemensen zelf. In het programma De wereld draait door van 5 september klaagt Erik Akerboom, hoogste baas, erover dat de politie ieder uur wordt belaagd en te maken krijgt met gewelddadigheden.
Twee politiemensen die door Van Nieuwkerk worden bevraagd en zelf slachtoffer waren van geweld tegen de politie, of de taser zou helpen antwoorden dat ze zich vooral ergeren aan de houding van politiek en Justitie  die onvoldoende achter ze zou staan.
Zo zou er serieuzer moeten worden gereageerd op geweld tegen politiemensen. Nu ontsnappen die mensen vaak.

Allereerst: de tijd is veranderd. Dat werd al geconstateerd op een Conferentie in 2000 georganiseerd door de Stichting Maatschappij Samenleving en Politie (SMVP).
Het gezag van politie maar ook andere vanouds bekende gezagsdragers zoals de onderwijzer en de burgemeester is minder vanzelfsprekend geworden.
Dat hoeft geen verbazing te wekken.
Wat mij wel verbaast is dat de oplossing voor dat tanende gezag steeds vaker wordt gezocht niet in verhoging of verbetering van de professionaliteit van de politie en bijv het aanbieden van meer en betere cursussen en verbeterde opleiding, of ook in het vaker gebruikmaken van oudere agenten die qua levenservaring meer gezag zouden kunnen uitstralen, maar het zoeken van de oplossing in wapentuig en versoepeld gebruik ervan.
In mijn tijd, van de Coornhert Liga, waren we hier nog mordicus tegen, maar ja de tijden zijn inderdaad veranderd en daarmee ook de  bewustwording rond de risico’s van meer en meer wapentuig.
We leven in een Trumpiaanse tijd waarin het simpele geroep op Twitter het lijkt te winnen van een wat langer durende publieke discussie zoals Habermas die zou hebben bedoeld.
In een dergelijke sfeer is de roep om wapens ter verdediging van politiemensen, aantrekkelijker dan een roep om meer gezag en professionaliteit, want ja dat laatste, hoe bereik je dat en gaat dat dan niet teveel kosten? Overigens schijnt de uitrusting van politiemensen met tasers 15 miljoen op jaarbasis te kosten. Hoeveel kun je daarvan doen qua verbeterde opleiding en verbeterde representatie van de bevolking bij de politie?
Nu heeft onze minister Grapperhaus dus de taser aan de politie beloofd.
Daarmee kun je mensen letterlijk ‘kalt stellen’ zonder dat je ze doodt (zie daarvoor mijn eerdere blog over ‘suicide by cop’).
Je moet natuurlijk wel in een flits beoordelen of ze misschien niet een pacemaker hebben of anderszins absoluut niet kunnen tegen elektrische stroomstoten, maar ja dat heb je met schiettuig ook.
Dat het daar nogal eens misgaat (zie dus eerdere blog) is kennelijk geen reden om van de taser af te zien.
Waar in de psychiatrie inmiddels weer vaker depressies of bepaalde uitwassen van angsten met elektroshocks worden behandeld (instructief was indertijd: One flew over the Cuckoo’s nest uit 1975) ziet de politie er ook geen been in om nu met tasers te gaan werken tegen aanvallen die als gewelddadig en of ernstig bedreigend worden ervaren…?
Toch is dat niet helemaal waar want in 2017 was er nog een intern rapport van de politie waarin het gebruik van tasers werd afgeraden en deze zomer was er een hoop commotie over een demente bejaarde bij wie de taser was gebruikt in een verzorgingstehuis.
In een scriptie uit 2012 over het gezag van de politie van Okke van Gelderen, Kees Schoonen en Jan de Vogel van de Politieacademie stellen ze als eindconclusie: “Professionaliteit kan er in ieder geval voor zorgen dat de afbraak van de gezagspositie minder snel verloopt en indien dit verwaarloosd wordt kan men rekenen op uitholling van het politiegezag. Er is behoefte aan herkenbare gezichten, zoals wijkagenten”.
En: “Wij zijn na ons onderzoek niet meer zo van het gedachteloze zwaard in de handen van het bestuur” (pag 57).
Het gebruik van tasers duidt in de huidige omstandigheden inderdaad op dit gedachteloze zwaard. Ik zou zeggen: stel binnenshuis eens wat orde op zaken alvorens je met stroomstoten in de weer gaat.