Terug in de tijd
van “De schaamte voorbij”
van Anja Meulenbelt
die vond indertijd (1976)
dat je niet met je vijand
naar bed moest gaan
anders pleegde je verraad
aan het ideaal
van de echte onafhankelijke vrouw
die zich niet langer liet onderdrukken
zich niet meer in het gender-keurslijf perste
dat Simone de Beauvoir al zoveel eerder schetste

Opeens mag je nu weer
feminist zijn met me too
en beschuldigingen uiten
je ongenoegen spuien
en verongelijkt wijzen
naar dat vreselijke mannelijk geslacht
dat zomaar als je even niet oplet
aanrandt en verkracht

Opeens mag je weer
slachtoffer èn aanklager zijn
gekleed in het zwart
alle aandacht
van de wereld opeisen

Zo anders
dan in vijftig tinten grijs
de sado/maso liefde bedrijven
of tot elke prijs de eer van de familie bewijzen
Maria èn hoer ineen zijn
of twijfelen aan je gender-indentiteit

Ooit rolden koppen
van koningen en prinsen
Van hen die zich hoog
boven alles en iedereen verheven wisten
van het schavot
en lachten volksvrouwen
op de eerste rang verzameld
zich rot
terwijl hun breiwerken
bloedspatten bevatten

Maar nu komt er uit hetzelfde Frankrijk
van de Beauvoir en de gelijkheid
een kritisch geluid
dat de eendracht  en solidariteit
van vrouwen splijt
zodat de woede zich nu op Deneuve
en de haren richt
die voor de vijand zijn gezwicht

En zelfs pleiten voor toenadering
gestuntel en geprobeer
in het seksuele verkeer

Het eind van dit liedje is
nog ongewis
maar laat ik wat voorspellen:
vrouwen die elkaar voor rotte vis
uitmaken en zware oordelen over elkaar vellen

De heren
kunnen dan weer achterover hellen
en zoals altijd beweren:
ach, laat die vrouwtjes
gewoon maar even lekker rellen!