In een van de zeldzame gesprekken met mijn zoon (als dertiger met een drukke baan, een gezin en een uitgebreid sociaal netwerk, ook van belang voor de baan, schiet zo’n gesprek er wel eens bij in) vroeg hij me waarom ik toch altijd zo nadacht over de dingen.
“Je zoekt steeds oorzaken voor van alles en nog wat, maar misschien zijn die er wel niet en trouwens wat brengt al dat gegraaf je verder?” was zijn welgemeende hartenkreet.
De schat maakt zich serieus zorgen om me, dacht ik meteen.
Hij noemt een voorbeeld. Bij hem in de directie van zijn bedrijf zitten op één vrouw na allemaal witte mannen.
Dat signaleert hij wel maar als hij erover na gaat denken en nog sterker gaat nadenken over wat hij eraan zou kunnen doen heeft hij geen leven. (Overigens zegt Sigrid Kaag recentelijk in haar Abel Herzberglezing wel dat je iets moet dòèn als je onrechtvaardigheden ziet, maar zelf blijft ze ook rustig in een kabinet zitten met een minister van Buitenlandse Zaken die denkt dat mensen van verschillende genetische herkomst niet vredig samen kunnen leven.)
En ik geef hem gelijk.
Als je een prettig, ongestoord leven wilt hebben in dit land, of misschien in ieder ander land, moet je je niet druk maken over onrechtvaardigheden.
Dat heb ik mijn hele leven gedaan en kwam daarbij vrijwel altijd van een koude kermis thuis. Nog sterker, ik ben uiteindelijk in een toen nog bestaande voorziening van de verzorgingsstaat beland met een burn out.
Mijn enige echt succesvolle actie met een aantal anderen was die voor een Vondelpark waar de honden mochten blijven loslopen.
Daar hebben die honden en hun baasjes tot op de dag van vandaag nog plezier van.

Maar is een prettig, vooral ongestoord leven nu het enige doel om naar te streven in dit ondermaanse? Het lijkt er wel op als je naar het taalgebruik kijkt.
Geen probleem, het stopwoord van deze tijd, wordt te pas en vooral te onpas gebruikt.
Oorspronkelijk stond het voor: ik wil je graag helpen en dat is geen probleem, maar nu kan je in een winkel staan en willen afrekenen en dan wordt er al geroepen: geen probleem!
Terwijl in de wereld het aantal problemen alleen maar lijkt toe te nemen en de EU al ten onder lijkt te gaan als ze van de 65 miljoen vluchtelingen wereldwijd er slechts een gering percentage zou moeten opnemen, voegen wij hier elkaar de mantra toe: geen probleem.
Maar als Angela Merkel zegt: “Wir schaffen es”, oftewel geen probleem, valt iedereen inclusief de zgn linkse media in dit land over haar heen en wordt haar een gebrek aan realiteitszin verweten.
Inmiddels lijkt het erop of ook in ons buurland haar dagen geteld zijn. Geen probleem wil dan ook niet zeggen een probleem zien en daarmee serieus willen dealen maar de ander ervan willen overtuigen dat er geen problemen zijn. Een vorm van bezwering, waar we wellicht net zo als aan het geloof, meer behoefte lijken te hebben naarmate de wereld om ons heen onherbergzamer wordt.
We voegen elkaar toe: Fijne dag en geen probleem, en denken dat er dan ook vast een fijne dag en geen probleem zal zijn.