Op maat gerichte aanpak.
Als ik dat even google krijg ik de volgende resultaten:
Zo is er een facilitair onderzoek- en adviesbureau dat niets aanneemt als standaardwerk en u (als bedrijf) op basis van een oriënterend gesprek een voorstel op maat biedt.
Het draait bij dit bureau om 1 ding: alles om het beste uit jouw organisatie en facilitaire team te halen, aldus hun website.
Er is een gemeente Giessenlanden die onder het kopje: Een aanpak op maat ondersteuning wil bieden bij maatschappelijke en financiële participatie voor mensen in de bijstand.
Vanuit de gedachte “de burger centraal” en 1 huishouden, 1 plan, 1 contactpersoon en 1 budget biedt de gemeente een ondersteuningsplan aan aan de burgers van Giessenlanden met een bijstandsuitkering.
Dan zijn er nog regionale arbeidsmarktanalyses voor een aanpak op maat van het lerarentekort.
En natuurlijk begint onder de stijgende vraag naar werknemers op de arbeidsmarkt er een behoefte te bestaan aan een aanbod op maat, waarmee bedoeld wordt dat werknemers secundaire arbeidsvoorwaarden steeds belangrijker beginnen te vinden omdat ze zich weer meer willen ontwikkelen en geld alleen niet genoeg meer is.
De maat-gerichte en dus ook persoonsgerichte aanpak mag zich verheugen in een overweldigende belangstelling in een tijd waarin kunstmatige intelligentie, robotisering
en algoritmen die ons sturen zonder dat we er erg in hebben onze toekomst, wat zeg ik ons heden lijken te (gaan?) bepalen.

Maar nu is er dan een aanpak op maat die PGA heet (persoonsgerichte aanpak) niet  te verwarren met PGB (persoonsgebonden budget) waarbij twintig gemeenten sinds 2015, als we de Volkskrant mogen geloven, jaarlijks 6 miljoen euro ontvangen van het ministerie van Veiligheid en Justitie om geradicaliseerde moslims in de gaten te houden.
Daartoe  werken politie- en inlichtingendiensten, gemeentelijke instanties en zorginstanties, reclassering, jeugdzorg, jongerenwerkers samen.
Dus niet 1 plan, 1 contactpersoon en 1 budget maar een onoverzichtelijke hoop instanties die zich allemaal bezighouden met personen die er radicaal-islamitische ideeën op nahouden.
Nou dacht ik in mijn onschuld altijd dat ideeën hier in dit land niet werden vervolgd en dat overigens ook het spuien van die ideeën onder het kopje vrijheid van meningsuiting (en godsdienst) werd beschermd door de grondwet, maar ik moet er sinds de Hofstadgroep wel op terugkomen.
Wat mij betreft is het probleem dat bepaalde ideeën kennelijk een aanpak op maat behoeven en andere ideeën niet.
De ideeën van ene A.H. (zie vorige blog) gaan  recentelijk in grote getale over de toonbank en mensen die die ideeën aanhangen dan wel verspreiden zie ik nog niet erg terug in de op maat gerichte aanpak. Of vergis ik me nu?
Bovendien wordt over deze op maat gerichte aanpak heel geheimzinnig gedaan en kom je er waarschijnlijk niet meer vanaf. En dat kan lijkt me toch niet de bedoeling zijn.
De Volkskrant vermeldt als voorbeeld dat ene Achmed in eerste instantie een zachte maatregel krijgt, hij kan bijv vrijwillig(?) praten met een maatschappelijk werker of krijgt een wijkagent aan de deur, maar als Achmed blijkt steeds verder te radicaliseren kan tijdens een casusoverleg besloten worden om een hardere maatregel in te zetten. Hij zit op dat moment in het traject van de persoonsgerichte aanpak en kan er pas uitkomen als er geen dreiging meer van hem uitgaat.
Tjonge!
Waarom doet zoiets me denken aan bijv de persoonsgerichte aanpak van de Palestijnen in de bezette gebieden, waar een “ander” recht heerst dan in de rest van Israël?
En aan de persoonsgerichte aanpak van landen als Rusland, Turkije, Saoedi Arabië?
Nu gaan we in Nederland nog niet zover dat we als preventieve persoonsgerichte aanpak mensen doodleuk “kalt” stellen, maar je zal toch maar onderwerp van deze aanpak zijn zonder dat je de neiging hebt een aanslag te plegen?
Is er een mogelijkheid van opkomen voor je rechten?
Kun je instanties aanklagen als je naar eigen zeggen niet en naar hun idee wel geradicaliseerd bent?
De beslissing wordt achter gesloten deuren genomen en de instanties geven geen inzage in hun besluitvorming. Soms is het dragen van een baard genoeg, aldus de advocaten die deze objecten van persoonsgerichte aanpak bijstaan.
Er zijn twee dingen die me verontrusten:
1. Kennelijk maakt niemand er zich meer druk om dat er nu een groep ontstaat van verdachten op willekeurige grondslag, die zich niet of nauwelijks tegen staatsbemoeienis kunnen verweren, iets wat naar mijn bescheiden mening haaks staat op het idee van een rechtsstaat omdat we ons meer druk maken om onze veiligheid en de dreiging die er van het islamitisch gedachtegoed uit zou gaan.
2. We doen dit onder de eufemistische titel van aanpak op maat. De taal die hierbij gebruikt wordt verhult de werkelijke intentie nl een totalitaire bemoeienis met het persoonlijke leven van mensen.