Er was eens een meisje dat Esmeralda heette, een mooie naam voor een mooi meisje zeiden haar ouders. En dat was ook van haar geboorte af aan de bedoeling.
Esmeralda zou mooi zijn van binnen èn van buiten, zo was beschikt vonden ze. Ze groeide op in een land waar meisjes als ze de leeftijd ervoor hadden dus vanaf 12 tot 14 jaar rijp werden gevonden, zoals een appel rijp wordt gevonden als hij een bepaalde tijd aan de boom hangt.
Meisjes waren voorbeschikt om mooi te zijn en dat dan vooral niet ten behoeve van henzelf of het eigen genot maar juist voor anderen. Meisjes groeiden op om vrouwen te worden die anderen dienden en dan vooral de man.

Want zo stond het geschreven in dat land: Een man is als het kolkende water van de rivier. Hij is onrustig. Hij wil de wereld ontdekken, stromen. Een vrouw is zijn oever. Zij geeft hem richting, damt hem in. Zij bundelt zijn kracht. Dat is de natuur van man en vrouw. Ze hebben elkaar nodig. Een rivier die niet ingedamd wordt stroomt over, richt ravage aan, vernielt en verliest uiteindelijk al zijn kracht. Maar ook een oever waarlangs geen water stroomt verbrokkelt, valt uit elkaar. En een vrouw werd natuurlijk – met de nadruk op natuurlijk – moeder. Ze kreeg kinderen en liefst ook veel, waarvoor ze zorgde omdat dat haar natuur nu eenmaal was: zorgen. Het was eigenlijk vrij simpel in dat land, iedereen zo vond men had één leven hier op aarde, maar dat leven stond in het teken van een leven na de dood. Dus eigenlijk had je meer levens, één nu en eentje hierna.

Dat was Esmeralda al heel vroeg geleerd toen ze met haar ouders naar een groot gebouw gingen waar een meneer in het zwart daarover vertelde en hoe mooi het leven hierna wel was. Maar juist omdat het leven hierna zo mooi kon zijn moest je in het leven hier mooi zijn van binnen en als het even kon van buiten maar dat laatste was al eigenlijk het geval als je mooi van binnen was. En om mooi van binnen te zijn , en dus van buiten moest je goed naar die meneer in zijn zwarte jurk luisteren want hij wist precies hoe je mooi van binnen en dus ook van buiten werd.Zo vond hij het heel gewoon dat meisjes thuis bezig waren met van alles en nog wat.
Het was niet de bedoeling dat ze stilzat, zo zei Esmeralda’s  moeder ook, ze werd de hele dag aan het werk gezet want er moest een heleboel gebeuren, schoongemaakt, de was gedaan en bij hen thuis waren er 7 kinderen, dus 9 mensen, boodschappen gedaan, eten gemaakt, gezorgd voor de kleintjes enzovoort enzovoort.
Esmeralda was een lief meisje en luisterde heel goed naar die meneer in het zwart en ook naar haar ouders maar ze begreep ze niet.
Hoe kon, dacht ze, een meneer dus een man, nu weten wat goed was voor een meisje zoals zij? En waarom had hij nou zo’n zwarte jurk aan die hem helemaal niet stond? Want Esmeralda bleek van jongs af aan een talent te hebben om kleding te maken en ook te ontwerpen. .

Haar ouders vonden dat wel goed want dat zou haar voor haar latere taak als huisvrouw en moeder wel goed uitkomen om zelf kleren te maken voor haar kinderen, dat zou ook minder kosten.
Toen Esmeralda 12 was ging haar oma dood. Ze had altijd een hele goede band met haar oma gehad en die had haar verteld dat ze als ze doodging naar de hemel zou gaan en daar opa weer zien en dat ze dan het erg goed zouden hebben samen, een soort eeuwige vakantie met altijd mooi weer en dan zou ze echt gelukkig zijn.
Maar toen haar oma daar bij hen thuis lag opgebaard keek Esmeralda eens goed en oma zag er helemaal niet gelukkig uit, integendeel ze was heel grauw en had een ingevallen mond en was ook heel koud als je haar aanraakte en dat vond Esmeralda maar griezelig.
Ook had oma een zwarte jurk aan en al degenen die bij hen op bezoek kwamen hadden ook zwarte jurken aan en Esmeralda dacht: hoe kan dat nou, als oma in de hemel komt en het daar zo fijn is, waarom is niemand dan blij voor oma en waarom doen ze allemaal zo droevig?

De meneer in de zwarte jurk in het grote gebouw hield voor oma een afscheidsspeech.
Die ging ook helemaal niet over een mooie vakantie en een fijne tijd met opa, maar over de zondes die oma gehad zou hebben en Esmeralda begreep maar steeds niet wat dat waren zondes, maar daar had die meneer het wel heel vaak over.
Haar moeder zei wel eens als ze  melk knoeide, hè wat zonde! Maar dat kon die meneer toch niet bedoeld hebben, want oma knoeide nooit melk.
In diezelfde tijd begon Esmeralda opeens te bloeden vanonder en ze schrok zich dood. Ze durfde het niet tegen haar moeder te zeggen maar die had het al heel snel door en zei: Es, want soms noemde ze haar Es, van nu af aan moet je oppassen voor mannen want die willen wat van je en dat moet je ze niet geven pas als je met één van hen getrouwd bent.
Dus vanaf toen begon Esmeralda haar buurjongens te wantrouwen en zelfs haar broers en vader want misschien wilden ze wel wat van haar wat ze niet kon geven en als ze dat toch gaf was dat een zonde had haar moeder gezegd.

Nu had Esmeralda 5 broers en één zusje, een jonger zusje, ze scheelde een jaar met Esmeralda en leek ook op haar maar ze was “recalcitrant” zo noemden haar ouders haar. Ze vonden haar lastig omdat ze vaak moeilijke vragen had waarop niemand antwoord kon geven. Haar zusje zei en vroeg eigenlijk wat Esmeralda ook dacht maar niet zei of vroeg.
Haar zusje heette Lotje en als ze weer eens lastig was zeiden haar ouders: jij verandert nog eens in een zoutpilaar! Want in het grote boek dat hun ouders lazen was Lot doordat ze omkeek, wat ze niet mocht, veranderd in een zoutpilaar.
Lot of Lotje had toen ze hoorde dat Esmeralda bloedde opeens gezegd: weet je wat jij moet doen Es? Je moet naar het land van de meerdere levens gaan, weg van hier!
Nu kan het nog hoor. En jou verdenken ze niet want jij bent altijd zo lief en gehoorzaam en mij houden ze in de gaten.

En Esmeralda had Lotje gevraagd: wat is dat dan voor land en wat bedoel je eigenlijk?
Lotje had geheimzinnig gefluisterd: dat is een land niet ver hiervandaan, eigenlijk best dichtbij, daar hebben ze grote schermen waar je naar kan kijken en waarop je de hele wereld kan zien en meisjes en jongens zijn wel anders maar niet zoals bij ons.
Nu was Esmeralda ook wel op gevallen dat jongens veel meer mochten, ze hoefden niet thuis te blijven en waren ook niet bang om iets aan meisjes  te geven wat ze niet mochten geven en wat een zonde was.
Ze hoefden de was niet te doen en konden lekker buitenspelen en ravotten zonder dat iemand tegen hen zei dat ze vies werden. Ze mochten ook veel meer zeggen. Hun vader vond dat wel leuk en zei dan dat haar broers slim waren en later vast gingen leren.
In het grote gebouw zaten de jongens en de mannen vooraan en konden altijd goed zien wat er gebeurde en dronken na afloop een glaasje van het een of ander, terwijl de meisjes en vrouwen naar huis gingen om het eten te bereiden.

Lotje zei: in dat land van de meerdere levens  is de vrouw geen oever, maar zijn vrouwen net zo onrustig als mannen en willen ook de wereld ontdekken en stromen en hoeven de ander niet te dienen of zichzelf in te dammen. Ze hoeven alleen maar te bedenken wat ze zelf eigenlijk zouden willen. Misschien willen ze wel helemaal geen man!
Toen Lotje dat zei, schrok Esmeralda en legde een vinger op de mond van haar zusje en zei: Ssst, houd op dat is een zonde!! Jij komt vast niet in de hemel dadelijk.
En Lotje zei: Nou dat hoef ik niet hoor, het lijkt me alleen maar erg saai daar!

Die nacht sliep Esmeralda niet, ze was gaan twijfelen over wat Lotje had gezegd.
Dat was ook zo’n flapuit, maar soms zei ze wel goede dingen…
Vaak had ze ook naar zo’n land verlangd, waar je zelf iets in te brengen had als meisje, waar je lot niet vastlag en je niet voorbestemd was. Jaren gingen voorbij waarin Esmeralda niet meer terugdacht aan wat Lotje gezegd had tot haar moeder een keer tegen haar zei: Esmeralda, trek een nette jurk aan en breng thee in de mooie kamer bij je vader en Winter en zijn ouders.
Esmeralda schrok. Zou dat nu de man zijn voor wie zij was voorbestemd?
Ze kende Winter al langer, hij woonde verderop en keek haar altijd schuins aan. Niet recht maar schuins en niet schuin maar schuins.
Alsof hij iets van haar wou en dat kon ze hem niet geven wist ze nu al langer maar dat wou ze ook niet want Winter was niet mooi van buiten maar dacht ze meteen, ook niet van binnen.
Onmiddellijk dacht ze terug aan de woorden van haar zus Lotje een paar jaar geleden.

En terwijl ze de jurk aantrok en de thee bereidde met een koekje erbij liet ze haar gedachten gaan over het land van de meerdere levens.
Wat had Lotje alweer gezegd? Dat land lag dichtbij en meisjes en vrouwen konden er meerdere levens tegelijk hebben.
Ze geloofden daar niet in een leven na dit leven maar wel in een aantal levens die tegelijk plaatsvonden. Zo kon je moeder worden en toch veel buitenshuis zijn, je kon zelfs reizen in die tijd naar verre landen, want dan werd er voor je kind gezorgd.
Je mocht ook werken bijv als verpleegster in een ziekenhuis waar ook mannen lagen die je dan verzorgde, wat in hun land niet kon of verkoopster worden en allerlei publieke functies uitoefenen als buschauffeur of onderwijzeres.
Je hoefde je niet steeds te bedekken en mocht gewoon je vrouwelijke vormen laten zien zonder dat dat dan een zonde was.
Je mocht zelf een man uitzoeken op wie je verliefd was, zo heette dat daar.
En als dat niet beviel ging je bij hem weg en nam een andere, net zoals mannen dat mochten in hun land zeker als de vrouwen geen kinderen konden krijgen.
En dat alles bedacht ze toen ze thee maakte en inschonk voor Winter en zijn ouders.

Winter keek nog steeds schuins en lachte op een speciale manier, waar ze zenuwachtig van werd. Ze morste. Dat was geen reclame voor haar als schoondochter, want aanstaande echtgenotes mochten niet morsen natuurlijk. Maar het leek wel of Winter dat niet zag.
Na een moeilijk uurtje waarin niet veel werd gezegd, ging ze weer naar boven.
Even later kwam haar moeder boven en vertelde dat ze het eens waren geworden.
Zij paste heel goed bij Winter vonden beide ouders, dus de overeenkomst was beklonken. Ze zouden de maand daarop trouwen.

’s Avonds vertelde Esmeralda aan Lotje wat haar lot zou zijn en hoe over haar was beschikt. Lotje reageerde zoals Esmeralda gedacht had: Es, ga weg, ga nu weg, nu het nog kan! Ik kom je achterna als ik kans zie en dan hebben we elkaar daar in dat land.
Ik ken iemand die je kan helpen de oversteek te maken, want je moet met een boot naar de overkant. Ik zal niks zeggen op mijn erewoord! Als je weg bent en ze je missen zal ik niet zeggen waar je bent.

Je moet in de nacht vertrekken. Ik zal vragen of degene die ik ken en die wel meer meisjes naar de overkant brengt je kan halen op een onopvallende manier.
En zo kwam het dat Esmeralda die nooit iets had gedaan dat tegen de wensen en bevelen van haar ouders inging nu op een nacht, haar spullen bij elkaar pakte (dat was niet veel maar wel een paar poppen en wat lappen en een schetsboek) haar zusje kuste en uit haar raam stapte en in de nacht verdween met kloppend hart.

Tegenover hun huis stond op een donkere plek een auto geparkeerd. Daarin bleek de hulpverlener, een aardige jongen met een grote baard te zitten en nog twee meisjes achterin die ze niet kende. Haar moeder had haar nog wel gewaarschuwd voor vreemde mannen omdat die er wellicht op uit waren haar in een harem, een soort gevangenis met één man en veel vrouwen waar hij dan over kon beschikken, te stoppen, waar ze nooit meer uit zou kunnen komen. Maar zo zag deze jongen er niet uit. Hij was vriendelijk, ze stapte in bij de meisjes achterin en zo begon haar tocht naar het land van de meerdere levens.

Hoe is het nu Esmeralda vergaan daar in dat land?
Esmeralda bereikte de overkant. Later bleek dat veel meisjes die zo vertrokken uit het land van één leven hier en één hierna de overkant niet bereikten of zomaar verdwenen toen ze eenmaal in het land van de meerdere levens waren aangekomen.
Maar Esmeralda had geluk, ze ontmoette op haar tocht een aardige man die niets van haar wou maar alleen maar weg wou net als zij en ook vluchtte voor een bestemming die niet de zijne was. Hij hielp haar en wou toen wel met haar trouwen maar Esmeralda zei hem dat ze eerst wou kijken hoe ze zelf haar leven  kon leiden en of dat mogelijk was zo zonder man. Ze dacht aan haar zusje en miste haar vreselijk natuurlijk.

Ze stuurde haar ouders een brief maar die kwam ongeopend terug.
Toen ze 10 jaar in het land van de meerdere levens was besloot ze haar ouders een brief te schrijven over het land van de meerdere levens en haar ervaring daar.

Die brief luidde als volgt:

Lieve pap en mam,
Ik mis jullie en wat ik vooral mis is de bestemming die jullie en niet alleen jullie maar de meneer in de zwarte jurk voor mij in petto hadden.
Een bestemming die jullie zelf niet hadden bedacht maar een nog hogere meneer die in de hemel zat.
Dat alles leek zo simpel, zo eenvoudig, en ook zo saai.
Ik wilde meer, ik wilde het leven proeven, weten wat het is dit leven, ik was meer geïnteresseerd in dit leven dan in het leven hierna omdat ik me daar geen voorstelling van kon maken. Hoe kun je je hele leven eigenlijk opgeven voor het idee dat het na dit leven zo mooi zou kunnen zijn terwijl je daar helemaal geen bewijs van hebt? Integendeel. Dode mensen zien er helemaal niet uit of ze iets heel moois beleven.
Ik wou gewoon weten hoe het is om te kunnen kiezen, om je eigen leven vorm te geven als meisje en vrouw en je niet te laten bepalen door je bestemming of je man die je niet eens zelf hebt uitgekozen!
Dat is nu wat ik heb uitgevonden in dit land van de meerdere levens!
Ik heb niet alleen het land bereikt, ik heb heel veel bereikt, ik heb nu een andere naam: Esmée en een eigen blad, tijdschrift met die naam, ze noemen het een glossy. Ik doe de redactie, ik schrijf columns, stukjes, ik organiseer heel veel en ben inmiddels ook bekend bij een groot publiek.
Verder heb ik een lieve man gevonden die me bewondert, de afwas doet en me steunt in alles. Ik heb ook twee schatten van kinderen.
Meer vinden mijn man Joris en ik niet nodig.
We hebben het goed samen.

En nu komt het: ik verveel me zo!
Het gekke is dat ik denk dat als ik bij jullie was gebleven ik me ook zo had verveeld maar dan anders. Hier in het land van de meerdere levens moet je perfect zijn. Je hebt maar één leven en dus komt het erop aan om in dit ene leven alles te stoppen wat je in huis hebt.
Je moet genieten zo noemen ze dat, je moet er mooi uitzien vooral van buiten en omdat er geen verhullende kleding is zie je hier ieder vetbobbeltje, dus wordt men extra kritisch vooral op vrouwen gek genoeg, want mannen lopen hier vaak met dikke buiken. Seks is belangrijk zeggen ze, je moet een bevredigend seksleven hebben, je moet een goede moeder zijn, een goede partner, een goede vriendin, je moet regelmatig op vakantie dat wil zeggen dat je weg moet uit dit land naar landen waar ze veel minder levens hebben en niet weg kunnen. Want dan heb je verhalen als je terugkomt en dat vinden ze hier belangrijk.
Je moet het druk hebben en belangrijk zijn! Je moet zoveel hier in dit land van de meerdere levens, lieve ouders, en er zijn ook een heleboel mensen die dat niet meer aan kunnen, ze worden overspannen.
Ze hebben genoeg geld, ze hebben een mooi huis, leuke kinderen maar ze kunnen de spanning niet meer aan om voor alles in het leven verantwoordelijk te zijn.
Ze worden vaak ook gek, veel meisjes hebben eetproblemen omdat ze de verantwoordelijkheid en de perfectie niet aan kunnen.
Weet je, de mensen haten zichzelf hier in dit land, ze zijn allemaal bezig om machines uit te vinden die de mensen kunnen vervangen omdat ze niet meer in mensen geloven, omdat die zo imperfect en zo kwetsbaar zijn.
Ze zeggen allemaal nare dingen over mensen op dat grote scherm wat ze de hele dag aan hebben staan. Mensen zijn niet te vertrouwen, mensen doen hele erge dingen enzovoort enzovoort. Zo weinig positiefs terwijl dat er ook best is hoor!
Als ik naar mezelf kijk weet ik het soms niet meer. Dan kijk ik naar mijn kinderen, twee meisjes waar Joris heel erg van houdt en die hij graag een goede toekomst wil geven en dan denk ik: ja maar wat is je toekomst dan? Dat je ook overspannen raakt, dat je niet in jezelf gelooft of constant weg moet naar andere landen omdat je ontevreden bent, dat je steeds je verantwoordelijkheid wil ontvluchten omdat je die te zwaar vindt?
Want in dit land ben je alleen, je wordt pas echt gewaardeerd als je de ander niet nodig hebt, ook in de liefde. Ze noemen dat: de ander moet de slagroom op het toetje zijn, maar nooit, maar dan ook nooit, iemand van wie je afhankelijk bent. Je mag van niemand afhankelijk zijn, afhankelijkheid is eigenlijk een doodzonde!!

Lieve ouders,

Het gekke is, ik zou niet terug willen of liever ik zou niet meer terug kunnen. Ik ben zo vergroeid met dit land van de meerdere levens maar wat ik jullie wel wil zeggen is dat er een probleem is: iedereen is hier bang voor de dood, want die is zo definitief! Er is niks na, het is gewoon afgelopen. Na een leven waarin al die mensen zo druk zijn en altijd bezig, is het opeens stil geworden, ze kunnen niet meer sms-en en dus hebben ze geen verbinding meer, geen technische verbinding want alle verbinding hier is technische verbinding en die is opeens verbroken en dat vindt men erg beangstigend. Zelfs één dag zonder technische verbinding vindt men al doodeng. Ze zijn als de dood voor de dood, voor de stilte ook, ze verlangen ernaar, zoeken de stilte op maar kunnen er vervolgens niet tegen.

Bij ons was het vroeger stil, te stil, ik verlangde naar geluid, naar reuring. Bij ons vroeger stond de dood centraal, je leefde eigenlijk voor de dood, dus om dood te gaan en dan het eeuwige leven tegemoet te treden. Het enige waarvoor je bang was, was het laatste oordeel natuurlijk. Maar lieve ouders het eeuwige leven bestaat niet. Niemand kan zeggen dat hij eeuwig zal leven, wat een pretentie! Tegelijk is het zo belangrijk om het leven te accepteren zoals het is en komt.

Het leven is  uiteindelijk iets wat vloeiend is, wat is als eb en vloed en je hebt er maar heel beperkt invloed op. Dat heb ik gemerkt, dat heb ik uitgevonden hier!!

En dat is voor mij belangrijk en ook dat ik moet leren om dankbaar te zijn met wat er is, wat dichtbij is en niet ver af.

Dat is mijn levensles!

Lieve ouders, ik verlang zo naar jullie, kusjes heel veel voor Lot!!!

Dat was de brief van Esmeralda en natuurlijk hoorde ze daar niets meer op.

Maar voor haar was het wel heel belangrijk dat ze hem had geschreven, en Lot? Zij trouwde met een man die voor haar was uitgekozen in het land van het ene leven en Esmeralda hoorde dat ze zich had geschikt in haar lot.