Deze week moest de minister van Buitenlandse Zaken zich verantwoorden voor zijn opmerkelijke uitspraken tijdens een besloten bijeenkomst in Den Haag voor medewerkers van internationale organisaties.
Dat bleken oa medewerkers bij de Verenigde Naties te zijn.
Tegen hen zei onze minister Stef Blok op een vraag uit de zaal: “Dat we niet goed in staat zijn om een binding aan te gaan met ons onbekende mensen, een vreedzaam samenlevingsverband (met die onbekende mensen) ik ken hem niet”.
Er kwam helaas geen reactie uit de zaal zoals: “Meneer Blok, wat vindt u dan van de Verenigde Naties waarin 50 landen zijn vertegenwoordigd, is deze organisatie zelf niet een voorbeeld van zo’n vreedzaam samenwerkingsverband? Of gelooft u inmiddels niet meer in zoiets als de VN en waar deze instelling voor staat zoals dat is opgeschreven in het Charter van de VN uit 1945 en overigens ook is te vinden in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens? Hierbij gaat het immers om een geloof in een (mogelijkheid van) vreedzaam samenleven van diverse volken en om het voorkomen van oorlogen zoals de Eerste en Tweede Wereldoorlog met zulke afschuwelijke aantallen en vormen van moorden”.
“Als u zegt, meneer Blok, dat waarschijnlijk ergens  diep in onze genen zit dat we een overzichtelijke groep willen hebben om mee te jagen of een dorpje te onderhouden, dan
bedoelt u eigenlijk aan te geven dat op basis van biologisch determinisme de mens tot niet veel meer in staat is.”
“Maar zoals Yval Noah Harari in Sapiens, een boek dat inmiddels een soort bijbel aan het worden is, aangeeft is nu net het onderscheid tussen de mens en de chimpansee dat wij Sapiens, in staat zijn om met vele duizenden mensen all over the world samen te werken. Dat impliceert al van de vroegste tijden af aan: handelsbetrekkingen, communicatienetwerken, of zoals bij de VN samenwerking bij de implementatie van internationale rechtsbetrekkingen en regels. Als je zoals u kennelijk niet gelooft in dat vreedzame samenleven van “gevestigden” en “buitenstaanders” (zie Norbert Elias, die dat fenomeen heeft proberen te analyseren niet om het te bevestigen maar juist om het te ontmythologiseren) lijkt het er op zijn minst op dat u zich ook niet erg zal inspannen om het tegendeel te realiseren.”
“Hoe ziet u dan eigenlijk uw rol nog als minister van Buitenlandse Zaken, meneer Blok?
Als u al niet in ons als instituut gelooft, en in onze inspanningen, waar maakt u zich dan nog druk om? Waarom bent u dan geen voorstander van het sluiten van de grenzen en wordt u minister van Binnenlandse Zaken met uw rug naar de buitenwereld?”

Dergelijke vragen had ik op zijn minst ook van Kamerleden verwacht, maar ze kwamen niet, althans ik heb ze niet gehoord. U wel misschien?