Onder deze titel schrijft de Groene een essayprijs uit gewijd aan Anil Ramdas, wiens gelijknamige biografie in mei verschijnt.

Vandaag, de dag van de provinciale staten- en waterschapsverkiezingen is bij uitstek geschikt om over die vraag na te denken.

In wat voor land leef ik eigenlijk?
Het land van Farmer Defense Force, Thierry Baudet of Geert  Wilders met hun (gevaarlijke) kretologie?
Het land van Extinction Rebellion of Grootouders voor het klimaat die zich terecht buitengewoon veel zorgen maken over de (on)leefbare toekomst voor hun kinderen en kleinkinderen?

Het land waarin de eerste de beste idioot een journalist, kinderboekenschrijver, bestuurder en politicus ongestraft met de dood kan bedreigen als hem of haar iets niet zint?
Of het land waarvan de hoofdstad inmiddels vrije media een schuilplek biedt die Poetin’s Rusland en het Iran van de Ayatollahs ontvluchten?

Het land waarin alle onvrede over bestuurlijk onvermogen een uitweg vindt in een (boze) boerenburgerbeweging, in verhalen over wat er allemaal mis is, in protesten en vuistdikke rapporten met als titel: Ongekend……….
Of het land waar het nog steeds zeker in verhouding tot de rest van de wereld goed toeven is voor het grootste deel van de bevolking, die na de Coronatijd vindt dat ze een extra vliegvakantie naar een zonnig land toch echt wel verdiend hebben?

Het land dat één van de rijkste ter wereld is en toch beweert dat het een minimale vluchtelingenstroom van 0,21 procent niet aankan
Maar ook een land dat in een mum van tijd en zonder veel gedoe 50.000 Oekraiense vluchtelingen opnam.

Het land waarin vrouwen nog steeds minder verdienen dan mannen en deeltijdprinsesjes worden genoemd terwijl hun onbetaalde arbeid als het zou worden verzilverd staat voor 215 miljard NBP.
Maar ook het land waar de minister van Defensie een vrouw is evenals de voorzitter van de belangrijkste ondernemersorganisatie.

Is dit een land van tegenstellingen tussen arm en rijk, stad en platteland, hoogopgeleiden en laagopgeleiden, tussen jongeren en boomers oftewel ouderen die het nog wel goed hebben?
Of is het een land waar misstanden worden uitvergroot, de schuld bij de ander, de elite, de overheid wordt gezocht voor het feit dat we al te lang op te grote voet leven, teveel gewend zijn aan overconsumptie en  ruimtebeslag en moeite hebben met delen en in de spiegel kijken?