Bij alle vreugde in progressieve kringen over de afschaffing van de 5 dagen bedenktijd door een meerderheid van de Tweede Kamer zou je bijna vergeten dat in dit land abortus nog steeds strafbaar is gesteld in ons Wetboek van Strafrecht.
Artikel 296 luidt: Hij die een vrouw een behandeling geeft, terwijl hij weet of redelijkerwijs moet vermoeden dat daardoor de zwangerschap kan worden afgebroken, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste vier jaar en zes maanden of geldboete van de vierde categorie.
In het vijfde lid staat een bijzondere strafuitsluitingsgrond voor de arts indien de abortus begaan is in het kader van de Wet afbreking zwangerschap, een wet die op 1 november 1984 in werking is getreden. Aan deze wet liggen volgens de considerans twee waarden ten grondslag namelijk de rechtsbescherming van ongeboren menselijk leven en anderzijds hulp aan de vrouw bij ongewenste zwangerschap.
Abortus mag volgens die wet tot de vrucht buiten het lichaam van de moeder zou kunnen overleven. Dat is nu 24 weken, maar artsen houden een grens van 22 weken aan.
De bedenktijd van 5 dagen die er ook in stond wordt nu dus afgeschaft als ook de Eerste Kamer akkoord gaat.

Samengevat: In dit land kiezen we ervoor om abortus nog steeds in principe strafbaar te stellen en zijn we eveneens in principe op gelijke wijze bezig met bescherming van ongeboren menselijk leven als met de hulp aan de aanstaande moeder.

Zo progressief is dat alles niet, zou ik zo zeggen anno 2022, de tijd van de Me too-beweging, de tijd ook dat er weer steeds vaker aandacht wordt gevraagd voor seksueel geweld en intimidatie tegen vrouwen en ongelijke beloning.

Maar goed, een verbetering is het wel als we even 50 jaar teruggaan in de tijd.
Het was 1969 en ik was ongewild zwanger geraakt (zo heette dat toen) en kon pas een abortus krijgen nadat ik een heel buisje slaappillen achterover had geslagen en vervolgens bij een psychiater terecht was gekomen. Maar ook een zogenaamde Rorschachtest was verplicht. Ik zie de vlekken nog voor me waaruit ik vlinders dan wel vleermuizen  destilleerde. De uitslag kreeg ik niet te zien.
Vervolgens werd in het ziekenhuis onder narcose een operatie verricht, die voor zover ik me herinnerde rond de driehonderd gulden kostte, een heel bedrag indertijd voor een arme student. Ondertussen speelde er een stuk van mij, Avondmaal getiteld, in de bovenzaal van Sociëteit Minerva en vond er in Amsterdam een Maagdenhuisbezetting plaats. Kortom: roerige tijden!!!

Indertijd was voor mij die abortus een absolute must. Ik had nooit geweten hoe ik mijn leven anders  verder had moeten leven. En ik begrijp nog steeds niet hoe het kan dat er een kerk is waarin mannen die celibatair zijn en voor wie seks uit den boze is, bepalen dat abortus moord is.
En dan wordt zoiets ook nog ‘pro life’ genoemd.