Beste Jelle,

Indertijd alweer een twee jaar geleden heb ik met veel bewondering voor Coen Verbraak de docuserie: Het beloofde land gezien uit 2022.
Het ging over Israël, dat land waarvan Salomon Bouman nog zei dat joden het beschouwen als hun ‘gedekte cheque’ als hier in Europa de antisemitische pleuris weer uitbreekt.
Veel aandacht werd er terecht besteed aan de moord op Rabin op 4 november 1995 door een ultra orthodoxe jood, waarmee zoals dezelfde Salomon dat verwoordde het vredesproces tot een definitief einde kwam. Hij noemde het een koningsmoord van bijbelse proporties.

Jij deed vol overtuiging mee aan deze serie.
Dat ondanks het feit dat je in 2022 kon weten dat er volgens je eigen woorden in het Parool van 9 mei j.l* sprake was van decennialange onderdrukking van de Palestijnen. Je noemde in dat stuk de eisen van de studenten die op 6 mei demonstratief het universiteitsterrein in beslag namen redelijke eisen voor wie ze ziet in de onontkoombare context van die onderdrukking.
Nog sterker je presenteerde jezelf in Het beloofde land, als bij Israël betrokken jood… je vader is joods begreep ik…, je bent voorzanger en bent mede oprichter van de joodse jongerenorganisatie Oy Veye.

Ik heb een aantal vragen voor je.
Waarom presenteer je je in het Parool stuk niet als jood en waarom spreek je niet over je engagement met Israël?
Waarom stel je daarin niet dat je als vertegenwoordiger van Oy Veye je druk maakt en zorgen maakt over het handelen van Netanyahu en de zijnen ten koste van Gazanen en Israëli’s en waarom richt dit stuk zich eenzijdig op de naar jouw mening foute bemoeienis van het Centraal Joods Overleg die in een brief het universiteitsbestuur hebben opgeroepen de demonstratie te beeïndigen?
Waarom zie ik niets in je stuk over de reden van die brief namelijk dat het de avond van 6 mei de Jom Hashoa herdenking* was en dat men, zo neem ik aan bang was voor een herhaling van 10 maart??
En waarom heb je niet gerefereerd aan de tekst op de steen van het gebouw van de Joodsche invalide: Mede uit het ijzer hunner ketenen werd de staat Israël gesmeed”?*

Kijk want daar wordt het namelijk interessant.
Omdat de algemene opinie zeker ook in Nederland was dat joden zich als schapen naar de slachtbank lieten leiden tijdens 40-45, is de mentaliteit ontstaan in het Israël van na die Tweede wereldoorlog van 1) de hele wereld is tegen ons en 2) de zogenaamde cactusmentaliteit oftewel de aanval is de beste verdediging oftewel het pistool in de achterzak*.
Dat Hamas erin slaagde om een daadwerkelijke pogrom te organiseren op 7 october was precies wat deze organisatie voor ogen stond namelijk de zwakke plek of open zenuw raken.
Dat dus de reactie buiten proportie was, was te verwachten sociaal psychologisch gezien wie het land al enige tijd heeft gevolgd en zeker sinds Netanyahu aan de macht is…

Los van de vraag of de hevige Pro Palestina reacties en demonstraties gerechtvaardigd zijn is opmerkelijk dat er geen belangstelling bestaat voor die diepere grond.
Als je zo overtuigd joods bent dat je een joodse jongerenorganisatie opricht en zo betrokken bij Israël dat je meedoet aan een serie over Het beloofde land, zou je op zijn minst kunnen verwachten dat juist jij met Oy Veye het CJO zou hebben kunnen benaderen om binnen joodse kring te zoeken naar antwoorden en mogelijkheden om iets te doen aan en tegen de doorgeslagen ferventie van Netanyahu en consorte.

*  Opinie: “Opstaan tegen de misdaden van Israël is niet hetzelfde als geweld tegen Joden goedkeuren”. in het Parool van 9 mei j.l

• Bij die herdenking gaat het om de joodse herdenking van de Holocaust
• Het is het gebouw van de GGD, vroeger van De Joodsche Invalide, op 300 m afstand van waar de demonstraties plaatsvonden, waaruit  op 1 maart 1943 de joodse invalide bewoners werden weggevoerd.
• Amos Oz heeft dit beschreven in zijn prachtige boek: Een verhaal van liefde en duisternis, uit 2002