In mijn vorige blogs had ik het over: ik mag er zijn, ik doe er toe en ik ben beter.
Opmerkelijk is dat ik een belangrijke categorie over heb geslagen en wel: de opoffering!
Het jezelf in dienst stellen van de ander, het gezin, het geloof, het vaderland, het algemeen belang.
Vrouwen waren heel lang daartoe bestemd, hadden geen rechten en een eigen leven was er niet bij. Ze hadden zich volgens bepaalde normen te gedragen en wat dat was werd niet door hen bepaald.
Het succes van een boek van Lale Gül: ik ga leven en tevens de bedreigingen aan haar adres betekenen dat ook in onze tijd vrouwenrechten en een eigen leven voor vrouwen nog steeds niet vanzelfsprekend zijn en niet alleen in moslimkringen.
Het was nog niet zo lang geleden dat dankzij de procedure voor het Europese Hof van de Rechten van de mens werd afgedwongen dat vrouwen zich bij de SGP verkiesbaar konden stellen.
Ze mogen er zijn, ze doen er toe maar alleen onder strikte voorwaarden.
Alba de Céspedes maakt in haar boek uit 1952 dat nu is heruitgegeven duidelijk hoe zo’n vrouwenleven eruit zag. Sinds de hoofdpersoon haar wederwaardigheden ‘stiekem’ op schrift stelt kijkt ze opeens anders naar haar ‘onbeduidende’ leven (in dienst van man en kinderen).
“Als je leert de kleine dagelijkse voorvallen te begrijpen, leer je misschien wel begrijpen wat de diepere betekenis van het leven is. Maar of dat een voordeel is betwijfel ik, ik ben bang van niet”.
Vrijheid om je eigen leven vorm te geven, verantwoordelijkheid te nemen en misschien daarmee ook vijanden te maken is riskant, ook als je van adellijke huize bent, laat de biografie van Jeanne Bieruma Oosting door Jolande Withuis zien.
Bieruma Oosting volgt haar eigen kunstzinnige weg en krijgt daarmee behoorlijk wat tegenwerking van haar familie en vooral haar vader. Ze maakt een bijzonder moeilijke en ook arme tijd mee.
“Vertrouw op de Here met uw ganse hart en steun op uw eigen inzicht niet”. Aldus spreuken 3:5 en 6.
Ik vond deze tekst boven een rouwadvertentie van een vrouw die haar hele leven in dienst van haar familie en vooral haar ouders had gesteld als ongetrouwde ‘juffrouw’.
Wat te vinden van nonnen maar ook broeders die hun leven wijden aan de dienstbaarheid aan Jezus en/of God?
Maar geldt die opoffering ook niet voor degenen die zich nu in Oekraïne ‘dood’ vechten voor hun vaderland?
En tot slot: Degenen die zich aan de snelweg vastplakken… gaat het ook hen niet om het hogere doel van het zorgen voor de toekomst van hun kinderen opdat ze nog een toekomst hebben?