Dè waarheid bestaat niet. In zijn boek : Een kleine geschiedenis van de waarheid van Julian Baggini maakt hij duidelijk waarom het zo moeilijk is de bottom line van de waarheid te bereiken. Die bottom line is er namelijk niet- er zijn alleen belangrijke draden die onze overtuigingen bij elkaar houden-, aldus Baggini*.
Dat moet ons leren geduldig te zijn als we anderen proberen te overtuigen, en het moet ons leren inzien dat we dat soms gewoon niet kunnen.
Als ik mijn Marokkaanse buurman die een levensgrote Palestijnse vlag aan zijn raam heeft hangen, probeer ervan te overtuigen dat Hamas kinderen heeft vermoord en dat Biden niet op zijn eerdere statement dat hij en zijn land achter Israël staat is teruggekomen, kan ik de blaren van mijn tong praten, maar dat gaat niet lukken.
Zijn overtuiging of waarheid staat de mijne in de weg.
Kijken we naar het anti Israëlisch enthousiasme*van links dezer dagen dan heeft dat mijns inziens niet veel met waarheid te maken bv of Israël nu wel of geen bom op het ziekenhuis in Gaza heeft laten vallen, maar met een overtuiging die er allang wàs.
De populiare kreet: van ‘the river to the sea’ maakt dat ook weer duidelijk.
Het beste wat de Israëli’s kunnen doen (en dat was het al enige tijd), is in de ogen van veel linksen en overigens ook rechtse types als Johan Derksen, vertrekken en het land overlaten aan de Palestijnen, wat nu dus betekent aan Hamas. Dat wil feitelijk zeggen de instelling van een Islamitische staat a la Iran waar vrouwen (die zich niet aan strenge Islamitsche wetten houden) en lhbtiq plus hun leven niet zeker zijn… Opmerkelijk*
Maar ik wil het hier niet in de eerste plaats over dè mediahype van dit moment hebben, maar over het begrip waarheid.
In het boek van Rob Wijnberg Voor ieder wat waars, stelt hij dat we in een post-progress society zitten, een samenleving die gaandeweg haar geloof in collectieve vooruitgang is kwijtgeraakt. Een samenleving die als collectief geen perspectief heeft om naar te streven en daardoor, geconfronteerd met ongeëvenaarde grote problemen en onzekerheid, steeds behoudzuchtiger wordt en zelfs gaat terug verlangen naar een verleden dat nooit bestaan heeft en ook niet zal terugkeren*.
Kortom vooruitgang ligt achter ons, in ons verleden en dat heeft dan weer te maken met de privatisering van de waarheid volgens Wijnberg. Ze werd een product dat je kunt maken, verhandelen en bezitten.
Daar heeft hij een punt als je kijkt naar hoe Trump groot is geworden door Fox News en Poetin’s waarheid over Oekraïners als nazi’s en het Westen als belust op de vernietiging van Rusland dagelijks over de bevolking wordt uitgestort.
Wat betreft Israël en Hamas is er nu een oorlog gaande op de sociale media over de vraag welk volk is het meest slachtoffer?
De keuze lijkt niet moeilijk zeker niet voor degenen die er toch al van overtuigd waren dat types als Soros (en de (machtige) joden) de wereld regeren.
Het antwoord van Wijnberg lijkt op dat wat Baggini aangeeft: waarheid komt niet van boven maar van beneden of van binnen. Het is een weefsel, een netwerk van samenwerkende soorten, verbonden door het besef van zichtbare en onzichtbare afhankelijkheid.
Waarheid is wat we delen zegt hij.
Maar ja, kijk nu eens met die ogen naar de oorlogen in Oekraïne en het Midden oosten, is daar een waarheid te delen???
En hoe krijg je dàt voor elkaar in een situatie waarin de verschillende partijen zich steeds verder ingraven in hun eigen absolute waarheid?
*pg 94
- de term is van Bram de Swaan
- Zeker opmerkelijk is in dit verband dat klimaatactivisten als Greta Thunberg en XR overijverig meedoen aan dit anti Israëlisch enthousiasme.. Persoonlijk begrijp ik niet wat dat met klimaat te maken heeft…
* Wellicht is dat ook een grondreden voor het anti Israëlisch enthousiasme van links? Geen toekomst zien in een twee staten of andere oplossing en terug willen naar een situatie die er eigenlijk nooit echt geweest is????